آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       
      به زیر بیرقتان تا که جایمان دادند
      به عطر سیب حریمت شفایمان دادند
      
      برای رفتن تا هیئت شما آقا
      زبال هر ملکی دست و پایمان دادند
      
      پراز غبار پر از گرد و خاک ها بودیم
      به اشک روضه ی آقا جلایمان دادند
      
      به عشق گفتن نام حسین زهرا بود
      اگربه ما نفسی یا صدایمان دادند
      
      به دست حضرت آقا همه مسلمانیم
      به دست حضرت آقا خدایمان دادند
      
      برای درک فضای بهشت و جنت حق
      زخاک عرش خدا کربلایمان دادند
       
      موسی علیمرادی

       
      **********************
       
       
      از روز اولی که دو عالم درست شد
      نام تو را که برد خدا ، غم درست شد
      
      جن و ملک تمام برایت گریستند
      حتی به عرش خیمه ماتم درست شد
      
      نام تو را نوشت خدا روی هر دلی
      زآنجا به بعد عشق تو کم کم درست شد
      
      دریا گریست...تا به خود آمد غروب شد
      از غربت تو ماه محرّم درست شد
      
      گندم که خورد رانده شد و بعد سالها
      در مجلس عزای تو آدم درست شد
      
      ای غربت تو اشک مدام پیمبران
      از اشک روضه های تو زمزم درست شد
      
      تو کیستی؟ غریب تر از تو خدا نداشت
      از روز اولی که دو عالم درست شد
      
      هر مشکلی که داشت دلم تا خدای را ....
      .... یکبار من قسم به تو دادم درست شد
      
      نیزه کجا و شانه پیغمبری کجا؟
      تاگفت: «یا اخیّ» روضه ما هم درست شد
       
      مهدی صفی یاری

       
      ********************
      

      
      هرگز گره ام از علمت وا شدني نيست
      غير از تو كسي دردل من جا شدني نيست
      
      بايد تو به من اشك دهي ورنه عزيزم
      اين چشمه خشكيده كه دريا شدني نيست
      
      هر جا كه حسين است همانجاست بهشتم
      پس هيچ كجا غير تو زيبا شدني نيست
      
      مجنونم و از عمر خودم درك نمودم
      يك لحظه بدون غم ليلا شدني نيست
      
      بايد نفسي مر ثيه خوانت شده باشد
      ورنه دم عيسا كه مسيحا شدني نيست
      
      از نوكر بد   هم كه بپرسيد بگويد
      ارباب به خوبي تو پيدا شدن نيست
      
      پيراهن مشكي مرا دوخته زهرا
      بادست شكسته كه مداوا شدني نيست
       
      موسی علیمرادی
       
       
      ********************
      

      هر دم در آستانه ی عشقت گدا شدم
      از معصیت رها شدم و با خدا شدم
      
      معجون شیر مادر و اشک عزایتان
      بر جان من نشست و به تو مبتلا شدم
      
      آندم که تربت تو به کامم گذاشتند
      دلداده ی تو و غم کرب و بلا شدم
      
      با واژه های بر لب خشکیده ات سلام
      با ماجرای تشنگی ات آشنا شدم
      
      هر دفعه بر در تو زمین خورده آمدم
      در زیر پرچم و علمت باز پا شدم
      
      دیدم که بسته شد در رحمت بر روی من
      وقتی به قدر یک نفس از تو جدا شدم
      
      رویای بیکرانه و شیرین هر شبی
      آقای ذره پرور و سالار زینبی
      
      بر روی برگ برگ غزل جای شبنم است
      اشکت به زخمهای دلم مثل مرهم است
      
      زهرا نگاه کرده به من نوکرت شدم
      جنس دل و تراشه ی این سینه از غم است
      
      دار و ندارتان همگی خرج من شده
      گر جان دهیم پای عزاداریت کم است
      
      اینجا چه خوب باشی و بد راه می دهند
      طرز خرید کردن ارباب در هم است
      
      هر ساله شال و بیرق و پیراهن سیاه
      چشم انتظار دیدن ماه محرم است
      
      نقش است بر کتیبه ی دل شهر محتشم
       (باز این چه شور است که در خلق عالم است)
      
         (مسلم)بگو به فاطمه دل زیردین توست
      این کشته ی فتاده به هامون حسین توست
       
      هاشم طوسی
       
  
      ********************

      وقتی خدا به خلقت تو افتخار کرد
      ما را برای نوکری ات اختیار کرد
      
      کشتی هیچ‌کس به دل ما محل نداد
      اما حسین آمد و ما را سوار کرد
      
      تا داغ تو جگر بخراشد به سینه‌ها
      برق نگاه تو دل ما را شکار کرد
      
      گر روضه‌ات نبود که ما دین نداشتیم
      دین را برای ما غم تو استوار کرد
      
      جانم فدای آنکه تمامی عمر خویش
      بر درگه تو خدمت بی‌انتظار کرد
      
      هرگز ز یاد حضرت زهرا نمی‌رود
      یک لحظه کسی که برای تو کار کرد
      
      دنیا و آخرت همه مدیون زینبیم
      ما را صدای ناله او بی‌قرار کرد
      
      گیرم که گریه‌ها شده مرهم به زخم تو
      باید به داغ ساقی لشکر چه کار کرد؟
       
      جواد حیدری
      
       
      ********************
       
       
      با نور خود سرشت مرا ناب ناب کن
      من را برای نوکری ات انتخاب کن
      
      هر چند بد حساب شدم، بی وفا شدم
      اما مرا ز گریه کنانت حساب کن
      
      من را به حق مادرت ارباب رد مکن
      امشب بیا به خاطر زهرا ثواب کن
      
      اول به دست خالی من یک نگاه ... آه
      درمانده را اگر دلت آمد جواب کن
      
      در فتنه خیز غفلت و آفات و ابتلاء
      قلبم ز دست می رود آخر، شتاب کن
      
      یک گوشه از تجلی خود را نشان بده
      یک شب برای عاشق خود فتح باب کن
      
      در آتش فراق حریم الهی ات
      این قلب بی‌کشیب مرا کم عذاب کن
      
      من را ببر به جنت الاحرار کربلا
      با مسلم و حبیب و وهب ، هم رکاب کن
      
      ما تشنه‌ی بصیرت عباس گونه ایم
      در قلب های سینه زنان انقلاب کن
      
      شیب الخضیب فاطمه ! من کشته‌ی توأم
      این چهره را ز خون گلویم خضاب کن
       
       یوسف رحیمی
       
      ********************
       
       
      شکر خدا به بزم عزای تو آمدیم
      یا ایها الغریب برای تو آمدیم
      
      تا می رسیم فاطمه خوشحال می شود
      یا فاطمه برای رضای تو آمدیم
      
      ماانتخاب برای شما شدیم
      ما از ازل به فیض دعای تو آمدیم
      
      با ذکر یا حسین به معراج می رویم
      پیغمبرانه سوی حرای تو آمدیم
      
      میخانه بهشت همین هیئت شماست
      باده به دوش و مست ولای تو آمدیم
      
      ماه محرم آمده لبیک یا حسین
      ما در جواب آه و نوای تو آمدیم
      
      فردای حشر نزد تو جایی نمی رویم
      امروز اگر به صحن و سرای تو آمدیم
      
      سینه سپر کنیم که اربابمان شدی
      ما مفتخر از اینکه گدای تو آمدیم
      
      مانند فُطرسیم محرم که می شود
      بالی بده که سمت هوای تو آمدیم
       
      **

     هنوز نبض زمان درقیام عاشوراست
      هنوز خطبه ی حق در کلام عاشوراست
      
      زمانه معنی این بیت را نمی فهمد
      که ذره ذره ی خاکش به نام عاشوراست
      
      نه حرف تشنگی و نه اسارت و مرگ است
      تلاش زینب و سقا, دوام عاشوراست
      
      حسین تشنه ی لبیک های مردم بود
      همیشه وسعت فکرش امام عاشوراست
      
      صدای خواندن آیات آسمانی را
      به روی نیزه شنیدن ,پیام عاشوراست
      
      طلوع میکند از سمت خیمه اش مردی....
      دلیل آمدنش انتقام عاشوراست
      
      دگر به فهم غزل هم نمیرسد آنروز....
      همیشه واژه ی حسن ختام,عاشوراست
       
      هدیه ارجمند

  از لحظه ای که با تو شدم آشنا حسین
      احساس می کنم که شدم از شما حسین
      
      وقت تولّدم که مؤذّن مرا گرفت
      در گوش من به جای اذان گفت: یا حسین
      
      آسوده خاطرم ز عذاب و فشار قبر
      آنجا حساب آن دو ملک هست با حسین
      
      رغبت نمی کنم که روم جای دیگری
      وقتی که هست نزد تو دارالشّفا حسین
      
      هر کس برای ماتم تو گریه می کند
      باشد به زیر پرچم خیرالنسا حسین
      
      هر کس که خرج کرده خودش را برای تو
      ترسی ندارد از غم روز جزا حسین
      
      دارم امید این که شما بعد مردنم
      خاکم کنید در حرم کربلا حسین
      
      نزدیک یازده شب است آقا گذشته است
      امّا نددیده ام رخ صاحب عزا حسین
      
      امشب بیا دعا بنما منتقم رسد
      تا که شوم ز مهر تو حاجت روا حسین
       
      محمد فردوسی
       

   وقتی خدا به خلقت تو افتخار کرد
      ما را برای نوکری ات اختیار کرد
      
      کشتی هیچ‌کس به دل ما محل نداد
      اما حسین آمد و ما را سوار کرد
      
      تا داغ تو جگر بخراشد به سینه‌ها
      برق نگاه تو دل ما را شکار کرد
      
      گر روضه‌ات نبود که ما دین نداشتیم
      دین را برای ما غم تو استوار کرد
      
      جانم فدای آنکه تمامی عمر خویش
      بر درگه تو خدمت بی‌انتظار کرد
      
      هرگز ز یاد حضرت زهرا نمی‌رود
      یک لحظه کسی که برای تو کار کرد
      
      دنیا و آخرت همه مدیون زینبیم
      ما را صدای ناله او بی‌قرار کرد
      
      گیرم که گریه‌ها شده مرهم به زخم تو
      باید به داغ ساقی لشکر چه کار کرد؟
       
      جواد حیدری

      هر دم در آستانه ی عشقت گدا شدم
      از معصیت رها شدم و با خدا شدم
      
      معجون شیر مادر و اشک عزایتان
      بر جان من نشست و به تو مبتلا شدم
      
      آندم که تربت تو به کامم گذاشتند
      دلداده ی تو و غم کرب و بلا شدم
      
      با واژه های بر لب خشکیده ات سلام
      با ماجرای تشنگی ات آشنا شدم
      
      هر دفعه بر در تو زمین خورده آمدم
      در زیر پرچم و علمت باز پا شدم
      
      دیدم که بسته شد در رحمت بر روی من
      وقتی به قدر یک نفس از تو جدا شدم
      
      رویای بیکرانه و شیرین هر شبی
      آقای ذره پرور و سالار زینبی
      
      بر روی برگ برگ غزل جای شبنم است
      اشکت به زخمهای دلم مثل مرهم است 
       
      زهرا نگاه کرده به من نوکرت شدم
      جنس دل و تراشه ی این سینه از غم است
       
      دار و ندارتان همگی خرج من شده
      گر جان دهیم پای عزاداریت کم است
      
      اینجا چه خوب باشی و بد راه می دهند
      طرز خرید کردن ارباب در هم است
      
      هر ساله شال و بیرق و پیراهن سیاه
      چشم انتظار دیدن ماه محرم است
      
      نقش است بر کتیبه ی دل شهر محتشم
       (باز این چه شور است که در خلق عالم است)
      
         (مسلم)بگو به فاطمه دل زیردین توست
      این کشته ی فتاده به هامون حسین توست
      
      هاشم طوسی

  من نوکرم به خدمت ارباب دلخوشم
      نوکر نبوده ای که بدانی چه می کشم
      
      هر کس به عشق هیئت تو کرده خدمتی
      من کفش جفت می کنم و مست و سرخوشم
      
      در قبض و بسط روح ولی مانده ام هنوز
      شرمنده تلاطم این نفس سرکشم
      
      اسم تو هست بر لبم و می کنم گناه
      از روی مهدی تو خجالت نمی کشم
      
      ای تشنه گرچه آب نخوردی خودت ولی
      آبی بریز روز قیامت بر آتشم
      
      با اشک من برات حرم خواهم از شما
      شکر خدا که فاطمه کرده سفارشم
      
      روز عزای اشرف اولاد آدم است
      ما گریه می کنیم بر این شعر محتشم
       
      عباس احمدی

     ما از ازل اسیر تو، بیمار زینبیم
      دیوانه‌ی توأیم و گرفتار زینبیم
       
      بی اذن او که اشک ز دیده نمی‌چکد
      ما ریزه‌خوار چشم گوهربار زینبیم
      
      ما را خدا برای عزای تو خلق کرد
      ما در عزا، شیعه رفتار زینبیم
      
      سوگند بر محبّتی که تو داری به اسم او
      ما در محرّم تو، عزادار زینبیم
      
      وقتی که هست حاجت تو یک دعای او
      ما سائل همیشه‌ی دربار زینبیم
      
      تنها خدا بخاطر او بگذرد ز ما
      ما روسفید رحمت بسیار زینبیم
      
      او صاحب اجازه‌ی رفتن به کربلاست
      ما تا حرم دخیل و گرفتار زینبیم
      
      او هر چه داشت پای امام غریب ریخت
      ما شیعه تداوم ایثار زینبیم
       
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید

شبهای بی قراریِ چشمم سحر نشد
دلواپسی و غربت و اندوه سر نشد
آهم کشید شعله ولی بال و پر نشد
اصلاً کسی ز حال دلم با خبر نشد

فرموده ای که شرط وصالت صبوری است
وقتی زمان زمانه‌ی هجران و دوری است

ای طلعة الرشیده‌ی من أیها العزیز
ای غرة الحمیده‌ی من أیها العزیز
ای نور هر دو دیده‌ی من أیها العزیز
خورشید من سپیده‌ی من أیها العزیز

این جمعه هم غروب شد اما نیامدی
ای آخرین سلاله‌ی زهرا نیامدی

وقتی که هست چشم تر تو مطاف اشک
گم می شود دوباره دلم در طواف اشک
چشمان بی قرار من و اعتکاف اشک
آقا بخر مرا به همین دو کلاف اشک

این اشک ها شده همه‌ی آبروی من
چشمی گشا به روی من ای آرزوی من

آمد محرم و غم عظمای کربلا
خون می تراود از دل صحرای کربلا
چشمان توست مصحف غم های کربلا
داری به دوش پرچم آقای کربلا

هر صبح و شام غرق عزا گریه می‌کنی
با روضه های کرب و بلا گریه می‌کنی

در حیرتم که با دلت این غم چه می‌کند
شب های داغ و شیون و ماتم چه می‌کند
با چشمهات اشک دمادم چه می‌کند
زخمی ترین غروب محرم چه می‌کند

امشب بیا که روضه بخوانی برایمان
صاحب عزای خون خدا صاحب الزمان

امشب بیا و با دل خونین جگر بخوان
از ماه خون گرفته و شق القمر بخوان
از شام بی کسی و شب بی سحر بخوان
از روضه های عمه تان بیشتر بخوان

وقتی که چشمهای تو از غم لبالب است
آئینه‌ی غریبی و غمهای زینب است

این خاک غرق ندبه و آه است العجل
هر صبح جمعه چشم به راه است العجل
آل عبا بدون پناه است العجل
بر روی نیزه ها سر ماه است العجل

یا این دل شکسته‌ی ما را صبور کن
یا لا اقل به خاطر زینب ظهور کن

يوسف رحيمي

ای قبله ی نمازگذاران آسمان
ای خلق عالمت به سر سفره مهمان
هجر تو کرده قامت اسلام را کمان
الغوث یا بن فاطمه الغوث الامان
عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان
 
ای روح دین حقیقت ایمان بیا بیا
ای جان جان و مصلح کل جهان بیا
تنها دمید عترت و قرآن بیا بیا
خورشید تا به کی به پس ابرها نهان
عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان

ای غائب از نگاه و چراغ دل همه
داغ فراغ تو شده داغ دل همه
گل کرده این شراره به باغ دل همه
آه از جگر بر آمده آتش گرفته جان
عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان

ای پر ز اشک چشم تو صحرا بیابیا
ای سینه سوز ناله زهرای بیا بیا
ای آرزوی زینب کبرا بیا بیا
تا چند سرو قامت دخت علی کمان
عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان

مولا کنار چاه صدا می زند تو را
زهرا به سوز و آه صدا می زند تو را
زینب به قتلگاه صدا می زند تو را
زخم عزیز فاطمه گوید به مرزبان
عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان
 
از قلب داغدیده ندا می رسد بیا
از ناله ی کشیده ندا می رسد بیا
از حنجر بریده ندا می رسد بیا
ای داغدار لعل لب و چوب خیزران
عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان

 تا کی ز دیده اشک نشانیم سیدی
تا کی در انتظار بمانیم سیدی
تا کی دعای ندبه بخوانیم سیدی
تا کی سر بریده ی جد تو بر سنان
عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان

یاران دعا کنید که دلدار می رسد
خورشید از درون شب تار می رسد
صبح ظهور و وصل رخ یار می رسد
میثم بریز اشک و دعای فرجی بخوان
عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان

 
      عاشقان کم کم به شور و التهاب افتاده اند
      بهر احياي محرم در شتاب افتاده اند
      
      مجمر و اسپند و بيرق را فراهم کرده اند
      فکر چاي روضه و قند و گلاب افتاده اند
      
      کودکان را در ميان کوي و برزن ديده اي؟
      در بناي تکيه ها از خورد وخواب افتاده اند
      
      اين فراخوان محرم مرزها را هم شکست
      ارمني ها در پي اجر و ثواب افتاده اند
      
      روضه خوان ها را مگر زينب خودش ياري کند
      از بيان ماجرا در اضطراب افتاده اند
      
      مقدم هر ناشناسي را غنيمت بشمريد
      چون شماري در مسير انتخاب افتاده اند
      
      ميزبان زهرا که باشد نان به هر کس مي رسد
      دانه ها کم کم به زير آسياب افتاده اند
      
      کاظم بهمني

*************************

            لباس مشکي ما را به دستمان بدهيد
      به ما حسينيه ي گريه را نشان بدهيد
      
      مرا که راهي بزم عزاي اربابم
      براي زود رسيدن کمي توان بدهيد
      
      اگر خداي نکرده در آخر خطم
      به جان اشک سه ساله مرا امان بدهيد
      
      نماز گريه ي ما با امامت سقاست
      به روي مأذنه ي کربلا اذان بدهيد
      
      براي آن که بمانم هميشه بر درتان
      به کلب قافله ي عشق استخوان بدهيد
      
      قسم به حرمت چشمانتان اگر مُرديم
      به روي سنگ حسينيه غسلمان بدهيد
      
      علي اکبر لطيفيان

*************************

     در سايه سار مرحمت بي حسابتان
      شکر خدا که ماه عزايت رسيده است
      
      شکر خدا که نوکر اين خانواده ام
      حالا که بوي کرببلايت رسيده است
      
      شکر خدا که از کرمت هيئتي شدم
      من را خدا براي همين آفريده است
      
      روزي چشمهاي گنهکار نوکرت
      از گريه هاي مادر قامت خميده است
      
      يعني کنار مادر تو گريه کرده ام؟
      اشکم به روي چادر زهرا چکيده است؟
      
      با ديدن هلال عزاي تو مادرم
      پيراهن سياه برايم خريده است
      
      عبد الحسين مخلص آبادي

*************************

      تا کربلايم بُرد فرياد رسايش
      سيني بدستي که من و جانم فدايش
      
      وقتي ميان کوچه ي ما راه مي رفت
      بوي محرّم پخش مي شد با صدايش
      
      او کوچه گرد کوچه هاي بُغض باشد
      در شهر اربابي که مي ميرد برايش
      
      تا گوشه ي ويرانه اي پشت محلّه
      مي بُرد چشمان مرا با ردّ پايش
      
      ويرانه اي که فطرس ماه محرّم
      مي آمد از آنجا صداي بالهايش
      
      عطري پراکند و مرا تا آسمان برد
      با پرچم سبز شهيد کربلايش
      
      اين خيمه يا چادر نماز مادرش نيست
      آقا گرفته طفل را زير عبايش
      
      مي خوابم از اين لحظه پشت پنجره، تا
      هر روز بيدارم کند زنگ صدايش
      
      علي اکبر لطيفيان

*************************

      اين من و هجر تو و حال به هم ريخته ام
      رحم کن بر من و احوال به هم ريخته ام
      
      منم آن عاشق جامانده ي روز عرفه
      سر به زيرم سر اعمال به هم ريخته ام
      
      آرزو داشتم امسال بيايم عرفات
      گريه دار از غم هر سال به هم ريخته ام
      
      هر دل آشفته پي هم نفسي مي گردد
      چند وقتي است به دنبال به هم ريخته ام
      
      به گمانم که قرار است نبينم رويت
      با غمت خورده رقم فال به هم ريخته ام
      
      درد، بالاتر از اين نيست برايم انگار
      دوري از توست در اقبال به هم ريخته ام
      
      خوش به حال شهدايي که سبکبال شدند
      به پريدن نرسد بال به هم ريخته ام
      
      همه دلشوره ي من ماه محرم باشد
      مادرت با خبر از حال به هم ريخته ام
      
      به تو و گريه هنگام غروبت سوگند
      فکر جدّ تو و گودال به هم ريخته ام
      
      چه کنم دست خودم نيست دلم بي تاب است
      وقت آوارگي قافله ي ارباب است
      
      قاسم نعمتي

 
      شميم عاطفه در کوچه ها رها شده است
      دوباره هر شب من رنگ کربلا شده است
      
      وزيده در همه جا عطر سيب حضرت عشق
      قسم به ساحت گريه قسم به ساحت عشق
      
      دوباره شوق حرم تا خدا دلم را برد
      به عرش روشن کرب و بلا دلم را برد
      
      دوباره ماه محرم، رسيده ماه عزا
      غروب غربت جانکاه سيدالشهدا
      
      صدا صداي قديمي طبل و زنجير است
      فضا فضاي صميمي ولي چه دلگير است
      
      خروش ناله‌ي حيّ علي العزا در راه
      دوباره قافله‌ي روضه هاي ثارالله
      
      برات گريه دوباره به چشممان دادند
       به ما حسينيه‌ي‌ گريه را نشان دادند
      
      حسينيه است؟ نه، خيمه؟ نه، کربلا اينجاست
      مزار خون خدا في قلوب من والاست
      
      محرم آمده آقا صدايمان کردي
      براي عرض ارادت، جدايمان کردي
      
      لياقتي بده تا روضه خوان تو باشم
      عنايتي که فقط در امان تو باشم
      
      بگير دست مرا وقت خسته حالي ها
      پري بده به دلم در شکسته بالي ها
      
      مرا به غربت بي انتهاي خود بردي
      شبي که گوشه‌ي‌ صحن و سراي خود بردي
      
      هنوز ندبه‌ي غم در رواق تو جاري است
      هنوز داغ عطش بين باغ تو جاري است
      
      صداي مرثيه‌ي آب آب مي آيد
      صداي گريه‌ي‌ طفل رباب مي آيد
      
      هنوز علقمه لب تشنه‌ي لب سقاست
      هنوز چشم حرم در مصيبتش درياست
      
      اميد اهل حرم مي رود به قربانگاه
      و يا به سوي منا مي رود ذبيح الله
      
      شکسته قلب حرم، يا مجيب مي گويد
      نگاه خسته اي أين الحبيب مي گويد
      
      از آسمان و زمين تير و دشنه مي بارد
      ز هر کرانه فقط تيغ تشنه مي بارد
      
      صداي ناله‌ي أمن يجيب مي آيد
      صداي روضه‌ي‌ شيب الخضيب مي آيد
      
      خميده خواهري انگار مي رود از حال
      گمان کنم که رسيده حوالي گودال
      
      ميان هلهله‌ي بي امان چه مي بيند؟
      ميان نيزه و تير و سنان چه مي بيند؟
      
      نه سيدالشهدا بر جدال طاقت داشت
      نه ذوالجناح دگر تاب استقامت داشت
      
      هوا ز باد مخالف چو قيرگون گرديد
      عزيز فاطمه از اسب سرنگون گرديد
      
      بلند مرتبه شاهي ز صدر زين افتاد
      اگر غلط نکنم عرش بر زمين افتاد
      
      یوسف رحیمی

*****************

      بزرگ هيئتيان را صدا کنيد از نو
      بساط سينه زني دست و پا کنيد از نو
      
      ز بقچه هاي قديمي خانه مادرها !
      لباس مشکي ما را جدا کنيد از نو
      
      و ان يکاد بخوانيد و آيت الکرسي
      دو ماه بدرقه راه ما کنيد از نو
      
      درون خيمه و يا تکيه ها ميان داران
      براي سينه زني کوچه وا کنيد از نو
      
      تمامِ دردِ بدون علاج دنيا را
      به چاي روضه ي آقا دوا کنيد از نو
      
      براي روضه نذري مادران نجيب
      تهيه سفره و نان و غذا کنيد از نو
      
      مگر نمي شنوي کلُ يومٍ عاشورا
      براي گريه مبادا حيا کنيد از نو
      
      ملائکه به زمين زودتر هبوط کنيد
      و فکر قدر کمي بوريا کنيد از نو
      
      سلام حضرت زهرا زمين قلبم را
      شبيه هيئتمان کربلا کنيد از نو
      
      رسيد بار دگر فصل محتشم خواني
      چه نوحه و چه عزا را عطا کنيد از نو
      
      علي زمانيان

*****************

      خيمه، عَلم، کتيبه و پرچم بياوريد
      شيون کنيد شور محرم بياوريد
      
      مِشکي کنيد قامت رعناي کوچه را
      پيراهن عزاي مرا هم بياوريد
      
      اين کاروان رسيده به نزديک ني نوا
      طوفان گرفته حزن دمادم بياوريد
      
      عالم به نوحه است که شوريده گشته است
      چشمي براي گريه فراهم بياوريد
      
      ما حلقه حلقه ماتم او را گرفته ايم
      زينت کنيد حلقه و خاتم بياوريد

   فاطمه ناني زاد

*****************

    هلال ماه محرم، سلام حال شما
      نگاه کن که مرا کشته شوق خال شما
      
      اگر درست بگويم تمام شبها را
      کنار سفره ي اشکيم با خيال شما
      
      نه يک شب و دو سه شب، بلکه يازده ماه است
      نشسته ام که شود رؤيت جمال شما
      
      تو ماه نورسي و قبل سال شصت و يکم
      نديده بود کسي قامت هلال شما
      
      هر آن زمان که بگريي زمان باران است
      که وقت گريه بود ابر، دستمال شما
      
      چه خوب مي شود امسال را تمام دهه
      تو روضه خوان شوي و ما هم از قبال شما
      
      - که ديده اي چه به روز خيام آوردند -
      تمام، گريه شويم از نگاه حال شما
      
      محسن عرب خالقي

*****************

      دارد دوباره حال و هوا فرق مي کند
      حتي عبور ثانيه ها فرق مي کند
      
      اين روزها که بغض، دلم را گرفته است
      با روزهاي قبل چرا فرق مي کند؟
      
      اين پرچم سياه همين بيرق و علم
      حاکي ست با هميشه فضا فرق مي کند
      
      دارند بچه ها کتيبه به ديوار مي زنند
      حتي سروده ي شعرا فرق مي کند
      
      يک راست مي روم سر اصل مصيبت ام
      آقاي من عزاي شما فرق مي کند
      
      هر چند کعبه کعبه و بيت الهي است
      اما هواي کرببلا فرق مي کند
      
      آقا نگير خرده اگر شور مي زنند
      عشق تو با همه به خدا فرق مي کند
      
      "باز اين چه شورش است که در خلق عالم است
      باز اين چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است"
      
      آقا ببخش حال خودم هم عوض شده
      اين است جاي قافيه ها فرق مي کند
      
      تا گفت: «يا اُخَيَّ » دلش بي قرار شد
      سوز صدا و سوز صدا فرق مي کند
      
      بانو نشسته بود و سري روي نيزه بود
      اينجا... غروب با همه جا فرق مي کند
      
      مهدي صفي ياري

*****************

   
      مي آئي و دوباره غمي ناب مي شوم
      از چشمه هاي اشک تو سيراب مي شوم
      
      ماه محرّم است و خدا اشک مي خرد
      آري دوباره گوهر ناياب مي شوم
      
      بعد از نماز، وقت اداي عزاي تو
      مِن بعد، اهل هيئت و محراب مي شوم
      
      يک پرچمي به سر در اين خانه مي زنم
      اينگونه در بهشت غمت باب مي شوم
      
      من در طواف اشک بگردم به دور تو
      از حاجيان مهريه ي آب مي شوم
      
      فرقي نمي کند که کجا خدمتي کنم
      هرجا که هست خادم ارباب مي شوم
      
      اين روزها هواي تو را جستجو کنم
      اين ماه را براي تو بيتاب مي شوم
      
      حتّي غبار پرچم تو مي دهد شفا
      اينجا دخيل تک تک اسباب مي شوم
      
      رحمان نوازني

      
      با اين شتاب فكر كنم سر مي آورد
      با اين شتاب،حوصله را سر مي آورد
      
      مي تازد و غنيمت جنگ غروب را
      از چنگ سي هزار نفر، در مي آورد
      
      حس مي كنم كه داخل خورجين غصبي اش
      يك باغ سيب سرخ معطر مي آورد
      
      سرمست سود دادوستدهاي كربلاست
      دارد چقدر چادرو معجر مي آورد
      
      نرخ طلاي كوفه سقوطش مسجل است
      از بسكه گوشواره و زيور مي آورد
      
      دود و تنورروشن و عطري شبيه عود
      اينجاي روضه داد مرا در مي آورد
      
      وحيد قاسمي
      
      **********************

      چگونه با تو بگويم چگونه خواهر رفت
      تمام سوي دو چشمم پس از برادر رفت
      
       به جاي آن همه تيري که بر تنت آمد
      لباس کهنه و انگشتر مطهر رفت
      
      صداي حرمله مي آمد و نواي رباب
      کنار نيزه طفلش زهوش مادر رفت
      
       حرم در آتش دختر نفس نفس ميزد
      نگاه ها پي غارت به سمت دختر رفت
      
      مهدي محمدي
      
       **********************

     
      سر مي کشد  در حنجري آتش گرفته
      غمناله هاي خواهري آتش گرفته
      
      اينجا  کبوتر  بچه  ها  را  يک کبوتر
      پيچيده  در بال  و پري آتش گرفته
      
      فرياد  عصمت  شعله مي گيرد دمادم
      از تار و پود  معجري  آتش   گرفته
      
      بشتاب  زينب ! درميان شعله ها باز
      دامان طفل ديگري   آتش  گرفته
      
      آنسوي فرياد عطش صد حنجره دارد
      در لاي لاي مادري آتش گرفته
      
      از  داغ  اين  آلاله  هاي  غرقه در خون
      هر گوشه چشمان تري آتش گرفته
      
      قرآن تلاوت مي کند فرزند قرآن
      از روي نيزه با سري آتش گرفته
      
      پيش نگاه خسته ي پروانه ، شمعي
      افتاده بر خاکستري  آتش  گرفته
      
      بي شک تمام  اين وقايع ريشه دارد
      در ارتفاعات دري آتش گرفته
      
      سيد محمد باباميري
      
      **********************

       
      دلواپسی
      
      مُردم از دلواپسی بسکه پریشان خاطرم
      سایه ات تا برسرم باشد خدا را شاکرم
      
      دیگر از امروز یک لحظه مشو از من جدا
      تو شبیه کعبه باش و من شبیه زائرم
      
      در نماز شب دعا کردم نبینم داغ تو
      تو سلامت باشی اما من بمیرم حاضرم
      
      تو به فکر حنجرت باش و غم من را مخور
      دختر زهرایم و در حفظ معجر ماهرم
      
      دست خود روی سرم بگذار و یا ستار گو
      بوی خاک چادر مادر گرفته چادرم
      
      ناز کم کن ای نگار نازنینم یاحسین
       ترس من این است داغت را ببینم یا حسین
      
      قاسم نعمتی
      
      ********************
      
      
روضه امام حسین(ع)
      
      شب شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
      لحظه ها با تو چه زیباست اگر بگذارند
      
      فکر یک لحظه بدون تو شدن کابوس است
      با تو هرثانیه رویاست اگر بگذارند
      
      مثل قدش قدمش لحن پیمبروارش
      روی فرزند تو زیباست اگر بگذارند
      
      غنچه آخر چقدر آب مگر می خواهد؟
      عمر طفل تو به دنیاست اگر بگذارند
      
      ساقی ات رفته و ای کاش که او برگردد
      مشک او حامل دریاست اگر بگذارند
      
      آب مال خودشان چشم همه دلواپس
      خیمه ها تشنه سقاست اگر بگذارند
      
      قامتش اوج قیام است قیامت کرده است
      قد سقای تو رعناست اگر بگذارند
      
      سنگ ها در سخنت هم نفس هلهله ها
      لحن قرآن تو گیراست اگر بگذارند
      
      تشنه ای آه و دارد لب تو می سوزد
      آب مهریه زهراست اگر بگذارند
      
      بر دل مضطرب و منتظر خواهر تو
      یک نگاه تو تسلّاست اگر بگذارند
      
      آمد از سمت حرم گریه کنان عبدالله
      مجتبای تو همین جاست اگر بگذارند
      
      رفتی و دختر تو زمزمه دارد که کفن...
      ...کهنه پیراهن باباست اگر بگذارند
      
      سید محمد رضا شرافت
      
      *********************
      
روضه امام حسین(ع)
      
      در خیمه ها صدای خدایا بلند شد
       زینب برای پرسش آیا ؛ بلند شد
       فریاد واحسین ؛ زاعماق سینه اش
      تا گشت با خبر زقضایا بلند شد
      
      پرسید غرق ناله که آقا چه می شود ؟‌
      تکلیف زینبت شب فردا چه می شود؟‌
      
      سجاده باز کرده ای و ناله می کُنی
      باران شدی و توبه ی صد ساله می کُنی
      گاهی خروج می کنی از خیمه گاه خود
      خیره نگاه جانب آن چاله می کُنی
      
      انگار این عمل ؛ عمل دل به خواه توست
      این تکّه از زمين نکند ؛‌ قتله گاه توست
      
      امشب فضای خیمه پُر از عطر سیب توست
      زینب اسیر گریه ؛ زحال عجیب توست
      حرفی بزن عزیز دل من که خواهرت
      مضطر ترینِ ناله امن یجیب توست
      
      اشکت به من اجازه آوازه می دهد
      دل شوره ام خبر ز غمی تازه می دهد
      
      یک لحظه کن نظر به من زار و مضطرت
      آری منم که زل زده ام در برابرت
      از بسکه محو ذات خداوند اقدسی
      اصلاً‌ محل نمی دهی امشب به خواهرت
      
      از جان من عروج مکن روح پیکرم
      حرفی مزن ز رفتن خود ؛ ای برادرم
      
      خون منِ زخود شده را کم به شیشه کن
      زخم فراق ؛‌کم به دل خسته ریشه کن
      یا حرفی از جُدا شدن از خود مگو وَ یا
      با من مگو عزیز دلم صبر پیشه کن
      
      امشب دلـم اسیــر مــلال اسـت یـــا حسین
      من بی تو ؛‌ عین فرض محال است یا حسین
      
      گریان ترین دیده دریایی توام
      امشب اسیر غصّه فردایی توام
       گفتی زبسكه يك شبه تغیير می کنی
      من نیز ناتوان ز شناسایی تو ام
      
      گفتی به ناله غرق تمنا بکن مرا
      زینب بیا و خوب تماشا بکن مرا
      
      گفتی تمام پیکر تو زخم می شود
      از پای تا دم سر تو زخم می شود
      اذنم دهي به صورت خود لطمه می زنم
      بامن مگو که حنجر تو زخم می شود
      
      گفتی سری به روی تنت نیست بعد از این
      جز تکه بوريا کفنت نیست بعد از این
      
      سعيد توفيقي
      
      ********************
  
      
روضه امام حسین(ع)
      
      شاعر تمام دفتر خود را مرور کرد
      بعدش نشست و قافیه را جفت و جور کرد
      
      اذنی گرفته است دوباره برای شعر
      خوشحال از این عنایت و حس غرور کرد
      
      اول نوشت "مادرم اما..." و بعد از آن
      از روضه های سخت مدینه عبور کرد:
      
      "قدش هلال و دست بر کمر گرفته بود..."
      قلبش شکست و عمه به ذهنش خطور کرد
      
      "او می دوید و..." روضه  ی مقتل که می نوشت
      "او می کشید و..." یاد نگاه صبور کرد
      
      خواهر به شوق عشق به روی تل آمد و
      سر را به روی نیزه... نگاهی به  نور کرد
      
      باشد اگر چه صحنه ی محشر به پا شده ست
      باشد اگر چه روح امین نفخِ صور کرد
      
      "چیزی بجز جمال و قشنگی ندیده بود..."
      مافوق صبر عالم و آدم ظهور کرد
      
      یحیی نژاد سلامتی
      
      *****************
      

      
      طعنه های تکراری...
      
      تو مثل حضرت زهرا گلی علی واری
      و آنقدر كه در اينجا سه تا علی داری
      
      شبيه روی نبی را علی صدا كردی
      غدير را... و چه ساده تو ميكنی ياری
      
      دوباره‌ ای پسر خون بيا تحمل كن
      هجوم طعنه و نيشی كه هست تكراری
      
      ميان لشگر كوفی ببين يتيمان را
      دگر ز نان و نمك هم نمانده آثاری
      
      براي بارش باران هنوز ميخواهی...
      ...براي مردم كوفه نماز بگذاری
      
      دوباره صورت و گوشی به جرم عشق علی
      پس از تو ميشود آقا مكان گل كاری
      
      تو ميروی و سرت را... گمان كنم... شايد...
      خدا كند كه سه ساله نبيند آزاری
      
      محسن کاویانی
      
      *******************

      
      خون می رود هنوز ز چشم تر شما
      خیمه زده است ماه به گرد سر شما
      
      آن زخمهای شعله فشان هفت اخترند
      یا زخمهای جسم علی اکبر شما؟
      
      آن کهکشان شعله ور راه شیری است
      یا روشنان خون علی اصغر شما؟
      
      دیوان کوفه از پی تاراج آمدند
      گم شد نگین آبی انگشتر شما
      
      از مکه و مدینه نشان داشت کربلا
      گل کرد نور واقعه در خنجر شما
      
      با زخم خویش بوسه به محراب می زدید
      زان پیش تر که نیزه شود منبر شما
      
      گاهی به غمزه یاد ز اصحاب می کنی
      بر نیزه ، شرح سوره احزاب می کنی
      
      علیرضا قزوه
      
      *******************

 روضه حضرت زینب(ع)
      
      داری عقیله خواهر من گریه می کنی؟
      آیینه برابر من گریه می کنی
      
      از لا به لای خیمه دلم تا مدینه رفت
      خیلی شبیه مادر من گریه می کنی
      
      دلشوره می چکد ز نگاه سه ساله ام
      وقتی کنار دختر من گریه می کنی
      
      امشب برای ماندن من نذر می کنی
      فردا برای پیکر من گریه می کنی
      
      امشب نشسته ای و مرا باد می زنی
      فردا به جسم بی سر من گریه می کنی
      
      علی اکبر لطیفیان
      

       
      دلواپسی
      
      مُردم از دلواپسی بسکه پریشان خاطرم
      سایه ات تا برسرم باشد خدا را شاکرم
      
      دیگر از امروز یک لحظه مشو از من جدا
      تو شبیه کعبه باش و من شبیه زائرم
      
      در نماز شب دعا کردم نبینم داغ تو
      تو سلامت باشی اما من بمیرم حاضرم
      
      تو به فکر حنجرت باش و غم من را مخور
      دختر زهرایم و در حفظ معجر ماهرم
      
      دست خود روی سرم بگذار و یا ستار گو
      بوی خاک چادر مادر گرفته چادرم
      
      ناز کم کن ای نگار نازنینم یاحسین
       ترس من این است داغت را ببینم یا حسین
      
      قاسم نعمتی
      
      ********************
      
      
روضه امام حسین(ع)
      
      شب شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
      لحظه ها با تو چه زیباست اگر بگذارند
      
      فکر یک لحظه بدون تو شدن کابوس است
      با تو هرثانیه رویاست اگر بگذارند
      
      مثل قدش قدمش لحن پیمبروارش
      روی فرزند تو زیباست اگر بگذارند
      
      غنچه آخر چقدر آب مگر می خواهد؟
      عمر طفل تو به دنیاست اگر بگذارند
      
      ساقی ات رفته و ای کاش که او برگردد
      مشک او حامل دریاست اگر بگذارند
      
      آب مال خودشان چشم همه دلواپس
      خیمه ها تشنه سقاست اگر بگذارند
      
      قامتش اوج قیام است قیامت کرده است
      قد سقای تو رعناست اگر بگذارند
      
      سنگ ها در سخنت هم نفس هلهله ها
      لحن قرآن تو گیراست اگر بگذارند
      
      تشنه ای آه و دارد لب تو می سوزد
      آب مهریه زهراست اگر بگذارند
      
      بر دل مضطرب و منتظر خواهر تو
      یک نگاه تو تسلّاست اگر بگذارند
      
      آمد از سمت حرم گریه کنان عبدالله
      مجتبای تو همین جاست اگر بگذارند
      
      رفتی و دختر تو زمزمه دارد که کفن...
      ...کهنه پیراهن باباست اگر بگذارند
      
      سید محمد رضا شرافت
      
      *********************
      
روضه امام حسین(ع)
      
      در خیمه ها صدای خدایا بلند شد
       زینب برای پرسش آیا ؛ بلند شد
       فریاد واحسین ؛ زاعماق سینه اش
      تا گشت با خبر زقضایا بلند شد
      
      پرسید غرق ناله که آقا چه می شود ؟‌
      تکلیف زینبت شب فردا چه می شود؟‌
      
      سجاده باز کرده ای و ناله می کُنی
      باران شدی و توبه ی صد ساله می کُنی
      گاهی خروج می کنی از خیمه گاه خود
      خیره نگاه جانب آن چاله می کُنی
      
      انگار این عمل ؛ عمل دل به خواه توست
      این تکّه از زمين نکند ؛‌ قتله گاه توست
      
      امشب فضای خیمه پُر از عطر سیب توست
      زینب اسیر گریه ؛ زحال عجیب توست
      حرفی بزن عزیز دل من که خواهرت
      مضطر ترینِ ناله امن یجیب توست
      
      اشکت به من اجازه آوازه می دهد
      دل شوره ام خبر ز غمی تازه می دهد
      
      یک لحظه کن نظر به من زار و مضطرت
      آری منم که زل زده ام در برابرت
      از بسکه محو ذات خداوند اقدسی
      اصلاً‌ محل نمی دهی امشب به خواهرت
      
      از جان من عروج مکن روح پیکرم
      حرفی مزن ز رفتن خود ؛ ای برادرم
      
      خون منِ زخود شده را کم به شیشه کن
      زخم فراق ؛‌کم به دل خسته ریشه کن
      یا حرفی از جُدا شدن از خود مگو وَ یا
      با من مگو عزیز دلم صبر پیشه کن
      
      امشب دلـم اسیــر مــلال اسـت یـــا حسین
      من بی تو ؛‌ عین فرض محال است یا حسین
      
      گریان ترین دیده دریایی توام
      امشب اسیر غصّه فردایی توام
       گفتی زبسكه يك شبه تغیير می کنی
      من نیز ناتوان ز شناسایی تو ام
      
      گفتی به ناله غرق تمنا بکن مرا
      زینب بیا و خوب تماشا بکن مرا
      
      گفتی تمام پیکر تو زخم می شود
      از پای تا دم سر تو زخم می شود
      اذنم دهي به صورت خود لطمه می زنم
      بامن مگو که حنجر تو زخم می شود
      
      گفتی سری به روی تنت نیست بعد از این
      جز تکه بوريا کفنت نیست بعد از این
      
      سعيد توفيقي
      
      ********************
  
      
روضه امام حسین(ع)
      
      شاعر تمام دفتر خود را مرور کرد
      بعدش نشست و قافیه را جفت و جور کرد
      
      اذنی گرفته است دوباره برای شعر
      خوشحال از این عنایت و حس غرور کرد
      
      اول نوشت "مادرم اما..." و بعد از آن
      از روضه های سخت مدینه عبور کرد:
      
      "قدش هلال و دست بر کمر گرفته بود..."
      قلبش شکست و عمه به ذهنش خطور کرد
      
      "او می دوید و..." روضه  ی مقتل که می نوشت
      "او می کشید و..." یاد نگاه صبور کرد
      
      خواهر به شوق عشق به روی تل آمد و
      سر را به روی نیزه... نگاهی به  نور کرد
      
      باشد اگر چه صحنه ی محشر به پا شده ست
      باشد اگر چه روح امین نفخِ صور کرد
      
      "چیزی بجز جمال و قشنگی ندیده بود..."
      مافوق صبر عالم و آدم ظهور کرد
      
      یحیی نژاد سلامتی
      
      *****************
      

      
      طعنه های تکراری...
      
      تو مثل حضرت زهرا گلی علی واری
      و آنقدر كه در اينجا سه تا علی داری
      
      شبيه روی نبی را علی صدا كردی
      غدير را... و چه ساده تو ميكنی ياری
      
      دوباره‌ ای پسر خون بيا تحمل كن
      هجوم طعنه و نيشی كه هست تكراری
      
      ميان لشگر كوفی ببين يتيمان را
      دگر ز نان و نمك هم نمانده آثاری
      
      براي بارش باران هنوز ميخواهی...
      ...براي مردم كوفه نماز بگذاری
      
      دوباره صورت و گوشی به جرم عشق علی
      پس از تو ميشود آقا مكان گل كاری
      
      تو ميروی و سرت را... گمان كنم... شايد...
      خدا كند كه سه ساله نبيند آزاری
      
      محسن کاویانی
      
      *******************

      
      خون می رود هنوز ز چشم تر شما
      خیمه زده است ماه به گرد سر شما
      
      آن زخمهای شعله فشان هفت اخترند
      یا زخمهای جسم علی اکبر شما؟
      
      آن کهکشان شعله ور راه شیری است
      یا روشنان خون علی اصغر شما؟
      
      دیوان کوفه از پی تاراج آمدند
      گم شد نگین آبی انگشتر شما
      
      از مکه و مدینه نشان داشت کربلا
      گل کرد نور واقعه در خنجر شما
      
      با زخم خویش بوسه به محراب می زدید
      زان پیش تر که نیزه شود منبر شما
      
      گاهی به غمزه یاد ز اصحاب می کنی
      بر نیزه ، شرح سوره احزاب می کنی
      
      علیرضا قزوه
      
      *******************

 روضه حضرت زینب(ع)
      
      داری عقیله خواهر من گریه می کنی؟
      آیینه برابر من گریه می کنی
      
      از لا به لای خیمه دلم تا مدینه رفت
      خیلی شبیه مادر من گریه می کنی
      
      دلشوره می چکد ز نگاه سه ساله ام
      وقتی کنار دختر من گریه می کنی
      
      امشب برای ماندن من نذر می کنی
      فردا برای پیکر من گریه می کنی
      
      امشب نشسته ای و مرا باد می زنی
      فردا به جسم بی سر من گریه می کنی
      
      علی اکبر لطیفیان
      

     
      این آبها که ریخت ، فدای سرت که ریخت
      اصلا فدای امّ بنین مادرت، که ریخت
      
      گفته خدا دو بال برایت بیاورند
      در آسمان علقمه، بال و پرت که ریخت
      
      اثبات شد به من که تو سقای عالمی
      بر خاک قطره قطره ی چشم ترت که ریخت
      
      طفلان از اینکه مشک به دست تو داده اند
      شرمنده اند ، بازوی آب آورت که ریخت
      
      گفتم خدا به خیر کند قامت تو را
      این قوم غیض کرده به روی سرت که ریخت
      
      وقت نزول این بدن نا مرتّبت
      مانند آب ریخت دلم؛ پیکرت که ریخت
      
      معلوم شد عمود شتابش زیاد بود
      بر روی شانه های بلندت سرت که ریخت
      
      اما هنوز دست تو را بوسه می زنم
      این آب ها که ریخت فدای سرت که ریخت
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      *****************
      

      
      همه حیثیت عالم و آدم با توست
      در فرات نفسم گام بزن دم با توست
      
      من از این جزر و مد سینه زنانت خواندم
      ماه من شورش شبهای محرم با توست
      
      دشمن از ترس تو مژه بر هم نزند
      غضب آلوده ای و خشم خدا هم با توست
      
      با حضورت حرم آل علی آرام است
      تا زمانی که در این معرکه پرچم با توست
      
      علقمه زیر شتاب نفست میسوزد
      وعده ای داده ای و چشمه زمزم با توست
      
      خرد شد ریخت به پایت همه هست حسین
      قد بر افراشتن این کمر خم با توست
      
      علیرضا لک
      
      *****************
      

      
      وعده ای داده ای و راهی دریا شده ای
      خوش به حال لب اصغر كه تو سقا شده‏اى
      
      آب از هيبت عباسى تو مى‏لرزد
      بى عصا آمده‏اى حضرت موسى شده‏اى
      
      به سجود آمده‏اى يا كه عمودت زده‏اند
      يا خجالت زده‏اى وه كه چه زيبا شده‏اى
      
      يا اخا گفتى و ناگه كمرم درد گرفت
      كمر خم شده را غرق تماشا شده‏اى
      
      منم و داغ تو و اين كمر بشكسته
      توئى و ضربه‏اى و فرق ز هم وا شده‏اى
      
      سعى بسيار مكن تا كه ز جا برخيزى
      كمى هم فكر خودت باش ببين تا شده‏اى
      
      مانده‏ام با تن پاشيده‏ات آخر چه كنم؟
      اى علمدار حرم مثل معما شده‏اى
      
      مادرت آمده يا مادر من آمده است
      با چنين حال به پاى چه كسى پا شده‏اى
      
      تو و آن قد رشيدى كه پر از طوبى بود
      در شگفتم كه در اين قبر چرا جا شده‏اى
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      *******************
      

      
      تیغ بین دو ابروش به هم برگشته
      آنکه ابروش چنان تیغ دو دم بر گشته
      
      بس که موزون و تراز است به چشمم انگار
      پیش بالاش بلندای علم برگشته
      
      رد پایش طرف آب چرا این گونه ست؟
      یک قدم رفته به پیش و دو قدم برگشته
      
      خوب دقت کن از طرز قدم ها پیداست
      که به کرات سرش سمت حرم برگشته
      
      چقدر تیر که تا سینه ی او آمده و
      دختری خورده به عباس قسم برگشته
      
      ار سر یوسف تا آخر قرآن تنش
      آیه ی کوتاه دست قلم برگشته
      
      تیغ وا کرده دو ابرو وسط پیشانیش
      آنکه ابروش چنان تیغ دودم برگشته
      
      مهدی رحیمی
      
      ******************
      

      
      بیا به علقمه دریاب تکسوارت را
      به خاک بنگر علمدار کارزارت را
      
      تو ایستاده و من پیش پات نقش زمین
      مگیر از من بی دست این جسارت را
      
      مرا ببخش چو خواندم برادرت آقا
      به امر مادرتان گفتم آن عبارت را
      
      بگیر لالة چشمم که خوب بنگرمت
      بده دوباره به من فرصت زیارت را
      
      خجل ز روی ربابم، مرا مبر خیمه
      چگونه بنگرم اطفال بیقرارت را
      
      سه شعبه ای که زده حرمله به دیده من
      به آن دوباره نشان کرده شیرخوارت را
      
      صدای هلهله ها تا رسید فهمیدم
      یقین به خنده کشیدند انکسارت را
      
      سریع تر برو که این نگاه های حریص
      شروع کرده به سمت خیام غارت را
      
      محمد بیابانی
      
      *******************
      

      
      گفتند ماهي‌ها که آب آورده‌اي سقا
      نوشيدم و ديدم شراب آورده‌اي سقا
      
      پيچيده ابرو!  در افق عطر تو پيچيده
      گل کرده‌اي در خون، گلاب آورده‌اي سقا
      
      رفتي بپرسي: آخرين پيمان عاشق چيست؟
      پيداست از چشمت جواب آورده‌اي سقا
      
      روشن‌تري از هر شبِ ديگر، مگر اينبار
      از برکه‌ي مهتاب آب آورده‌اي سقا؟
      
      يک آه از تار دلت، از ناله‌ي ني‌ها
      تا پرده‌ي اشک رباب آورده‌اي سقا
      
      چون ماه در منظومه‌ي آغوش خورشيدي
      ماهي که داغ آفتاب آورده‌اي سقا
      
      خون مي‌رود، ... اما بيا يک گام اين‌سوتر
      حالا که تا اين بيت تاب آورده‌اي سقا
      
      يک شوره‌زار شعر مي‌بيني و ديگر هيچ
      آبي براي اين سراب آورده‌اي سقا؟
      
      قاسم صرافان
      
      *****************
      

      از خواهش لبهاي او بي تاب شد آب
      از شرم آن چشمان آبي آب شد آب
      
      وقتي که خم شد نخل‌ها يکباره ديدند
      لبخند زد مَرد و پر از مهتاب شد آب
      
      آنقدر بر بانوي دريا سجده مي‌کرد
      تا در قنوت آخرش محراب شد آب
      
      زيباترين طرح خدا بر پرده‌ها رفت
      وقتي ميان دستهايش قاب شد آب
      
      يک لحظه با او بود اما تا هميشه
      از چشمهاي تشنه‌اش سيراب شد آب
      
      آن تيرها، شمشيرها باريد و باريد
      توفان گرفت و گرد او گرداب شد آب
      
      تير آمد و ... از حسرت مشکي که مي‌مرد
      مرداب شد، مرداب شد، مرداب شد آب
      
      قاسم صرافان
      
      *******************
      

      
      عاقبت دست رسای تو جدا خواهد شد
      عاقبت ماه جمال تو دو تا خواهد شد
      
      تیر ها زائر چشمان سیاهت گردند
      چشمت آیینه تمثال خدا خواهد شد
      
      بعد تو یک حرم و لشکری از نامردان
      غیرت الله چه گویم؟ که چه ها خواهد شد
      
      نفس سوخته مشک پر آبت گوید
      العطش زمزمه اهل سما خواهد شد
      
      جسم پر خون در علقمه و بین حرم
      هیبت روضه العباس به پا خواهد شد
      
      بی عمو خیمه و بی آب شود مشک عمو
      شادی خیمه مبدل به عزا خواهد شد
      
      لشگری هلهله فتح به پا خواهد کرد
      دختری بین حرم نوحه سرا خواهد شد
      
      بی علمدار علم دست یتیمان افتد
      گیسوی سوخته در باد رها خواهد شد
      
      علقمه قبله حاجات خلائق گردد
      نام تو آیه ایثار و وفا خواهد شد
      
      سید محمد میر هاشمی
      
      ******************
      

      
      ناگهان بازوی آب آور تو می ریزد
      مشک می ریزد و چشم تر تو می ریزد
      
      مژه های تو خودش لشکری از طوفان است
      تیر را چون بکشم لشکر تو می ریزد
      
      دیدم از دور که با نیزه بلندت کردند
      بی سبب نیست که بال و پر تو می ریزد
      
      گیرم امروز ببندم به سرت پارچه ای
      صبح فردا روی نیزه سر تو می ریزد
      
      بهترین کار تو این است که دستت نزنم
      دست من گر بخورد پیکر تو می ریزد
      
      شده اندازه ی قاسم بدنت از بسکه
      قد و بالای تو دور و بر تو می ریزد
      
      مادرم مادر تو - مادر تو  مادر من
      گریه ی مادر من - مادر تو می ریزد
      
           علی اکبر لطیفیان
      
      *******************
      

      
      رفتی و با رفتنت چه بر سر من رفت
      هر چه توان داشتم ز پیکر من رفت
      
      پشت و پناه یکی دو روزه ی من نه !
      یک جبل الرحمه از برابر من رفت
      
      نیست کمر درد من به خاطر اکبر
      دردم از این است که برادر من رفت
      
      گفتم ابولفضل هست غصه ندارم
      عیب ندارد اگر که اکبر من رفت
      
      بسکه بلند است هلهله به گمانم
      کوفه خبر دار شد که لشگر من رفت
      
      زود زمین خوردن من علتش این است
      تیر به بال تو خورد و در پر من رفت
      
      چشم قشنگ تو سه شعبه ی مسموم
      وای چه ها بر تو ای برادر من رفت
      
      گفت مرا هم ببر به علقمه - گفتم :
      زودتر از رفتن تو مادر من رفت
      
      رفتی با رفتن تو دست حرامی
      تا بغل گوشواره ی دختر من رفت
      
      طفل رضیع مرا رباب کفن کرد
      فکر کنم دیده آب آور من رفت
      
      جان حسین - روی نیزه باش مراقب
      دیدی اگر سمت کوفه خواهر من رفت
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      ******************
      

      
      این که بر سینه خود داغ برادر دارد
      نتواند که سر از سینه ی تو بردارد
      
      تیر ها با همه قامت به تنت جا شده اند
      وای بر من چقدر پیکر تو پر دارد
      
      می کشی پا به زمین و کمرم می شکنی
      کمی آرام که در پای تو مادر دارد....
      
      ....میکشد تیر ز چشمان تو با دست کبود
      ولی این تیر چرا هیبت خنجر دارد؟
      
      ای رشید حرمم بی تو حرم غارت شد
      آخر این خیمه آتش زده دختر دارد
      
      چه شده با سرت از ضربه سنگین عمود
      بین دو ابروی تو سخت است ترک بردارد
      
      حسن لطفی
      
      ******************
      
 
      
      تمام غصه ام این است , پشت پا بخوری
       تو هم شبیه خودم نیزه بی هوا بخوری
      
       خـدا کند که به فرقـم نـظر نـینـدازی
       هراس دارم از این عمق زخم جا بخوری!
      
       عـزیز فـاطـمه مـدیون زیـنبت کـــردم
       اگر  که ثانیه ای غصـه ي  مـرا بخـوری
      
       شبیه من جگرت آب می شود وقتی
       به زیر تیغ وسنان حرص خیمه را بخوری
      
       خلاصه عرض کنم حرف تیرها این است
       قـرار نیست که از آب کـربلا بـخـوری!
      
             وحید قاسمی
      
      *******************
 
      
      آبی نبود اگر که تو سقا نمی شدی
      مشکی نبود اگر که تو دریا نمی شدی
      
      از سمت خانواده زهرا به سمت ما
      فیضی نبود اگر که تو آقا نمی شدی
      
      حالا که مثل نور شدی و قمر شدی
      ای کاش هیچ وقت تو پیدا نمی شدی
      
      این تیر با نگاش نظر می زند تو را
      حالا نمی شد این همه زیبا نمی شدی
      
      می خواستی که تیر نگیرد تن تو را
      کاری نداشت، خوش قد و بالا نمی شدی
      
      تو جمع خیمه بودی و تقسیم کردنت
      ورنه در این مزار کمت جا نمی شدی
      
      پیش قد حسین، تمامت شکسته بود
      تقصیر تو نبود اگر پا نمی شدی
      
       علی اکبر لطیفیان

       
      از شط خبر رسیده که سقا نیامده
      ماه منیر خیمه ز صحرا نیامده
      
      هرگز کسی که تیغ کشد بر تو ای عمو
      تا این زمان هنوز به دنیا نیامده
      
      تیر سه شعبه ای و عمودی و نیزه ای
      با خود ببر که حرمله تنها نیامده
      
      من بی حسین فاطمه آبی نمی خورم
      این کارها به بچه ی زهرا نیامده
      
      ای آب اگر رقیه سراغ مرا گرفت
      حتماً به او بگو که به اینجا نیامده
      
      حتما به او بگو که به این نام واین نشان
      شخصی برای آب به دریا نیامده
      
      اصلاً بیا و پیشقدم شو خودت برو
      برو به سمت خیمه ی او تا نیامده
      
      ای علقمه بگو که چه دیدی که سالهاست
      حال شما هنوز سر جا نیامده
      
      بدرود بچه های عطش، بچه های عشق
      یک مشک از آب علقمه به ما نیامده
      
      نادر حسینی
      
       ********************

      
      گر جگر خشک شود خشکی لبها ؛ حتمی است
      رفتن ناله ي لب تشنه به بالا حتمی است
      
      آب اگر یافت نشد مرگ رباب بی شیر
      بر سر درس جگر سوز الف با حتمی است
      
      قطره ای آب اگر نذر سر او بکُنند
      بر علی اصغر مان معجز عيسا حتمی است
      
      بدن غیرت اگر که عرق سرد کُند
      خیس تب هم بشود ؛ ذُق ذق رگها حتمی است
      
      دختر شاه بخواهد؛ احدی مانع نیست
      طلب آب کُند ؛‌ حل معمّا حتمی است
      
      العطش بازاگر بر جگری لطمه زند
      مشک اگر پُر نشود؛ مُردن سقا حتمی است
      
      آب اگر موج زند بازهم ایمان داریم
      اینکه او لب نزده بر لب دریا حتمی است
      
      بی کلاه خود اگر بر سر او گُرز زنند
      از روی اسب؛ زمین خوردن آقا حتمی است
      
      ناله ابنی العباس زنی ثابت کرد
      اینکه او شد؛ پسر حضرت زهرا حتمی است
      
      تیرانداز هر آن قدر که ناشی باشد
      تیر خوردن به تو با این قد و بالا حتمی است
      
      دست دادی و به تو بال بهشتی دادند
      لفظ طیّار تو در جنّت الاعلی حتمی است
      
      گر روی خاک بلا پا بکشی آقا جان
      برحسین ابن علی خنده اعدا حتمی است
      
      اگر آقا نبَرد پیکرتان را به حرم
      تکّه تکّه شدن این قد رعنا حتمی است
      
      عدّه ای نیزه سر دست بلند کردند
      روی نی ؛‌ با کمک پارچه بندت کردند
      
      سعيد توفيقي
      
      ******************
      

      
      اگر چه آب فقط لشگر عدو دارد
      هوای دخترکی را ولی عمو دارد
      
      دلش نیامد از این خیمه ها سفر بکند
      که با سه ساله ی این خیمه سخت خو دارد
      
      عمود خیمه ی من بعد رفتنم بکشید
      وداع آخر سقا چقدر بو دارد
      
      به شط رسید من از دور دست می بینم
      نشسته است و با آب گفتگو دارد
      
      که آب ساقی عطشان خیمه ها هستم
      به غیر آب مگر ساقی آرزو دارد
      
      همینکه مشک پر از آب شد خدا را شکر
      از این به بعد خدا هم هوای او دارد
      
      خلاصه اینکه به سمت حرم به راه افتاد
      اگر چه نیم نگاهی به چار سو دارد
      
      من از عبارت نخل و درخت می ترسم
      ز پشت آن کسی انگار قصد او دارد
      
      و دختری که به یک خیمه تکیه دارد هم
      تمام حادثه را تلخ مو به مو دارد
      
      زمین برای دو دستش به سجده افتاده
      فرات نیز ز دستان او وضو دارد
      
      لب سه شعبه به لبهای مشک آب رسید
      هنوز جرعه ای از آب در سبو دارد
      
      دهان که دست شود کار سخت خواهد شد
      چرا که حرمله را نیز پیش رو دارد
      
      رسید آخر و آبی به خیمه ها نرسید
      به جای آب سر نیزه در گلو دارد
      
        نادر حسینی
      
      ********************

      
      عطش ازخشکی لبهای تو سیراب شده
      آب از هرم ترکهای لبت آب شده
      
      بعد از آن که تو لب تشنه ، عطش را کشتی
      تشنه لب ماندن ساقی همه جاباب شده
      
       بعد افتادن عکس تو درآیینه ی آب
      برکه ازشوق رخت خانه ی مهتاب شده
      
      این فرات است که از دردغمت ـ ای دریا ـ
      بس که پیچیده به خودیکسره،گرداب شده
      
      تب و تاب حرم ازتشنگی و گرما نیست
      دل اهل حرم ازداغ تو بی تاب شده
      
      تیرها رو به سوی چشم تو خواندند نماز
      همه گفتند که ابروی تو محراب شده
      
      صحنه ای که کمرکوه شکست ازغم آن
      عکس تیریست که دردیده ی توقاب شده
      
      محسن عرب خالقی
      
      ******************
      

      
      پهنه ی دشت اگر دل نگران است هنوز
      بر تن خاک ، علم بار گران است هنوز
      
      مردی از قافله ی نور ز اسب افتاده است
      نبض امید به دست ضربان است هنوز
      
      آسمان تیره شد و از غم مرگ تو گریست
      شط پر از قافله ی اشک روان است هنوز
      
      آفتاب از اثر تشنگی ات میسوزد
      بر دل مشک از این داغ نشان است هنوز
      
      قامت سبز تر از هر چه بها رت پژ مرد
      یادگار تو از آن روز، خزان است هنوز
      
      شب ز راه آمده اما همه جا روشنی است
      چشم خورشید پی آه جوان است هنوز
      
      اشرف السادات مشتاقی
      
      ******************
      

      
      خشکیده بود آن لب دریایی شما
      بی تاب بود سینه شیدایی شما
      
      چشمان آسمان به بلندای آسمان
       مبهوت مانده بر قد رعنایی شما
      
      گل از گل رقیه ی ارباب میشکفت
      با دیدن تبسم رویایی شما
      
      بیخود نگفته اند که ماه قبیله ای
      همتا نداشت جذبه زیبایی شما
      
      از این که آب هست و لب تشنه مانده اید
      در حیرت است منصب سقایی شما
      
      برگرد و سمت خیمه زن ها قدم بزن
      طفلی نگاش مانده با لالایی شما
      
      حتی اگر به سمت تلاطم نمیزدی
      چیزی که کم نمیشد از آقایی شما
      
      مسعود اصلانی
      
      *****************

      
      داری به یک فرات بدل میکنی مرا
      مضمون صد شریعه غزل میکنی مرا
      
      من عمق بی کسی تو را درک میکنم
      وقتی شبیه مشک بغل میکنی مرا
      
      پیش تو هیچ مشکلی آنقدر سخت نیست
      در ظرف چند ثانیه حل میکنی مرا
      
      اینقدر در مدار خودت دور من مگرد
      داری در این مدار ، زحل میکنی مرا
      
      صبح است ساقیا و تو آیا به یک نگاه
      مهمان دو پیاله عسل میکنی مرا؟
      
      رضا جعفری
      
      ******************
      

      
      ای درود خدا به ساحت تان
      به قد و قامت قیامت تان
      
      ماه هم پیش تان کم آورده
      کوه می لرزد از صلابت تان
      
      همه را کشته راه رفتن تان
      همه را کشته این نجابت تان
      
      مثل یک روز روشن است آقا
      مهربانی شده است عادت تان
      
      ای سرآغاز تان کرامت محض
      با خودم فکر می کنم نهایت تان....
      
      راستی یک سئوال ، با خورشید
      از کی آغاز شد رفاقت تان ؟
      
      تو و خورشید عین هم هستید
      در بلندای قد و قامت تان
      
      حیف شد چشم تان زدند آقا
      شک نداریم در شهامت تان
      
      من از اینجا به بعد معذورم
      کاش می شد گذاشت راحت تان
      
      در لهوف آمده تفاوت داشت ....
      ...با همه نحوه ی شهادت تان
      
      تو زیارت گهی و آمده اند
      اینهمه تیر به زیارت تان
      
      گرد و خاکی بلند شد آنروز
      بر سر پرچم و علامت تان
      
      کاش یک مشت آب می خوردی
      آب شد آب از خجالت تان
      ...
      آه ...آقا ...بلند شو آقا
      مادری آمده عیادت تان
      
      مهدی صفی یاری
      
      *****************
      

      
      مادرت آمده بالای سرم گریه کند
      به پذیرایی چشمان ترم گریه کند
      
      مادرم ام بنین کرببلا نیست ولی
      شکر حق مادر تو هست برم گریه کند
      
      بین بابایم و من وجه شباهت دیده
      که غریبانه بر این فرق سرم گریه کند
      
      خواهرم را تو بگو تا که دو چشمش گیرد
      گر ببندد سر نیزه سر من ...گریه کند
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      ******************
      

      
      راه بهشت
      
       عاشق اگر شدم، اثر چشم هاي توست
       اصلاً تمام زير سرِ چشم هاي توست
      
       دلهایِ سنگ  را به نگاهي طلا كني
       اين كيمياگري هنر چشم هاي توست
      
       بعد از ابوتراب، تمام حجاز و شام
       مبهوت جرأتِ جگر چشم هاي توست
      
       كال و رسيده! گندم ري را خريده اي
       اين خصلتِ بخر- ببر چشم هاي توست
      
       آيا بهشت مي بري ام  يا نمي بري!؟
       محشر خدا پیِ نظر چشم هاي توست
      
       با كاروان گريه سرانجام مي رسم
       راه بهشت از گذر چشم هاي توست
      
       تا «إن يكاد» صبح و شبِ زينب تو هست
       بال فرشته ها سپر چشم هاي توست
      
       خرده گرفته اند كه اغراق مي كنم
       تير سه شعبه دربه در چشم هاي توست
      
       اينجا مدينه نيست، به فكر نقاب باش
       مُشتي حسود دور و بر چشم هاي توست
      
       بالاي نيزه گريه ي شرمندگي  فقط
       از روضه هاي معتبر چشم هاي توست
      
       لعنت به حرمله؛ كه به دنبال نيزه ها
       سايه به سايه همسفر چشم هاي توست
      
      وحید قاسمی
      
      ******************
      

      
      سوگند به عاشورا عباس نمی میرد
      غیرت شد از او احیا عباس نمی میرد
      
      تا دور جهان باقیست  ما تشنه و او ساقیست
      دارد لقب سقا عباس نمی میرد
      
      دل راز عطش دارد بس ناز عطش دارد
      لب تشنه و دل دریا عباس نمی میرد
      
      سوگند به حالاتش ایثار و موالاتش
      در ظاهر و در معنا عباس نمی میرد
      
      بیگانه ی خودکامه بنوشت امان نامه
      عباس نرفت زیرا عباس نمی میرد
      
      می ریخت ز سر خونش بر چهره گلگونش
      می گفت ولی زهرا عباس نمی میرد
      
      زیبا سند صبرش ، شد کوچکی قبرش
      خوان نغمه واویلبا عباس نمی میرد
      
      هر جا علمی دیدی صاحب کرمی دیدی
      فریاد بزن آنجا عباس نمی میرد
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      ****************
      

      
      میان داری کن......
      
      نقاش اسب را كه زمينگير مي كشد
      يا چهره ي عموي مرا پير مي كشد
      
      بي آب، مشك را و علم را بدون دست
      يا چشم را حوالي يك تير مي كشد
      
      از لا به لاي نيزه و از لا به لاي تير
      كفتار را به سينه ي يك شير مي كشد
      
      موضوع قصه چيست چه خوابي است ديده ام؟
      احساس مي كنم كمرم تير مي كشد...
      
      بايد كه خون گريست زمين ناله مي كند
      يك دشت را براي تو پُر لاله مي كند
      
      پيشاني ات نگاه مرا خيره مي كند
      آبي آسمان مرا تيره مي كند
      
      با مشك روي دوش به ما فكر مي كني
      با دست و سر به دين خدا فكر مي كني
      
      يا فكر مي كني كه حسين است و بعد از آن
      تنها، علي ميان حنين است  و بعد از آن
      
      اين شام آخر است و صليب است و بعد از آن
      صد خنجر است و حنجر سيب است و بعد از آن           
      
      بايد كه خون گريست زمين ناله مي كند
      يك دشت را براي تو پُر لاله مي كند
      
      رفتي عمو كه خيمه ي مان بي عمود شد
      رفتي قيام عمه، عمو جان، قعود شد
      
      دشمن چه كرد بعد تو، خط و نشان كشيد
      رفتي عمو كه گونه ي خيسم كبود شد
      
      مردي كه ترس نام تو را داشت، بعد تو
      مردي كه گوشواره ي ما را ربود شد
      
      در قلب خسته خون تو جريان گرفته است
      آغاز قصه رنگ ز پايان گرفته است
      
      بايد كه خون گريست زمين ناله مي كند
      يك دشت را براي تو پُر لاله كي كند
      
      امیر تیموری
      
      ******************
      

      
      آقاي بهشت
      
       يك وقت ز خانه ات جوابم نكني
       با لفظ برو، خانه خرابم نكني
      
       مي ترسم از آن لحظه كه روز عرثات
       در زمره ي نوكران حسابم نكني
      
       پيش نظر سينه زنانت محشر
       بيچاره ي رو سيه خطابم نكني!؟
      
       نزديكي درب دوزخ آقاي بهشت
       با بستن پلك خود عذابم نكني
      
       سوگند به جان مادرت، اي آقا
       شرمنده ي روي بوترابم نكني
      
       فرداي قيامت سر حوض كوثر
       با هُرم نگاه خويش ،آبم نكني
      
       اي ساقي تشنه لب دلت مي آيد
       مهمان پياله اي شرابم نكني؟
      
      وحید قاسمی
      
      ******************
      

      
      عطر خوش بوی گل آن ور دیواری تو
      بیشتر دست مرا کاش نگه داری تو
      
      با تو قرآن لب طاقچه را می شنوم
      «من صدای نفس باغچه را می شنوم»
      
      در خودش قدرت صد معجزه را جا داده
      این دو تا دست که بر روی زمین افتاده
      
      کیست این کوه که یک مشک به دندان دارد
      چیست این عشق که هفتاد و دو مهمان دارد
      
      کم نمی آورد این یکه سوار بی دست
      کوه اگر روی زمین هم که بیفتد کوه است
      
      «کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ»
      در دل واقعه تصویر نماز گل سرخ
      
      کار ما نیست تو را در دو سه خط بنویسیم
      بی تو تنها بنشینیم و فقط بنویسیم
      
      آب را بعد تو صد مرتبه ما گِل کردیم
      در هیاهوی زمین دست تو را ول کردیم
      
      دست از شانه جدا را که همین نزدیکی ست
      یادمان رفت خدا را که همین نزدیکی ست
      
      یادمان رفت دل سوخته ی اکبر را
      حنجر پاره و خونین علی اصغر را
      
      یادمان رفت لب تشنه ی سقا را هم
      بر سر نیزه سخن گفتن سرها را هم
      
      ...یادمان رفت گل آن ور دیواری تو
      یادمان رفت ابوالفضل علمداری تو
      
      رضا نیکو کار

      ناباورانه می‌برم ای باورم تو را
      ناباورانه غرق به خون تا حرم تو را
      
      سخت است روی سطح عبا جمع کردنت
      پاشیده‌اند بس که به دور و برم تو را
      
      پا را مکش که شیون زن‌ها بلند شد
      سوگند می‌دهم به دل دخترم تو را
      
      لبخندها بلندتر از قبل می‌شود
      وقتی که می‌کشم به دو چشم تَرم تو را
      
      حالا صدای هلهله‌ها هم بلند شد
      یعنی که آمده ببرد خواهرم تو را
      
      جای منِ شکسته ببین در میان خون
      با دست خُرد شانه زده مادرم تو را
      
      وای از حرم که می‌نگرد ساعتی دگر
      بر نیزه می‌برند کنار سرم تو را
      
      می‌خواستم بغل کنمت باز هم ولی
      تکه به تکه در بغلم می‌برم تو را
      
      حسن لطفی
      
      **********************
      

      
      تو در تجلّياتِ الهي چنان گمي
      دنبال مرگ مي‌روي و در تبسمي
      
      آري جلو جلو تو به معراج رفته اي
      مبهوت مانده ام که تو در عرش ِ چندمي
      
      باز از مسيح حنجره‌ي خود اذان ببار
      بر اين کوير تشنه بنوشان ترنمي
      
      هر لحظه در سلوک مقامات نو به نو
      پيغمبرانه با خود حق در تکلمي
      
      شوق وصال مي‌چکد از هر نگاه تو
      لبريز عشق و شور و خروش و تلاطمي
      
      پر باز کن برو ! که مجال درنگ نيست
      جاي تو خاک، اين قفس تيره رنگ نيست
      
      اين گونه بود بر تو سلام و درودشان
      ديدي چه کرد با تو نگاه حسودشان
      
      از کينه‌ي علي همه آتش گرفته اند
      اما به چشم هاي تو مي‌رفت دودشان
      
      محراب ابروان تو را برگزيده اند
      شمشيرهاي تشنه براي سجودشان
      
      طوفان خون به پا شده در بين قتلگاه
      دور و بر تنت ز قيام و قعودشان
      
      فُزتُ وَ ربِّ کرب و بلا را بخوان علي !
      فرق تو را نشانه گرفته عمودشان
      
      ديدم چگونه پهلويت از دست رفته بود
      در حمله هاي وحشي و سرخ و کبودشان
      
      اين پلک هاي زخمي خود را تکان بده
      لب باز کن بر اين پدر پير جان بده
      
      یوسف رحیمی
      
      **********************
      

      
      خواهم اگر به آن قد و بالا ببینمت
      باید تو را به وسعت صحرا ببینمت
      
      تکه به تکه جسم تو را جمع کردم و
      می چینمت به روی عبا تا ببینمت
      
      حالا که تیر خورده و پهلو گرفته ای
      پیغمبرم ... به کسوت زهرا ببینمت
      
      خوبست اینکه حداقل مادر تو نیست
      ورنه چگونه در بر لیلا ببینمت
      
      جان کندن مرا به تمسخر گرفته اند
      پیش بساط خنده اینها ببینمت
      
      ترسم ز عمه بود بیاید... که آمده
      حالا من عمه را ببرم ... یا ببینمت؟
      
      تشنه نرفته است ز خون تو دشنه ای
      باید به نیزه ها نگرم تا ببینمت
      
      محمد بیابانی
      
      **********************

      
      از نسل حیدری و دلاورتر از تو نیست
      یعنی پس از علی علی اکبرتر از تو نیست
      
      منطق قبول داشت که با خلق و خوی تو
      شخصی میان خلق پیمبرتر از تو نیست
      
      آنان که در شجاعت تو شک نموده اند
      خیبر بیاورند که حیدرتر از تو نیست
      
      آخر خلیفه خسته شد و اعتراف کرد
      از مردمان شهر کسی برتر از تو نیست
      
      ساقی کنار حوض نشسته است منتظر
      حالا برو بهشت که کوثرتر از تو نیست
      
      پایین پای بابا افتاده ای علی
      اکنون به دشت جسمی پرپر تر از تو نیست
      
      مجید تال
      
      **********************
      

      
      میـان هـلهـله گـم کـرده ام صدایت را
      و بــاد بـرده از ایـن دشـت ردّ پایت را
      
      برای اینکه به من جات را نشان بدهی
      به زور سعـی نکن بشنوم صدایت را
      
      که رقص آنهمه شمشیرهای خون آلود
      در آن مـیانه نـشان می دهند جایت را
      
      علی بخاطر من چـشـم هات را واکـن
      مگـر بــمـیـرم و باور کنم عزایت را
      
      دلـم شـبـیه وجـود تـو پاره پاره شده
      گرفـته سرخی خون روی باصفایت را
      
      تـمـام  زخـمـی و پـیش پـدر نمی نالی
      بنازم ایـنهـمه خودداری و حیایت را
      
      خـدا مگـر به من آغوش چند تا بدهد
      که تا بـغـل بکـنم تکه تکه هایت را
      
      چـقــدر تـلخ و غـریـبانه تجربه کردم
      به محـض دیدن تـو درد بـینهایت را
      
        علی اصغر ذاکری

     
      دل ز قرص قمر خویش کشیدن سخت است
      نازها از پسر خویش کشیدن سخت است
      
      سر زانو کمکم کرد که پیدات کنم
      ورنه کار از کمر خویش کشیدن سخت است
      
      مشکل این است بغل کردن تو مشکل شد
      تکه ها را به بر خویش کشیدن سخت است
      
      خواستی این پدر پیر خضابی بکند
      خون دل را به سر خویش کشیدن سخت است
      
      نیزه بیرون بکشم از بدنت می میرم
      خار را از جگر خویش کشیدن سخت است
      
      گر چه چشمم به لب توست ولی لخته ي خون
      از دهان پسر خویش کشیدن سخت است
      
      تکه هاي جگرم هر طرفی ریخته است
      همه را دور و بر خویش کشیدن سخت است
      
      به – که از گردن من دفن تو برداشته شد
      دست از بال و پر خویش کشیدن سخت است
      
      علی اکبر لطیفیان
      برگرفته از وبلاگ نودو پنج روز باران
      
       ********************

      
      در قد و قامت تو قد یار ریخته
      در غالب تو احمد مختار ریخته
      
      به عمه هاي دست به دامن نگاه کن
      دور و برت چقدر گرفتار ریخته
      
      گفتی علی و نیزه دهان تو راگرفت
      از بسکه در اذان تو اسرار ریخته
      
      معلوم نیست پیکرت اصلاً چگونه است
      بهتر نگاه می کنم انگار ریخته
      
      دارد زره ضریح تو را حفظ می کند
      بازش اگر کنند بِالاجبار ریخته
      
      یکروز جمع کردن تو وقت می برد
      امروز بر سرم چقدرکار ریخته
      
      زیر عبا اگر بروم پا نمیشوم
      ازبس به روي شانه من بار ریخته
      
      گیسوي تو همینکه سرت نیمه باز شد
      ازدو طرف به شانه ات اي یار ریخته
      
      آنکس که تشنگی مرا پاسخی نداد
      حالا نشسته برجگرم خار ریخته
      
      علی اکبر لطیفیان
      
       ********************
      

      
      وقت وداع ازحرم نگاه پدرها
      ملتمسانه تر است پشت پسرها
      
      می رود ویکصدا به گریه می افتند
      پشت سرش خیمه ها به گریه می افتند
      
      کیست که خاکش بوي گلاب گرفته
      اینکه برایش ملک رکاب گرفته
      
      بهر شهادت چنان شتاب گرفته
      زودتر از دیگران جواب گرفته
      
      سرکشی عشق او مهارندارد
      بسکه به شوق آمده قرار ندارد
      
      باز نمایان شده جلال پیمبر
      بازتماشا شده جمال پیمبر
      
      پرده بر انداخته کمال پیمبر
      اینکه وصالش بود وصال پیمبر
      
      سمت عدو نه علی اکبرخیمه
      می رود ازخیمه ها پیمبرخیمه
      
      حیدرکرارشد،زمان خطرگشت
      لشگرکوفه تمام مثل سپرگشت
      
      ریخت بهم دشت را و موقع برگشت
      ضرب عمودي که خورد،واقعه برگشت
      
      خون سرش بر روي عقاب چکید و...
      راه حرم را ندید و شیهه کشیدو...
      
      آن بدن از جفاشکسته ترین را
      آن بدن له شده به عرشه ي زین را
      
      برد سوي دیگري ،شکسته جبین را
      لشگر آماده نیزخواست همین را
      
      واي که شمشیرها محاصره کردند
      ازهمه سو تیرهامحاصره کردند
      
      بی خبرانه زدند،بی خبرافتاد
      خوب که بیحال شد زپشت سرافتاد
      
      در وسط قتلگاه تا پسر افتاد
      درجلوي خیمه گاه هم پدرافتاد
      
      واي گرفتند از دلم ثمرم را
      میوه ي باغ مرا،علی،پسرم را
      
      آه از این پیرمرد خسته،شکسته
      سمت علی می رود شکسته،شکسته
      
      آمد و دیدآن تن خجسته،شکسته
      در بدنش نیزه دسته دسته،شکسته
      
      کاش جوانان خیمه زود بیایند
      یاري این قیامت شکسته نمایند
      
      علی اکبر لطیفیان

      
      ********************

      
      هرچند پیر و خسته دل و ناتوان شدم
      هرگه نظر به سوی تو کردم جوان شدم
      
      طاووس خیمه ؛ پیش پدر راه میروی؟
      گفتی اذان و مست من از این اذان شدم
      
      ای عصای پیری من میروی برو
      اما به روی نعش تو، من قد کمان شدم
      
      باخود نگفته ای پدرت خُرد میشود
      من مثل قطعه های تنت بی نشان شدم
      
      آخر چرا جواب پدر را نمیدهی
      چیزی بگو علی ، وَلدی نصف جان شدم
      
      ....زینب میان آن همه دشمن دویده است
      بابا اسیر زخم زبانهایشان شدم
      
      از بهر بردن تو عبا کم میاورد
      من چند بار بربدنت امتحان شدم
      
      شد سُرخی لبان تو در دشت منتشر
      من هم به تشت زر هدف خیزران شدم
      
      شکر خدا که نیزه ی من شد بلندتر
      در آن مسیر برسر تو سایبان شدم
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      *****************
      

      
      داغی ست بر دلم که تسلا نمیشود
      دیگر لب اذان گوی من وا نمیشود
      
      بر سینه از فراق جگر گوشه ی عزیز
      زخمی ست تا ابد که مداوا نمیشود
      
      ذبح عظیم من شده و فدیه ای جز او....
      ....تفسیر آیه های فدینا نمیشود
      
      از اکبرم چه ریخت و پاشی نموده اند
      این تکه تکه در بغلم جا نمیشود
      
      اشکم کفاف این همه زخمش نمیدهد
      جایی برای بوسه که پیدا نمیشود
      
      یک نیزه از بلندی اسبش زمین زده
      جا کرده خوش به پهلوی او پا نمیشود
      
      افتاده بس که فاصله در این فَاقطّعوه
      در یک عبا تمام تنش جا نمیشود
      
      حتی کنار هم بگذارم اگر تنش
      نه! آن جوان خوش قد و بالا نمیشود
      
      یک پیرمرد داغ جوان دیده هیچ جا
      این گونه بین خنده تماشا نمیشود
      
      یارم شوید؛ آه رفیقانِ اکبرم
      تا خیمه بردنش تک و تنها نمیشود
      
      تا گیسوان عمه پریشان نگشته است
      کاری کنید... اکبر من پا نمیشود
      **
      شاعر این شعر را اگر میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      ********************
      

      
      کوفیان منتظر و در صدد آزارند
      نکند داغ تورا روی دلم بگذارند
      
      پسرم خیمه همینجاست مرا گم نکنی
      پسرم دور نشو سنگ دلان بسیارند
      
      پسرم دست خودت نیست اگر تنهایی
      این جماعت همه از اسم علی بیزارند!
      
      این جماعت همه امروز فقط آمده اند
      داغ هفتاد و دوتا گل به دلم بگذارند
      
      سنگ ها...هلهله ها...پیکر تو...یک لشگر...
      وای این قوم چرا اینهمه خنجر دارند؟
      
      آه ، پرپر مزن آنقدر دلم میگیرد
      عاشقان بر درت از اشک چو باران کارند
      
      عصر امروز جوانان حرم جسمت را...
      باید از هر طرف دشت بلا بر دارند
      
      دیدی آخر تو به معراج رسیدی پسرم
      باید اینبار تو را پیش خودم بسپارند...
       
      محسن کاویانی
      
      *******************
      

      
      در گيسويت دو صد غزل عاشقانه است
      دریــای مــهربانی تو بیکـــرانه است
      
      ای حضـــرت محمـــد کرب و بـلای ما
      امشب اویس من به سوی تو روانه است
      
      هرکس که دید حضرت تو ؛ مومنانه گفت
      مثل نبـــی اکرممــان چهار شانه است
      
      رمّان قــد توست نه کوتــاه نه بلنـــد
      یعنـــی همیشه فــال قد تو میانه است
      
      دلتنگی از دل همه ي اهل بیت رفــت
      ازبس گِــل وجود تو پیغمبرانه است
      
      هرچند حضرت علیِ اکبري شما
      سرتا قــدم جــوانی پیغمبری شما
      
      ای بهتــرین قصیــده ناب کتابمــان
      ارشــدترین برادر طفل ربابمــان
      
      نازل شو از عقاب كه ما تشنه ي توأييم
      ای اوّلین بهانه ي چشم پر آبمان
      
      پایین بیا ؛ هدایتمــان کن به خیمــه ها
      ای تا همیشه حضرت ختمی مآبمان
      
      ای سیب سرخ ؛ یک سبد انگور می خوری ؟
      یک خوشه نوش جان بکن عالی  جنابمان
      
      پایین بیا وگرنه به خود لطمــه می زنم
      بیرون بیــار یکــدفعه از اضطرابمان
      
      آهسته رو وَ فرصت خیر العمل بده
      وقتــی برای بوســه زدن لااقل بده
      
      رفتی و داغ تو به دل خیمه ماند ؛‌ نه ؟
      از پای سیــد الشــهداء‌ را نشــاند،نه؟
      
      رفتی  ولی چـــرا نفـــر اول حـــرم
      آیا کسی به معرکه ات می کشاند ؛‌ نه
      
      وقتی که از شکاف سرت خون تازه ریخت
      اسبت تو را ز کوچه  ي نیزه رهاند‌؛ نه
      
      یک نیزه آمــد و صف شمشیر را شکست
      نزدیک شد و فاتحه بهر تو خواند؛ نه!
      
      آیا امام با همــه ي قطعــه قطعــه ات
      تنها تو را به خیمه ي گریه رساند ؛ نه
      
      افتــاده بــود روی ضــریــح مشبــکت
      تا اینکه عمه آمد و گیسو فشاند ، نه !
      
      هرگز نشد کنار تنت قطع ، ناله هاش
      تا اینکه تکّه تکّه تو را چید در عباش
      
      سعيد توفيقي
      
      *******************
      

      
      بیا که شبه رسولت شبیه زهرا شد
      علی به کوفه دوباره غریب و تنها شد
      
       میان تنگه فوج سپاه این صحرا
      دوباره کــوچه سیلی زدن مهـــیا شد
      
      هزار قنفذ و صدها مغیره بود اینجا
      که جسم اکبرت این گونه ارباً اربا شد
      
      فقط لبی که به لبهای تو زدم باقی است
      وگرنه تیر جفا بر همه تنم جا شد
      
      دلم زجــور زمــانه گرفتـــه بود اما
      نشست نیزه به پهلویم و دلم وا شد
      
      مهدي ماهوش
      
      ******************

      
      خواهم که بوسه ات زنم اما نمی شود
      جایی برای بوسه که پیدا نمی شود
      
      لب را به هم بزن و نفس زن که هیچ چیز
      شیرین تر از شنیدن بابا نمی شود
      
      این پیرمرد بی تو زمینگیر می شود
      بی شانه ی تو مانده اگر پا نمی شود
      
      هر عضو را که دیده ام از هم گشوده است
      جز چشم تو که بر رخ من وا نمی شود
      
      خشکم زده کنار تو و خنده هایشان
      خواهم بلند گردم از اینجا نمی شود
      
      ای پاره پاره تن ز دل پاره پاره ام
      گفتم بغل کنم بدنت را نمی شود
      
      باید کفن به وسعت یک دشت آورم
      در یک کفن که پیکر تو جا نمی شود
      
      حجله گرفته پای تنت مادرم ببین
      اشکم حریف گریه ی زهرا نمی شود
      
      حسن لطفی
      
      *******************
      

      
      ز دستم‌ مي‌ روي‌ اما صدايم‌ در نمي‌آيد
      دلم‌ مي‌سوزد و كاري‌ ز دستم‌ بر نمي‌آيد
      
      سرم‌ را مي‌گذارم‌ روي‌ كتف‌ خواهرم‌ زينب‌ :
      الا اي‌ محرم‌ دردم‌ چرا اكبر نمي‌آيد
      
      اگر زينب‌ نمي‌آمد گريبان‌ پاره‌ مي‌كردم‌
      تحمل‌ مي‌رود اما شب‌ غم‌ سر نمي‌آيد
      
      اذان‌ گوي‌ دل‌ بابا، اذاني‌ ميهمانم‌ كن‌
      اگر چه‌ از گلوي‌ تو صدائي‌ در نمي‌آيد
      
      الا اي‌ سرو بي‌ همتا، عصاي‌ پيري‌ بابا
      به والله‌ سرم‌ ديگر از اين‌ بدتر نمي‌آيد
      
      اگر چه‌ سعي‌ خود را مي‌كنم‌، اما
      نمي‌دانم‌ چرا اين‌ تيرها از پيكر تو در نمي‌آيد
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      *******************
      

      
      رفتی و لرزه به جان پدرت افتاده
      از نفس؛ خواهر من پشت سرت افتاده
      
      همه ی دشت پر از عطر پیمبر شده است
      هر طرف تکه ای از بال و پرت افتاده
      
      این فزع کردن من دست خودم نیست علی
      چشمم آخر به تن مختصرت افتاده
      
      یک نفر بیش نبودی که به میدان رفتی
      این همه نیزه چرا دور و برت افتاده
      
      نفسی تازه کن و باز دلم را خوش کن
      روی جسمت پدر محتضرت افتاده
      
      کوچه ای باز نمودند که راحت بزنند
      بین لشگر علم و هم سپرت افتاده
      
      قدری آهسته بگویید به ام لیلا
      خنجر و تیغ به جان پسرت افتاده
      
      احسان محسنی فر
      
      ********************
      

      
      این نیزه ها که روی تنت قد کشیده اند
      انگار تیغ روی محمد کشیده اند
      
      تا اینکه خوب خوب جدایت کنند آه
      هر گوشه هر طرف که نباید کشیده اند
      
      بالای زین بمان که و گرنه به رسم کفر
      اینها اگر سوار بیفتد کشیده اند
      
      فزت و رب کرب و بلا را بخوان که باز
      این ابن ملجمان همگی قد کشیده اند
      
      حتماً نماز شکر ادا کرده اند چون
      تکبیر های ممتد و بی حد کشیده اند
      
      حتی فرشته های خدا هم قلم به دست
      بر تکه تکه های تو گنبد کشیده اند
      
      از پا نشستم از غم و پایین پای من
      تنها برای توست که مرقد کشیده اند
      
      رحمان نوازنی

      
      در تنگناي حادثه بر لب نوا گرفت
      از بي قراري‌اش دل هر آشنا گرفت
      
      با شوق پر کشيدن از اين خاک بي فروغ
      در بين گاهواره قنوت دعا گرفت
      
      اعلام کرد تشنه‌ي‌ صبح شهادت است
      آنقدر ناله زد که گلوي صدا گرفت
      
      آنقدر اشک ريخت که خورشيد تيره شد
      از شرم چشم غرق به خونش، هوا گرفت
      
      در آخرين وداع غريبانه اش پدر
      او را به روي دست براي خدا گرفت
      
      ناگاه يک سه شعبه سراسيمه سر رسيد
      ناباورانه فرصت يک بوسه را گرفت
      
      تا عرش رفت مرثيه‌ي سرخ حنجرش
      جبريل روضه خواند و خدا هم عزا گرفت
      
      از شرم چشم هاي پر از حسرت رباب
      قنداقه را امام به زير عبا گرفت
      
      یوسف رحیمی
      
      ********************
      

      
      سر وقت
      
      وقتش رسیده است که پر در بیاوری
      از راز خنده‌ی همه سر در بیاوری
      
      وقتش رسیده است که با روضه‌های خشک
      اشکی ز چشم چند نفر در بیاوری
      
      وقتش رسیده است که موسی شوی و باز
      از نیل تا فرات جگر در بیاوری
      
      خود را به روی تیغ کشاندی که جنگلی
      از زیر دست‌های تبر دربیاوری
      
      تو یک تنه حریف همه می‌شوی و بس
      از این قماط، دستی اگر دربیاوری
      
      تو از نوادگان مسیحی بعید نیست
      از خاک، مشک تازه و تر دربیاوری
      
      در این کویر خار گل انداخت گونه‌ات
      گفتی کمی ادای پدر دربیاوری!
      
      لب می‌زنی به هم که بخوانی ترانه‌ای
      اشکی به این بهانه مگر در بیاوری
      
      رضا جعفری
      
      ********************
      

      
      تا که بر روی زمین خیمه‌ی سقا افتاد
      پدرت از نفس و مادرت از پا افتاد
      
      ناخنت خون شده و چهره‌ی مادر زخمی
      آنقدر چنگ زدی تا به رخش جا افتاد
      
      به همه رو زدم اما چه کنم، خندیدند
      چشم‌ها تا که به چشم تر بابا افتاد
      
      خواستم بوسه بگیرم ز لبان خشکت
      گذر حرمله افسوس به اینجا افتاد
      
      حنجر نازکی انگار ترک خورد و شکست
      کودکی بال زد اما ز تقلا افتاد
      
      دست و پا می‌زدی و هلهله‌ها می‌آمد
      عرق شرم پدر وقت تماشا افتاد
      
      همه‌ی آرزویم بود زبان باز کنی
      ولی انگار که یک فاصله اینجا افتاد
      
      حسن لطفی
      
      ********************
      

      
      چگونه خاک بریزم به روی زیبایت
      که تو بخندی و من هم کنم تماشایت
      
      به غیر گریه بی اشک تو جواب نبود
       برای ناله هل من معین بابایت
      
      مزار کوچک تو پر شده است از خونت
      بخواب ماهی من در میان دریایت
      
      مرا ببخش عزیزم که جای قطره آب
      به یک سه شعبه برآورده ام تقاضایت
      
      چگونه جسم تو پنهان کنم که میدانم...
      ...به وقت غارتمان می کنند پیدایت
      
      بخواب در دل این خاک تا کمی وقت است
      که بعد از این شود آغوش نیزه ها جایت
      
      ...بیا رباب که این شاید آخرین باریست
      که خواب می رود او با نوای لالایت
      
      اگر نشد که شود سایه سرت امروز
      به روی نیزه شود سایه سار فردایت
      
      محمد بیابانی
      
      ********************
      

      
      بگو که یک شبه مردی شدی برای خودت
      و ایستادی امروز روی پای خودت
      
      نشان بده به همه چه قیامتی هستی
      و باز در پی اثبات ادّعای خودت
      
      از آسمانی گهواره روی خاک بیفت
      بیفت مثل همه مردها به پای خودت
      
      پدر قنوت گرفته ترا برای خدا
      ولی هنوز تو مشغول ربنای خودت
      
      که شاید آخر سیر تکامل حلقت
      سه جرعه تیر بریزی درون نای خودت
      
      یکی به جای عمویت که از تو تشنه تر است
      یکی به جای رباب و یکی به جای خودت
      
      بده تمام خودت را به نیزه ها و بگیر
      برای عمه کمی سایه در ازای خودت
      
      و بعد همسفر کاروان برو بالا
      برو به قصد رسیدن به انتهای خودت
      
      و در نهایت معراج خویش می بینی
      که تازه آخر عرش است ابتدای خودت
      
      سه روز بعد، در افلاک دفن خواهی شد
      درون قلب پدر خاک کربلای خودت
      
      هادی جانفدا

       
      تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
      هیچ کس حدس نمی زد که چنین سر برسد
      
      پدرش چیز زیادی که نمی خواست ، فرات
      یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد ؟
      
      با دو انگشت هم این حنجره میشد پاره
      چه نیازی به سه شعبه است که تا پر برسد
      
      خوب شد عرش همه نور گلو را برداشت
      حیف خون نیست بر این خاک ستمگر برسد ؟
      
      خون حیدر به رگش ، در تب و تاب است ولی
      بگذارید به سن علی اکبر برسد
      
      دفن شد تا بدنش نعل نبیند اما
      دست یک نیزه برآن حلق مطهر برسد
      
      شعله ور میشود این داغ دوباره وقتی
      شیر در سینه بی کودک مادر برسد
      
      .... زیر خورشید نشسته ، به خودش میگوید
      تیر نگذاشت که آن جمله به آخر برسد
      
      علی رضا لک
      
      *******************
      

      
      یک پر نه ،دو پر نه ! سهم تو تیر سه پر شده
      سهم تو از بقیه کمی بیشتر شده
      
      تیری که از سه جای گلویت دریده است
      بیرون کشیدنش چه قدر درد سر شده
      
      لشگر نگفت حرمله پیش پدر نزن
      شش ماه بیش نیست که آقا پدر شده
      
      آن قدر بی هوا سر تو ذبح تیر شد
      که تازه دست خونی من با خبر شده
      
      یک نیزه دست حرمله هم خواب دیده بود:
      تا شام و کوفه با سر تو همسفر شده
      
      دیگر گلوت نیزه نشینی نمی کند
      از بسکه رشته رشته و زیر و زبر شده
      
      .....حالا چگونه خیمه روم با چه کودکی
      با کودکی که ذبح عظیم پدر شده؟
      
      رحمان نوازنی
      
       *******************

      
       دیدنت در همه ی راه معما شده است
      تو کجا نیزه کجا وای چه با ما شده است؟
      
      دیدنت سخت ولی سخت تر از آن این است
      باز هم حرمله سر گرم تماشا شده است
      
      باورم نیست که بالای سرم می خندی
      دل من سوخته تر از دل لیلا شده است
      
      ساربانی که نگین پدرت را دارد
      چند روزی است در این قافله پیدا شده است
      
      حجم تیری که علمدار زمین گیرش شد
      باورم نیست که در حنجره ات جا شده است
      
      کاش آرام رود قافله تا راه روی
      بعد من نوبت لالایی زهرا شده است
      
      کاش آرام رود تا که نیفتی از نی
      ولی افسوس سر رأس تو دعوا شده است
      
      نیزه داری که تو را می برد این را می گفت
      باز هم زخم گلوی پسرت وا شده است
      
      حسن لطفی
      
      ******************
      

      
      خدا به ماه زمین خورده آسمان بدهد
      دلی به وسعت دریای بی کران بدهد
      
      امام عشق، علَم را به دست ساقی داد
      که مرد را به تمام جهان نشان بدهد
      
      چه می شود که به باد و به ابرها و به خاک
      به سنگ های زبان بسته هم زبان بدهد
      
      که باد نوحه بخواند، که ابر گریه کند
      که خاک اقامه بگوید، که سنگ اذان بدهد
      
      و یا به کودک لب تشنه روی دست پدر
      هزار سفره ی رنگین تر از کمان بدهد
      
      رباب از نفس افتاده جبرئیل کجاست
      که گاه گاهی گهواره را تکان بدهد
      
      چه عاشقانه و زیبا خدا مقدّر کرد
      که روی دست پدر ایستاده جان بدهد
      
      هزار نکته ی شیرین تر از عسل باقی ست
      اگر عطش بگذارد؛ اگر امان بدهد
      
      احمد علوی
      
      ********************
      

      
      این ناله ی شکسته ی یک خسته مادر است
      بی شیر بودنم به خدا مرگ آور است
      
      آن مادری که شیر ندارد دهد به طفل
      خجلت زده غریب و پریشان و مضطر است
      
      از دخترم سکینه شنیدم چه ها شده
      رویت خضاب گشته ز خونِ کبوتر است
      
      مهلت بده دوباره گلم را بغل کنم
      من مادرم که سینه ی من مهد اصغر است
      
      یا که ببند چشم علی یا که صبر کن
      چشمش هنوز در پی بیچاره مادر است
      
      با من مگو که تیر به حلق علی زدند
      بر حنجرش نشانه ی تیزیِ خنجر است
      
      سنگ لحد نچیده به رویش مریز خاک
      تازه بخواب رفته گل من که پرپر است
      
      داغش عظیم اگرچه خودش شیر خواره بود
      این داغ سخت با همه غمها برابر است
      
      جواد حیدری
      
      *******************
      

      
      تو مثل آن گل سرخی که تازه وا شده است
      وَ غنچه غنچه در این دشت رو نما شده است
      
      تو اولین قدم سبزه روی دشت بهار
      تو مثل طفل نسیمی که تازه پا شده است
      
      هنوز چشم نجیبت شبیه باران ست
      که با ترنم هر قطره هم نوا شده است
      
      تو آن لطیفه ی صبحی که از سحر ، خورشید
      به غمزه غمزه ی ناز تو آشنا شده است
      
      دوباره خنده بزن غنچه ام که دل تنگم
      لب شکر شکن تو چه دلربا شده است
      
      تو را چگونه شقایق رقیب خود نکند
      که داغ عشق، به درد تو مبتلا شده است
      
      تو روی دست منی تا به عرش می برمت
      که فصل سبز ملاقات با خدا شده است
      
      فرات بر دو لب تشنه ی تو می سوزد
      مگر برای تو این دشت کربلا شده است
      
      دعای کوچک من در قنوت عشق تویی
      که کائنات پر از ذکر ربّنا شده است
      
      جعفر رسول زاده
      
      ********************
      

      
      گلوی تو چه گلویی که نیزه دان شده است
      و نیزه زیر گلوی تو ارغوان شده است
      
      به سن وسال و قیافه و زور بازو نیست
      بزرگ مرد همین ایل و خاندان شده است
      
      عطش برای شما چه بهانه خوبی است
      و گرنه آب برای تو نیمه جان شده است
      
      تو دست خالی و دشمن سه شعبه آورده است
      چقدر حرمله پیش تو ناتوان شده است
      
      به پای خاست ، رجز خواند و قصد میدان کرد
      چه کودکی که به شش ماهگی جوان شده است
      
      و لابه لای نگاهش غم پدر پیداست
      تمام دغدغه اش چوب خیزران شده است
      
      و گشت خون تو تا هفت آسمان جاری
      زمین چقدر در اینجا چو آسمان شده است
      
      تمام دغدغه ام شرح تلخ این قصه است
      گلوی تو چه گلویی که نیزه دان شده است
      
      نادر حسینی
      
      *******************
      

      
      ششماهه‌ بود و رنگ‌ جمالش‌ پريده‌ بود
      از هوش‌ رفته‌ يا كه‌ به‌ ناز آرميده‌ بود
      
      چشمان‌ خود گشود و ز گهواره‌ زد برون‌
      هل‌ من‌ معين‌ غربت‌ بابا شنيده‌ بود
      
      او محسن‌ است‌ يا كه‌ از او در نيابت‌ است‌
      خاكستري‌ كه‌ حاصل‌ عمر شهيده‌ بود
      
      لب‌ تشنه‌ بود از عطش‌ غربت‌ پدر
      آمد ولي‌ به‌ جان‌ ، غم‌ بابا خريده‌ بود
      
      يك‌ لحظه‌ هم‌ درنگ‌ نكرد خصم‌ خيره‌ سر
      انگار تا به‌ حال‌ سپيدي‌ نديده‌ بود
      
      تير سه‌ شعبه‌اي‌ كه‌ زد از جنس‌ ميخ‌ در
      از گوش‌ تا به‌ گوش‌ علي‌ را دريده‌ بود
      
      باور نداشتند، علي‌، دست‌ و پا زند
      هجم‌ سه‌ شعبه‌ چون‌ نفسش‌ را بريده‌ بود
      
      آيا شتاب‌ تير كمك‌ كرد يا حسين‌
      خود تير را ز حنجره‌ بيرون‌ كشيده‌ بود
      
      احسان‌ محسني‌فر
      
      ******************
      

      
      شعاع آه مرا ضرب در عذاب كنيد
      محيط درد گلوي مرا حساب كنيد
      
      از التهاب لب من گدازه ميريزد
      براي كشتن آتش فشان شتاب كنيد
      
      حسين آمده تا آبروي آب شود
      بجاي هلهله فكري به حال آب كنيد
      
      ميان جمع شما يك نفر مسلمان نيست ؟
      كجاست غيرتتان ، هاي ، انقلاب كنيد
      
      به پيرمرد جوان مرده كه نميخندند
      حيا كنيد ، از اين ظلم اجتناب كنيد
      
      مرا كه بالش دست رقيه ميخواباند
      نميشود كه به تير سه شعبه خواب كنيد ؟
      
      به سعي هاجر و سوز گلوي اسماعيل
      سراب حلق مرا زمزم رباب كنيد
      
      نزاع غنچه و فولاد آخرش پيداست
      سه شعبه را كه نشد ، نيزه را مجاب كنيد
      
      مصطفی متولی
      
      ******************
      

      
      آنقدر توان در بدن مختصرت نیست
      آنقدر که حال زدن بال و پرت نیست
      
      بر شانه بینداز خودت را که نیفتی
      حالا که توانایی از این بیشترت نیست
      
      فرمود: حسینم، به خدا مسخره کردند
      گفتند:مگر صاحب کوثر پدرت نیست
      
      گفتی که مکِش منت این حرمله ها را
      حیف از تو و دریای غرور پسرت نیست
      
      حالا که مرا می بری از شیر بگیری
      یک لحظه ببین مادر من پشت سرت نیست؟
      
      تو مثل علی اکبری و جذب خدایی
      آنقدر که از دور و برت هم خبری نیست
      
      آنقدر در آن لحظه سرت گرم خدا بود
      که هیج خبر دار نگشتی که سرت نیست
      
      این بار نگه دار سرت را که نیفتد
      حالا که توانایی از این بیشترت نیست
      
      علی اکبر لطیفیان

       
      يد موسي و مسيحائيِ عيسی دارد
      نفس تيغ كفش معجز احياء دارد
      
      حسني زاده ولي ابن حسينش گويند
      اين حسيني حسني رزم تماشا دارد
      
      ضربه اي مي زند و هيمنه ها مي شكند
      " قاسم " بن الحسن اسمي كه مسمي دارد
      
      اين پسر آينه حُسن حسن بود و شكست
      پس حسن در همه كرب و بلا جا دارد
      
      عسل سرخ ز كنج لب او مي ريزد
      لعل شيرين و لب و شور معما دارد
      
      تاك بود و به مصاف تبر و داس كه رفت
      سرو برگشت ، قدي هم قد آقا دارد
      
      صورت و سينه تو ...، پهلو و بازوي علي...
      چقـَـدَر كرب و بلا حضرت زهرا دارد
      
      یاسر حوتی

      ********************
      

      
      گلبرگ های یاسمنت زیرو رو شده
      باغی از آه شعله زنت زیرو رو شده
      
      پیراهنی که بر بدنت بود کنده اند
      پیراهنی که شد کفنت زیرو رو شده
      
      یک دشت سنگ بوسه بر روی گونه ات زده
      یک دشت نیزه دور تنت زیرو رو شده
      
      با من بگو به دست که افتاد کاکلت
      اینطور زلف پر شکنت زیرو رو شده
      
      تقصیر استخوان سر راه مانده است
      شکل نفس نفس زدنت زیرو رو شده
      
      این نعل های تازه چه کرده اند ، وای من
      چشمت، لبت ، رخت ، دهنت زیرو رو شده
      
      حسن لطفی
      برگرفته از سایت نای دل
      
       ******************
      

      
      چگونه جسم تو را تا به خیمه ها ببرم
      تو تکه تکـه ای باید جــدا جدا ببرم
      
      نشسته ام به کنار تن تو می گريم
      به فکر رفته ام آخر چه سان تو را ببرم
      
      مرا که داغ علی اکبرم زمینم زد
      نمی شود که تنت را به روی پا ببرم
      
      برای اینکه دگر خردتر از این نشوی
      تن شکسته ات از زیر دست و پا ببرم
      
      یتیم بودی و اينها نوازشت کــردند
      به زودی این خبرت را به مجتبی ببرم
      
      چه کار می کنی آخر به زير پاي نعل
      عمــو رسیده کنــارت بیــابیــا به برم
      
      محمد حسن بياتلو
      
      *******************
      

      
      قاسم است اینکه چنین دست به شمشير شده
      نوجواني كه به عشق تو حسين پير شده
      
      پر پرواز گشوده به دلش تاب نبود
      حرفش اين بود :عمو ؛ رفتن من دير شده
      
      زده زانوي غم و غصه و محنت به بغل
      نگران بود چرا اين همه تاخير شده
      
      از زمانی که اذان گوی حرم پر زد و رفت
      اشک حسرت ز سر و روش سرازیر شده
      
      مدد نامه ی بابا ز عمو اذن گرفت
      همچو شیری که رها از غل و زنجیر شده
      
      كمتر از ساعتي بر او چه گذشته است خدا
      كه قد و قامت او دستخوش تغيير شده
      
      سنگ باران شد و زير سم مركبها رفت
      پيش گوييّ عمو بود كه تعبير شده
      
      مي وزد بوي گلاب تن تو در صحرا
      به گمان عطر مدينه است كه تكثير شده
      
      یاسر مسافر
      
       ********************

      
      چشمی که بسته ای به رخم وا نمی شود
      یعنی عمو برای تو بابا نمی شود
      
      ای مهربان خیمه ، حرم را نگاه کن
      عمه حریف گریه ی زنها نمی شود
      
      تا جان نداده مادرت از جا بلند شو
      زخم جگر به گریه مداوا نمی شود
      
      باید مرا به سمت حرم با خودت بری
      من خواستم که پا شوم اما نمی شود
      
      باور نمی کنم چه به روزت رسیده است
      اینقدر تکه سنگ که یکجا نمی شود
      
      تقصیر استخوان سر راه مانده است
      راه نفس گمان نکنم ، وا نمی شود
      
      این نعل های تازه چه کردند با تنت
      عضوی که از تو گمشده پیدا نمی شود
      
      بی تو عمو اسیر تماشا شده ببین
      قدت شبیه قامت سقا شده ببین
      
      مثل دلم تمام تنت زیر و رو شده
      دشتی از آه شعله زنت زیر و رو شده
      
      پیراهنی که بر بدنت بود کنده اند
      پیراهنی که شد کفنت زیر و رو شده
      
      از بس که اسب بر بدنت تاخت با سوار
      حتی مسیر آمدنت زیر و رو شده
      
      با من بگو به دست که افتاده کاکلت
      این طور موی پر شکنت زیر و رو شده
      
      از بس که سنگ بر سر و پای تو ریخته
      از بس که نیزه روی تنت زیر و رو شده
      
      انگار جای فاصله ها پر نمی شود
      از بس تمامی بدنت زیر و رو شده
      
      حسن لطفی

      
      *******************
      
      
      ردّ پا
      
      زیباتر از همیشه در این کربلا شدی
      دیدی دلم گرفته، مرا مجتبی شدی؟
      
      لک زد دلم برای عمو گفتنت، بگو
      لک زد دلم چرا، چه شده بی‌صدا شدی
      
      افتاده‌ای به خاک و پر از زخم گشته‌ای
      از دست رفته‌ای و پر از ردپا شدی
      
      از پای کوبی سُم اسبان عجیب نیست
      ای پاره‌ ی دلم که چنین نخ‌نما شدی
      
      دیروز شانه‌ات زدم امروز دیده‌ام
      با پنجه‌های قاتل خود آشنا شدی
      
      بر روی خاک مثل عمو قد کشیده‌ای
      یا بس که تیغ خورده‌ای از زخم وا شدی
      
      گفتم عصای پیری من بعد اکبری
      اما از این شکسته‌ی تنها جدا شدی
      
      حسن لطفی
      
      *******************
      
      
      این که این قدر تماشا دارد
      به رگش خون علی را دارد
      
      مجتبی آمده تصویر شود
      به حسن رفته؛ تماشا دارد
      
      گیسوانی که زده شانه حسین
      هر قدر دل ببرد جا دارد
      
      سیزده بار زمین فهمیده
      منّتی بر سر دنیا دارد
      
      شاه در بدرقه اش آمده است
      تا ببینند که بابا دارد
      
      نیست پایش به رکاب از بس که
      میل پرواز به بالا دارد
      
      چشم بد دور به بازو بندش...
      ...ریشه چادر زهرا دارد
      
      نوجوان است و دعایی بر لب
      پشت او زینب کبری دارد
      
      نوجوان است ولی وقت نبرد
      پای هر ضربه اش امضا دارد
      
      نوجوان است ولی از رجزش
      از دمش صاعقه پروا دارد
      
      رجزی خواند و همه فهمیدند
      بعد از این ، معرکه آقا دارد
      
      شکل رزمش چقدر پیچیده ست
      شیوه حضرت سقا دارد
      
      قبضه ی تیغ که میچرخاند
      آذرخشی ست که میسوزاند
      
      شور در پهنه صحرا انداخت
      موج بر سینه دریا انداخت
      
      یک هماورد ندارد بس که
      هیبتش لرزه به صحرا انداخت
      
      باد تا بند نقابش وا کرد
      پرده از محشر کبری انداخت
      
      عاقبت ازرق شامی آمد
      رو به قاسم نظری تا انداخت
      
      چار فرزند به میدان آورد
      دو طرف را به تقلا انداخت
      
      همه جا بود سکوتی سنگین
      کربلا چشم به آنجا انداخت
      
      دست پرورده عباس نظر...
      ...تا که بر قامت آنها انداخت
      
      چار فرزند حرامی را با
      ضربه ای یک به یک از پا انداخت
      
      اولین چرخش تیغش از تن
      سرشان را به ثریا انداخت
      
      نوبت ارزق شامی شد و باز
      پیش آنها سر او را انداخت
      
      همه را ضربه ی شصتش یاد...
      ... ضربه کاری مولا انداخت
      
      مجتبی باز به تکرار آمد
      بانگ تکبیر علمدار آمد
      
      حیف غم بود که معنا کردند
      گرد او هلهله برپا کردند
      
      تا که دیدند حریفش نشدند
      دشتی از سنگ مهیا کردند
      
      همه طوری به سرش ریخته اند
      گوئیا گمشده پیدا کردند
      
      گل سرخی به زمین باز شد و
      ساقه را از دو سه جا تا کردند
      
      استخوان های شکسته او را
      چقدر خوش قد و بالا کردند
      
      نیزه ها بر سر او زار زدند
      تیغ ها را به تنش جا کردند
      
      تا که دیدند عمو می آید
      همگی خنده به لب وا کردند
      
      نعل ها رد شده و ضرب زدند
      تا مشبّک بدنش را کردند
      
      مادرش آمده بالینش حیف
      چقدر خوب مدارا کردند
      
      مادرش آمد و با زخمی نو
      باز خون بر دل زهرا کردند
      
      کاکلش را ز دو سو چنگ زدند
      وقت غارت شد و دعوا کردند
      
      تا روی خاک کشیدن ها را
      ایستادند و تماشا کردند
      
      وای بر من چه خیالی دارند
      نعل ها شکل هلالی دارند
      
      حسن لطفی
      
      *******************

      
      کبوترانه
      
      کبوترانه از این خاک‌ها رها شده‌ای
      برای درد یتیمانه‌ات دوا شده‌ای
      
      ربوده باد ز رویت نقاب و می‌بینم
      چقدر شکل جوانی مجتبی شده‌ای
      
      بیا برای مدینه دوباره گریه کنیم
      رسیده مادرم و غرق در عزا شده‌ای
      
      چقدر حجله‌ی دامادی‌ات پر از سنگ است
      به خون نشسته‌ای اما چه دلربا شده‌ای
      
      دو دست زیر تنت برده‌ام ولی خالی‌ست
      جدا شدی ز من از بس جدا جدا شده‌ای
      
      پس از صدای نفس‌های مانده در سینه
      پس از صدای ترک‌ها چه بیصدا شده‌ای
      
      به قد کشیدن تو تیغ‌ها کمک کردند
      گمان کنم به بلندیِ نیزه‌ها شده‌ای
      
      من از کمر شده‌ام تا و از تو می‌پرسم
      سرت چه آمده از بین سینه تا شده‌ای؟
      
      حسن لطفی
      
      ********************

      
      تا لالگون شود کفنم بیشتر زدند
      از قَصد روی زخم تنم بیشتر زدند
      
      قبل از شروع ذکر رَجَز مشکلی نبود
      گفتم که بچه ی حسنم بیشتر زدند
      
      این ضربه ها تلافی بَدر و حُنِین بود
      گفتم و علی بر دهنم بیشتر زدند
      
      می خواستند از نظر عُمق زخمها
      پهلو به فاطمه بزنند بیشتر زدند
      
      عباس احمدی
      
      *******************
      

      
      تو فرق نداری به خدا با پسر خویش
       اینگونه عمو را مکشان پشت سر خویش
      
      خوب است نقابی بزنی بر قمر خویش
      تا قوم زمینت نزنند با نظر خویش
      
      آخر تو شبیه حسنی، حرز بینداز
      تو یوسف صحرای منی، حرز بینداز
      
      بالای فرس بودی و بانگ جرس افتاد
      بانگ جرس افتاد، به رویت فرس افتاد
      
      از هر طرفی بال و پرت در قفس افتاد
      سینت که صدا کرد، عمو از نفس افتاد
      
      فرمود که سخت است تماشای تو قاسم
      مُردم ز تماشای تقلای تو قاسم
      
      میل تو به شوق آمد و ضرب المثلت کرد
      آینه جنگیدن مرد جَمَلت کرد
      
      آنقدر عسل گفتی و مثل عسلت کرد
      با زحمت بسیار عمویت بغلت کرد
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      ******************
      

      
      هرکسی آیینه باشد ...
       
      نامه ای دارد ز بابا خوش به حالش کرده است
      این همه چشم انتظاری بی مجالش کرده است
      
      پا به میدان می گذارد زاده ی شیر جمل
      لشگری را خیره ی ماه جمالش کرده است
      
      در خیال خام آخر می دهد سر را به باد
      هر که از غفلت نگه بر سن و سالش کرده است
      
      کیست با این نوجوان قصد هم آوردی کند
      لحظه ای کافیست ... خونش را حلالش کرده است!
      
      درس پیکاری که از ماه بنی هاشم گرفت
      مرد جنگیدن در این قحط الرجالش کرده است
      
      می وزد از هر طرف چشمان شور تیر ها
      از نفس افتاده و ... آزرده حالش کرده است
      
      هر کسی آیینه باشد, سنگ باران می شود
      بی مجالی عاقبت بی برگ و بالش کرده است
      
      از تمام عضو عضوش می چکد شهد عسل!
      دشت را لبریز از خون زلالش کرده است
      
      جسم این مه پاره هم سطح بیابان شد ز بس ...
      رفت و آمد های مرکب پایمالش کرده است
      
      ...می رسد خورشید اما دست  دارد بر کمر
      داغ تو مثل علی اکبر هلالش کرده است....
      
      هادی ملک پور
      
      ********************
      

      
      شوق شهادت
      
       براي پرزدنت حجم آسمان كم بود
       ولي به بال و پر خسته ات،توان كم بود
      
       شتاب كردي و واماند بند نعلينت
       چقدر شوق شهادت مگر زمان كم بود؟
      
       چرا تو را همه ي كوفه سنگ باران كرد؟
       درون لشگر آنها مگر سنان كم بود؟
      
       جمل بهانه ي خوبي به دستشان مي داد
       براي كشتن تو بغض نهروان كم بود
      
       به فكر جايزه ي بردن سرت بودند
       شراب خون تو در سفره هاي شان كم بود
      
       نفس كشيدنتان رنگ وبوي زهرا داشت
       ميان سينه ي تو چند استخوان كم بود
      
      وحید قاسمی
      
      *******************
      

      
       گزارش
      
       ابر زخمت دوباره بارش كرد
       آسمان را دچار لرزش كرد
      
       چشم در خون نشسته ام، قاسم
       زخم هاي تو را شمارش كرد
      
       كاكلت دست يك مغيره صفت
       خنده اش با كنايه غرش كرد
      
       اي يتيم حسن، گلوي تو را
       سايه ي دشنه اي نوازش كرد
      
       نيزه اي در طواف سينه ي تو
       با خداي خودش نيايش كرد
      
       زير نعل زمخت صدها اسب
       درد صبر تو را ستايش كرد
      
       خس خس سينه ي شكسته ي تو
       صحنه را موبه مو گزارش كرد
      
      وحید قاسمی
      
      ******************

      
      ساحل بحر کرم پُر موج است
      میل سیمرغ بقا بر اوج است
      علم اعداد ریاضــی برگشت
      عدد سیزده امشب زوج است
      **
      سیــزده بار حزینـــم امشب
      با غم و غصه عجینم امشب
      به خود عشق قسم ، دلشده ی
      سیزده سالــه ترینــم امشب
      **
      سیزده بار زخود رستم من
      سیزده مرتبــه سرمستم من
      سیزده بار به آقا سوگنــد
      قاسم ابن الحسنی هستم من
      **
      سیـــزده بار دلــم در محــن است
      تا سحر ذکر دلم یا حسن است
      آن شهیدی که شب روضه ی اوست
      سیزده ساله ترین بی کفن است
      **
      گرمسلمان امام حسنیــد
      سائل لطف مدام حسنید
      سیزده بار بگوئید حسین
      تا بفهمند غــلام حسنید
      **
      سیزده حجــله بنا بگذاریــد
      سـیزده بـار حـنـا بـگذارید
      سفره ی عقد بچینید و در آن
      قـاب عکس شهدا بگذارید
      **
      سیزده بار حسینـــی بشــوید
      بربلا شـــاهد عینی بشوید
      حال که رخصت گریه دارید
      فاتحه خوان خُمینی بشوید
      ***
      یاد از پیر جماران بکنید
      سیزده مــوی پریشان بکنید
      سردهيد اشهد انّ قاسم
      خویش را باز مسلمان بکنید
      **
      سیزده بار زخود پر بکشید
      سیزده جام بلا سر بکشید
      یاد از حجله قاســـم بکنید
      سیزده لاله ی پرپر بکشید
      **
      کوفیان یکدفعه بی تاب شدند
      در شگفت از رخ مهتاب شدند
      تا که از خیمه خود کرد طلوع
      سیزده قـــرص قمر آب شدند
      **
      چه جمالی کَفَلق لایق اوست
      سیزده حور و ملک شایق اوست
      بسکه دارای کمالات است او
      سیزده بار خدا عاشق اوست
      **
      دیده شد قبقبه ، چشمش کردند
      بلکه صد مرتبه چشمش کردند
      قمــر سیزده تا کــه ســـر زد
      چشمها یک شبه چشمش کردند
      **
      سیزده مرتبه در خویش شکست
      استخوانش زپس و پیش شکست
      سنگها قصد طوافـــش کردند
      شیشه ی تنــگ بلوریش شکست
      **
      آتش جنگ چو افروخته شد
      جگر فاطمه ها سوخته شد
      حرکت نعل ز اندازه گذشت
      بدنش روی زمین دوخته شد

      سعيد توفيقي
      
      ********************

      
      لاله خشکی و از خون خودت تر شده ای
      بی سبب نیست که این گونه معطر شده ای
      
      دشت را از شرر داغ دلت سوزاندی
      ‏یک تنه باغی از آلاله پرپر شده ای
      
      تنش تیغ و تنت کرب و بلا را لرزاند
      ‏زخمی صاعقه خنجر و حنجر شده ای
      
      چه کنم با غم این سینه پامال شده
      ‏به خدا آینه پهلوی مادر شده ای
      
      سنگ بر آینه ات خورده و تکثیر شده
      مثل غم های دلم چند برابر شده ای
      
      ماه داماد کفن پوش، هلالم کردی
      ‏شاخ شمشاد عمو قد صنوبر شده ای
      
      این جماعت همه دنبال سرت آمده اند
      چشم بر هم بزنی پیکر بی سر شده ای
      
      دست و پا می زنی و من جگرم می سوزد
      خیلی امروز شبیه علی اکبر شده ای
      
        مصطفی متولی

       
      ز بس که میل عسل کرده ساغر آورده
      نشان سرخی خون برادر آورده
      
      به وقت باختنِ جان مقلّد عباس
      فقط نه دست؛ به پای عمو سر آورده
      
      شتاب کرده غیورانه سوی قربانگاه
      دلی برای سپردن به دلبر آورده
      
      رسید و دید که افتاده است و میزندش
      به هرچه همرهش این فوج لشگر آورده
      
      میان هلهله ها با عموی خود میگفت:
      نگاه غربتت آه از دلم برآورده
      
      هزار زخم دهن باز کرده ات دیدم
      شکاف قلب تو اشک مرا در آورده
      
      چقدر خولی و شمر و سنان نمیدانند
      چه ها به روز شما داغ اکبر آورده
      
      بمیرم این همه سنگت زدند نامردم
      چقدر پهلویت از نیزه پر در آورده
      
      با چکمه اش که لگد میزند به پهلویت
      تو را به یقین یاد مادر آورده
      
      سپر برای تو بازوی کوچم ؛دشمن...
      .... اگر برای گلوی تو خنجر آورده
      
      برای تیر سه پهلوش؛ من هم آوردم
      به سینه ی تو گلویی که اصغر آورده
      
      **
      شاعر این شعر را اگر میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      *******************

      
      پا برهنه شد و به میدان زد
      داد میزد عمو رسیدم من
      دست من هست پس نبُر دیگر
      تیغِ زیر گلو ....رسیدم من
      **
      تا بیایم غریب لب تشنه
      با خدا دردِ دل مُفصَّل کن
      با مناجات گوشه ی گودال
      نیزه ها را کمی معطّل کن
      **
      چه قدر دیر آمدم تیغی
       بوسه بر دست مهربانم زد
      قاری خوش صدای آل الله
      چه کسی نیزه بر دهانت زد
      **
      چند خط شکسته ی مُمتَدّ
      شکل زخم عمیق پیشانی
      بی علمدار بودن خیمه
      علت اصلی پریشانی

      وحید قاسمی
      
      ******************
      
 
      
      می رسد از گوشه مقتل صدای مادرش
      ای زنا زاده بیا و دست بردار از سرش
      
      گیسوان مادر ما را پریشان می کنی
      بی حیا با خنجرت بازی مکن با حنجرش
      
      تو نمی بینی مگر غرق مناجات است او
      پای خود برداراز روی لبان اطهرش
      
      دل مسوزان بی حیا عمه تماشا می کند
      با نوک نیزه مکن پهلو به پهلو پیکرش
      
      دست من از پوست آویزان به زیرتیغ تو
      تا سپر باشد برای ناله های آخرش
      
      نیزه بازی با تن بی سر زمن آغاز کن
      طعمه  نیزه  مگردانید جسم اصغرش
      
      از ضریح سینه اش برخیزای چکمه به پا
      پای خود مگذار روی بوسه پیغمبرش
      
      دیر اگر برخیزی ازجای خودت یابن الدعی
      عمه نفرین کرده دست خود برد بر معجرش
      
      قاسم نعمتی
      
      *******************
      

      
      غیرت خاکسترش رنگ دگر داشت
      شعله ی بال و پرش میل سفر داشت
      
      آنکه در این یازده سال یتیمی
      تا که عمو بود انگار پدر داشت....
      
      ....از چه بماند در این خیمه ی خالی
      آنکه ز اوضاع گودال خبر داشت
      
      گفت: به این نیزه ی خشک و شکسته
      تکیه نمی زد عمو یار اگر داشت
      
      رفت مبادا که بگویند غریب است
      یا که بگویند عمو کاش پسر داشت
      
      آمد و پیشانی زخمی شه را
      از بغل دامن فاطمه برداشت
      
      دید که از شدت ضربه ی نیزه
      زخم عمیقی عمو پشت کمر داشت
      
      دید که شمشیر کُند ته گودال
      حنجره ی شاه را زیر نظر داشت
      
      در وسط بهت دلشوره ی زینب
      شکر خدا دست ‍، یعنی که سپر داشت
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      *******************
      
  
      
      هر چند به یاران نرسیدم که بمیرم
      دیدار تو تو میداد امیدم که بمیرم
      
      دیدم که نفس می زنی و هیچ کست نیست
      من یک نفس این راه دویدم که بمیرم
      
      با هر تب افسوس نمردم که نمردم
      در خون تو این بار امیدم که بمیرم
      
      با دیدن هر زخم تو ای مزرعه زخم
      از سینه چنان آه کشیدم که بمیرم
      
      می گفتم و می سوختم از ناله زینب
      وقتی زتنت نیزه کشیدم که بمیرم
      
      شادم که در آغوش تو افتاده دو دستم
      در پای تو این زخم خریدم که بمیرم
      
      حسن لطفی
      برگرفته از سایت نای دل
      
      *****************
      
   
      
      ثواب
      
       عمو رسيدم و ديدم؛ چقدربلوا بود
       سر تصاحبِ عمامه ي تو دعوا بود
      
       به سختي از وسط  نيزه ها گذر كردم
       هزار مرتبه شكر خدا كمي جا بود
      
       ثواب نَحر گلويت تعارفي شده بود
       سرِ زبان همه جمله ي - بفرما- بود 
      
       عمو چقدر لبِ خشكتان ترك دارد
       چه خوب مي شد اگر مشك آب سقا بود
      
       زني خميده عمو رد شد از لبِ گودال
       نگاه كن؛ نكند مادر تو زهرا بود
      
       براي كشتن تان تيغ و نيزه كم آمد
       به دست لشگريان سنگ و چوب حتي بود
      
       تمام هوش و حواس سپاه كوفه و شام
       به فكر جايزه ي بردن سر ما بود
      
       بلند شو؛ كه همه سوي خيمه ها رفتند
       من آمدم سويِ گودال، عمه تنها بود
      
      وحید قاسمی
      
      ******************
      

      
       معدن طلا
      
       جــلـوه ي ذات کــبــریــا شــده ای
       کعبه ي تیـغ و نیـزه هـا شـــده ای
      
       زیـر ایـن چکمه های زبر و خشن
       مثـل قـالـی نــخ نــما شـده ای
      
       چقدر نیزه خورده ای!چه شده؟
       دم عـصــری پر اشتها شده ای
      
       نیــزه ای بوسـه زد به لعل لبت
       مــاه زینـب چه دلـربا شـده ای!
      
       همـه ي مـوی عمه گشـته سپید
       خـوب شد خمره حنا شده ای
      
       کــاوش تیــغ هـا برای زر است
       تــو مــگر معــدن طلا شده ای؟
      
       نـقـشه ي ری خطـوط زخـم تنـت
       پس برای همین تو تا شده ای؟!
      
       بـا تقــلا و دسـت  و پــا زدنــت
       بــاعــث گـریــه ي خــدا شـده ای
      
      وحید قاسمی
      
      *******************
      

      
       غربت پیر عشق
      
       لشگریان خیره سر،چند نفربه یک نفر؟
       فاطمه گشته خون جگر،چند نفر به یک نفر؟
      
       خواهر دل شکسته اش،همره دختران او
       زند به سینه و به سر،چند نفر به یک نفر؟
      
       بین زمین وآسمان،جنت و عرش وکهکشان
       پر شده است این خبر:چند نفر به یک نفر؟
      
       حور و ملک به زمزمه-وای غریب فاطمه-
       حضرت خضر نوحه گر،چند نفر به یک نفر؟
      
       آه و فغان مادرش،به قلب سنگی شما
       مگر نمی کند اثر؟چند نفر به یک نفر؟
      
       عمو رمق ندارد و، همه هجوم می برید!
       مرد نبردید اگر؟چند نفر به یک نفر؟
      
       یاد مدینه زنده شد،روضه ی رنج فاطمه
       که ناله زد به پشت در،چند نفر به یک نفر؟
      
      وحید قاسمی
      
      *********************
      
 
      
      يك نفس آمده ام تا كه عمو را نزني
      كه به اين سينه ي مجروح تو با پا نزني
      
      ذكر لا حول ولا از دو لبش مي بارد
      با چنين نيزه ي سر سخت به لبها نزني
      
      عمه نزديك شده بر سر گودال اي تيغ
      مي شود پر به سوي حنجره حالا نزني؟
      
      نيزه ات را كه زدي باز كشيدي بيرون
      مي زني باز دوباره نشد آيا نزني؟
      
      من از اين وادي خون زنده نبايد بروم
      شك نكن اينكه پرم را بزني يا نزني
      
      دست و دل باز شو اي دست بيا كاري كن
      فرصت خوب پريدن شده! در جا نزني
      
      عليرضا لك
      
      *********************
      
 
      
      در سرش طرح معما می کرد
      با دل عمه مدارا می کرد
      
      فکر آن بود که می شد ای کاش
      رفع آزار ز آقا می کرد
      
      به عمویش که نظر می انداخت
      یاد تنهایی بابا می کرد
      
      دم خیمه همه ی واقغه را
      داشت از دور تماشا می کرد
      
      چشم در چشم عزیز زهرا
      زیر لب داشت خدایا می کرد
      
      ناگهان دید عمو تا افتاد
      هر کسی نیزه محیا می کرد
      
      نیزه ها بود که بالا می رفت
      سینه ای بود که جا وا می کرد
      
      کاش با نیزه زدن حل می شد
      نیزه را در بدنش تا می کرد
      
      لب گودال هجوم خنجر
      داشت عضوی ز تنش وا می کرد
      
      هر که نزدیکترش می آمد
      نیزه ای در گلویش جا می کرد
      
      زود می آمد و می زد به حسین
      هر کسی هرچه که پیدا میکرد
      
      آنطرف هلهله بود و این سو
      ناله ها زینب کبری میکرد
      
      گفت ای کاش نمی دیدم من
      زخمهایت همه سر وا می کرد
      
      احسان محسنی فر

      
      چه وداعی چقدر جانسوز است
      کربلا کرب والبکاء شده است
      مادری پشت پرده ی خیمه
      دست بر دامن دعا شده است
      **
      گریه های حرم سؤالی شد
      راستی بانوی قبیله کجاست
      شیرِ مردانِ زینب کبری ....
      ...کمی آهسته ؛پس عقیله کجاست
      **
      سخت از پیله خیمه دل کندید
      بال پروازتان تَقَلّا کرد
      نام زهرا گره گشاتان شد
      قسم عشق کار خود را کرد
      **
      گرگهای گرسنه ی این دشت
      در کمینند با خبر باشید
      این خلیفه پرستهای حریص
      لاله چینند با خبر باشید
      **
      نوه ی مرتضی شدن جُرم است
      خونتان را حلال می بینند
      تازه اسلام نابتان را هم
      زیر تیغ سؤال میگیرند
      **
      شعله های نفاق این مردم
      از سقیفه زبانه میگیرد
      جان زهرا به فکر خود باشید
      پهلو ها را نشانه می گیرند
      **
      خونِ دل روزی علی کردند
      پشت پا می زنند این مردم
      کوفه را با مدینه فرقی نیست
      بی هوا میزنند این مردم
      **
      کوچه وا میکنند با حیله
      کینه فتوای لاله کوبی داد
      تجربه گفت:اولین کوچه...
      ....در مدینه جواب خوبی داد
      **
      راستی،سمت حرمله نروید
      شرح این درد، مو به مو مانده
      به خدا حیف چشمهای شماست
      چند تیری برای او مانده
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      ********************
      

      
      اینان کم از دو لاله احمر که نیستند
      از یاوران خوب تو کمتر که نیستند
      
      هر چند نور چشم من اما عزیز تر....
      ....از حنجر بریده اصغر که نیستند
      
      هر چند سرو قامت آنها قیامت است
      هرگز به دلربایی اکبر که نیستند
      
      گیرم شهید گشته ، فدای تو می شوند
      در کربلا سیاهی لشگر که نیستند
      
      با آنچه مادر از سفر شام گفته بود
      در پیج و تاب و حادثه ، بهتر که نسیتند
      
      احرامیان پور
      
      *****************
      
  
      
      تا هست خدا در دل من کرب و بلا هست
      از درد غمت گریه بی چون و چرا هست
      
      این دشت زیارتکده ی منظر توست
      بی روی تو عالم همه در آتشِ آه ست
      
      این قدر نگو یار نمانده ست و غریبم
      تا دختر زهرا و ابر مرد خدا هست
      
      تو تیغ بده تا که به طوفان غیورم
      معلوم شود زینب تو مرده و یا هست
      
      از هل مِن پر سوز تو فهمیده دل من
      در قافله ی نیزه سواران توجا هست
      
      هر هاجر خونین جگری هدیه ای آورد
      ای کعبه من حال بگو نوبت ما هست؟
      
      تو ناز نفرما که بمیرند به پایت
      یک گوشه ی چشمی که کفن پوش دوتا هست
      
      من کار به برگشت پسرهام ندارم
      خوش هستم از این که دو نفس با تو مرا هست
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      ********************
      

      
      از زبان امام حسین(ع):
      
      چگونه آب نگردم کنار پیکرتان
      که خیره مانده به چشمم نگاه آخرتان
      
      میان هلهله ی قاتلانتان تنها
      نشسته ام که بگریم به جسم پرپرتان
      
      چه شد که بعد رجزهایتان در این میدان
      چه شد که بعد تماشای رزم محشرتان
      
      ز داغ این همه دشنه به خویش می پیچید
      به زیر آن همه مرکب شکسته شد پرتان
      
      شکسته آمدم اینجا شکسته تر شده ام
      نشسته ام من شرمنده در برابرتان
      
      خدا کند که بگیرند چشم زینب را
      که تیغ تیز نبیند به روی حنجرتان
      
      میان قافله ی نیزه دارها فردا
      خدا کند که نخندد کسی به مادرتان
      
      و پیش ناقه ی او در میان شادی ها
      خدا کند که نیفتد ز نیزه ها سرتان
      
      حسن لطفی
      
      *******************
      

      
      حضرت عاطفه لطف تو اگر بگذارد
       دل آیــینه ای ام قصــد تقــرب دارد
       آسمانم همه ابری است ، تماشایش کن
       «نه» نگو چون به تلنگر زدنی می بارد
      
      حرفم این است که لطمه به غرورم نزنی
      دست رد بر جگــر تنگ بلــورم نزنی
      
      مهلتی تا که کنــار تو تلالــؤ بکنم
      با دل سوخته ات بیعتی از نو بکنم
      نذر کردم که به اندازه ی وسعم آقا!
      همه هستی خود نذر سر تو بکنم
      
      دو پســر نزد تو با چشـــم ترم آوردم
      دو جگر گوشه ز جنس جگرم آوردم
      
      هر دو بر گوشه ی دامان شما ملتمس اند
      بر در خانه ی احساس شما ملتمس اند
      در دل کوچکشان عشق شما می جوشد
      تا که گردند به قربان شما ملتمس اند
      
      هر دوتا شیر مرا با غم تو نوشیدند
      از شب پیش برای تو کفن پوشیدند
      
      حضرت آینه بگذار سرافراز شوم
      در شعاع کرمت بشکُفم و باز شوم
      تپش ام کند شده مرحمتی کن آقا!
      تا به پایان نرســم بازهم آغاز شوم
      
      این حریصان شهادت ز پی نان توأند
      هر دو از روز ازل دست به دامان توأند
      
      پیش از آنی که بیایند تفأّل زده اند
      عطر بر پیرهن و شانه به کاکل زده اند
      یک دهه فاطمیه گریه به زهرا کردند
      تا که بر دامن تو چنگ توسل زده اند
      
      سعيد توفيقي
      
      ********************
      

      
      فتوا
      
       تا صوت قرآن از لب آنها مي آيد
       كفرِ تمام نيزه ها بالا مي آيد
      
       دجال هاي كوفه درحال فرارند
       دارد سپاه زينب كبري مي آيد
      
       سدّ سپاه كفر را درهم شكستند
       تكبيرهاي حضرت سقا مي آيد
      
       انگار كه زخم فدك سر باز كرده
       ازهرطرف فرياد يا زهرا مي آيد
      
       - خون علي گويان عالم را بريزيد-
       اي دشنه ها، تازه ترين فتوا مي آيد
      
       آداب جنگ كربلا مثل مدينه است
       چون ضربه هاشان سمت پهلوها مي آيد
      
       اي نيزه داران، نيزه هاتان را مكوبيد
       روز مبادا،عصرعاشورا مي آيد
      
       خون گلوشان خاك را بي آبرو كرد
       آسيمه سربا طشت خود يحيي مي آيد
      
       اي تيغ هاي كند، با تقسيم سرها
       چيزي از آنها گيرتان آيا مي آيد؟
      
       اين اولين باريست كه از پشت خيمه
       دارد صداي گريه ي آقا مي آيد
      
       زينب بيا از خيمه ها بيرون، كه تنها
       با ديدن تو حال آقا جا مي آيد
      
      وحید قاسمی
      
      *******************
      

      
       مادر شهيد
      
       بغض نگاه خسته تان،اي مسيح من
       مانند سنگ ؛شيشه ي قلب مرا شكست
       دار و ندار زندگيم نذر خنده ات
      غصه نخور،كه ارتش زينب هنوز هست
      **
       در راه پاسداري آيين كردگار
       عمريست در كنار شما ايستاده ام
       اين بچه هاي دست گلم را زكودكي
       من با وضو و حب شما شير داده ام
      **
       سرمست باده هاي طهورايي توأند
       شمشير دست هر دوشان تيز و صيقلي است
       پروانه وار منتظر اذن رفتنند
       رمز شروع حمله شان ذكر يا عليست
      **
       اي پادشاه- تا تو رضايت دهي- ببين
       سربند ياعلي به سرخويش بسته اند
       برفوت و فن نيزه و شمشير واقف اند
       چون پاي درس ساقي لشگر نشسته اند
      **
       عباس گفته: خواهرمن!مرحبا به تو
       اين مردهاي كوچك تو، شيرشرزه اند
       مبهوت سبك جنگ و رجزهايشان شدم
       شاگردهاي اول پرتاب نيزه اند
      **
       گفتم به بچه هاي عزيزم كه تا ابد
      غمگين زخم سينه ي يك ياس پرپرم
       تا آخرين نفس به عدو تيغ مي زنيد
       با نيت تلافي سيلي مادرم
      **
       در آزمون صبر و محن، مادر شما
       با نمره ي قبولي تان گشت رو سپيد
       در دفتر كرامت من دست حق نوشت
      اي دختر شهيد، شدي مادر شهيد
      
      وحید قاسمی
      
      **********************
       

      
      از زبان امام حسین:
      
      دوباره در دل من خیمه‌ی عزا نزنید
      نمک به زخم من و زخم خیمه‌ها نزنید
      
      شکسته‌تر ز منِ پیر دیگر اینجا نیست
      مرا زمین زده است اکبرم، شما نزنید
      
      برای آنکه نمیرم ز شرم مادرتان
      میان این همه لبخند دست و پا نزنید
      
      خدا کند که بگوید کسی به قاتلتان
      فقط نه اینکه دو بی‌کس، دو تشنه را نزنید
      
      که در برابر چشمان مادری تنها
      سر دو تازه جوان را به نیزه‌ها نزنید
      
      حسن لطفی
      
      *******************
      

      
      قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
      یک دم سپر شوند برای برادرش
      
      خون عقاب در جگر شیرشان پر است
      از نسل جعفرند و علی این دو لشکرش
      
      این دو ز کودکی فقط آیینه دیده اند
      آیینه ای که آه نسازد مکدرش
      
      واحیرتا که این دو جوانان زینب اند
      یا ایستاده تیر دو سر در برابرش؟
      
      با جان و دل دو پاره جگر وقف می کند
      یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش
      
      یک دست,گرم اشک گرفتن ز چشم هاش
      مشغول عطر و شانه زدن دست دیگرش
      
      چون تکیه گاه اهل حرم بود و کوه صبر
      چشمش گدازه ریخت ولی زیر معجرش
      
      زینب به پیشواز شهیدان خود نرفت
      تا که خدا نکرده مبادا برادرش ...
      
      زینب همان شکوه که ناموس غیرت است
      زینب که در مدینه قرق بود معبرش
      
      زینب همان که فاطمه از هر نظر شده است
      از بس که رفته این همه این زن به مادرش
      
      زینب همان که زینت بابای خویش بود
      در کربلا شدند پسرهاش زیورش
      
      گفتند عصر واقعه آزاد شد فرات
      وقتی گذشته بود دگر آب از سرش
      
      سید حمید رضا برقعی
      
      ********************
      

      
      همچون غريبه با من دلخسته تا مكن
      طفلان خواهرت ز سر خويش وا مكن
      
      يكبار مي شود كه فداي غمت شوند
      حالا كه وقتش آمده چون و چرا مكن
      
      دو نوجوان زينب و اين قتلگاه تو
      بي بهره ام ز قافله ي كربلا مكن
      
      يك عمر بوده ام همه جا در كنار تو
      سهم مرا ز سفره ي سرخت جدا مكن
      
      يكبار كار من به تو افتاد يا اخا
      رد قسم به عصمت خيرالنساء مكن

       
      تو را آورده ام اینجا که مهمان خودم باشی
      شب آخر روي زلف پریشان خودم باشی
      
      من ازتاریکی شب هاي این ویرانه می ترسم
      تو را آورده ام خورشید تابان خودم باشی
      
      فراقت گرچه نابینام کرده بازمی ارزد
      که یوسف باشی و در راه کنعان خودم باشی
      
      پدرنزدیک بود امشب کنیزخانه اي باشم
      به توحق می دهم پاره گریبان خودم باشی
      
      اگرچه عمه دلتنگ است اما عمه هم راضی ست
      که تو این چند ساعت را به دامان خودم باشی
      
      ازاین پنجاه سال تو سه سالش قسمت ما شد
      یک امشب را نمیخواهی پدرجانِ خودم باشی
      
      سرت افتاد و دستی از محاسن ها بلندت کرد
      بیا خب میهمان کنج ویران خودم باشی
      
      سرت را وقت قرآن خواندنت برطشت کوبیدند
      تو باید بعد از این قاري قرآن خودم باشی
      
      کنار تو که از انگشتر و خلخال صحبت کرد
      فقط می خواستم امشب پریشان خودم باشی
      
      اگرچه این لبی که ریخته بوسیدنش سخت است
      تقلامی کنم یک بوسه مهمان خودم باشی
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      *******************

      
      تا معراج رفتم ... 
      
      از شوق دیدار تو بابا پر گرفتم
      یعنی که جان تازه در پیکر گرفتم
      
      چشم انتظار دیدن روی تو بودم
      شکر خدا رأس تو را در بر گرفتم
      
      حرفی نگفته در میان سینه دارم
      بغضم شکست و روضه را از سر گرفتم ...
      
      ...وقتی که با صورت زمین خوردم ز ناقه
      دردی شبیه پهلوی مادر گرفتم
      
      از ضرب آن سیلی که نور دیده ام بُرد
      در صورتم یک شاخه نیلوفر گرفتم
      
      چادر نمازم را به زور از من گرفتند
      حالا به جایش آستین بر سر گرفتم ...
      
      ... از کنج این ویرانه تا معراج رفتم
      وقتی که بوسه از رگ حنجر گرفتم
      
      فهمیده ام کنج تنور خانه بودی
      بیخود نشد که بوی خاکستر گرفتم ...
      
      ... انگشتری زیبا برایت می خرم من
      وقتی ز دست ساربان زیور گرفتم ...
      
      محمد فردوسی
      
       *******************
      

      
      اینجا که زخم از درِ هر خانه میزنند
      اینجا که بند بر پَر پروانه میزنند
      
      خون میچکد ز گوشه چشمان خاکی ات
      وقتی که پلک های غریبانه میزنند
      
      با گوشواره های خودم ناز میکنند
      این دختران که سنگ به ویرانه میزنند
      
      مویی نمانده تا که ببافی هزار شکر
      مویی نمانده باز چرا شانه میزنند
      
      دستی بکش به زبری رویم که حق دهی
      نامردهای شام چه مردانه میزنند
      
      دستم برای لمس لبت هم تکان نخورد
      از بس که تازیانه بر این شانه میزنند
      
      حتماً عمو نبود که با گریه عمه گفت:
      دارند حرف تو در خانه میزنند
       
      حسن لطفی
      
      *********************
      

      
      بابا بیا کبوتر بی بال و پر شدم
      بی آب و دانه مانده ام و مختصر شدم
      
      تغییر طرح صورت من بی دلیل نیست
      از بس شبــیه فاطمه بودم نظر شــدم
      
      زانو بغل نمودن من ناز کردن اســت
      از بوسه ی سکینه و تو باخبر شدم
      
      دستی کشیده ای به سر و روی او ولی
      من با سرت به روی سنان همسفر شدم
      
      جان می کَنم، قدم بزنم می خورم زمین
      بی دست و پا ز شدت درد کمر شدم
      
      امشب بیا و دخترکت را قبول کُن
      وقــتی برای قافــله ای درد سر شدم
      
      حبيب نيازي
      
      *******************
      
 
      
      از بوی سیب سرخ طبق مرده جان گرفت
      زخمی ترین یتیم خرابه توان گرفت
      
      باران چشم های رقیه شروع شد
      از بس که گریه کرد دل آسمان گرفت
      
      ترفند گریه هاش به داد پدر رسید
      سر را ز دست بی ادب خیزران گرفت
      
      روپوش را ز روی طبق تا کنار زد
      لب را که دید طفلک لکنت زبان گرفت
      
      بابا ...یکی دو بار بریده بریده گفت
      با هر نفس نفس که یکی در میان گرفت
      
      می گفت گوشواره فدای سرت ولی
      دیدم عقیق دست تو را ساربان گرفت
      
      حالا گرسنگی به سراغم که آمده
      آغوشم از محاسن تو بوی نان گرفت
      
      آخر طلوع داغ تو کنج تنور بود
      در شام زخم های تو خورشیدمان گرفت
      
      علی ناظمی
      
      *******************
      

      
      از درد بی حساب سرم را گرفته ام
      با اشک، زخم بال و پرم را گرفته ام
      
      از صبح تا غروب نشسته ام یکی یکی
      این خارهای موی سرم را گرفته ام
      
       دردم زیاد بود طبیبم جواب کرد
      یعنی اجازه سفرم را گرفته ام
      
      مانند من ز ناقه نیفتاده هیچکس
       اینجا فقط منم کمرم را گرفته ام
      
      آیینه نیست تا که ببینم جمال خویش
      در چشمهای تو خبرم را گرفته ام
      
      تصمیم من گرفته شده پس مرا ببر
      امروز از خودم نظرم را گرفته ام
      
      خوشحال بودنم ز سر اتفاق نیست
      از دست این و آن پدرم را گرفته ام
      
      امشب به رسم ام ابیهایی ای پدر
      از دست گرگها پسرم را گرفته ام
      
      خیلی تلاش کرده ام از دست بچه ها
      این چند موی مختصرم را گرفته ام
      
      این شهر را به پای تو ویرانه میکنم
      مثل خلیل ها تبرم را گرفته ام
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      *********************
      

      
      دختر اگر یتیم شود پیر میشود
      از زندگی بدون پدر سیر میشود
      
      هم سن و سالها همه او رانشان دهند
      دل نازک است دختر ودلگیر میشود
      
       باشد شبیه مادر خود نافذالکلام
      این شهرباصدای او،تسخیرمیشود
      
      فریادهای یا ابتایش چو فاطمه
      در سرزمین کفر چو تکبیر میشود
      
      وقتی که گیسوان سری پنجه می خورد
      هرتاب آن چوحلقه زنجیر میشود
      
      اصلاً رقیه نه ؛به خدا مرد ؛بی هوا
      با یک شتاب ضربه زمین گیرمیشود
      
      هرگزکسی نگفت گلویش کبودشد
      اینجاست روضه صاحب تصویر میشود
      
      دشمن به او نگاه خریدار می کند
      خوب شاهزاده بوده و تحقیر میشود
      
      فرزندخارجیست کفن احتیاج نیست
      بیهوده نیست این همه تکفیرمیشود
      
      دادندجای غسل تیمم تنش....چرا؟
      خون از شکاف زخم سرازیرمیشود
      
      پایش به سوی قبله کشید و به نازگفت:
      امشب اگر نیایی پدر دیر میشود
      
      قاسم نعمتی
      
      ********************
      
 
      
      اين همه درد دلم چشم تري ميخواهد
      آتش سينه ام امشب جگري ميخواهد
      
      قصه هاي شب يلداي فراق من و تو
      تا كه پايان بپذيرد سحري ميخواهد
      
      باز خاكسترم از شوق تو پروانه شده
      شمع من  شعله تو بال و پري ميخواهد
      
      مگر احوال دلم با تو به سامان برسد
      سينه آرام ندارد كه سري ميخواهد
      
      دخترت را چه شد اينبار نبردي بابا؟
      هر سفر قاعدتاً همسفري ميخواهد
      
      حال من حال يتيمي است كه هر شب تا صبح
      دامن عمه گرفته پدري ميخواهد
      
      خون پيشاني تو آتش اين دل شده است
      لاله تا داغ ببيند شرري ميخواهد
      
      نكند بازهم اين زخم دهن باز كند
      لب تو بوسه آهسته تري ميخواهد
      
      چادرم سوخته فكر كفنم باش پدر
      قامتم پوشش نوع دگري ميخواهد
      
      اين شب آخري اي كاش عمو پيشم بود
      شام تاريك خرابه قمري ميخواهد
      
      مصطفی متولی
      
      ********************
      
 
      
      آن شب سپهر ديده او پر پر ستاره بود
      داغ نهفته در جگرش بي شماره بود
      
      در قاب خون گرفته چشمان خسته اش
      عكس سر بريده و يك حلق پاره بود
      
      شيرين و تلخ ، خاطره هاي سه سال پيش
      اين سر نبود بين طبق يادواره بود
      
      طفلك تمام درد تنش را زياد برد
      حرفي نداشت عاشق و گرم نظاره بود
      
      با دست خسته معجر خود را كنار زد
      حتي كلام و درد دلش با اشاره بود
      
      زخم نهان به روسري اش را عيان نمود
      انگار جاي خالي يك گوشواره بود
      
      دستش توان نداشت كه سر را بغل كند
      دستي كه وقت خواب علي گاهواره بود
      
      در لابلاي تاول پاهاي كوچكش
      هم جاي خار هم اثر سنگ خاره بود
      
      ناگاه لب گشود و تلاطم شروع شد
      درياي حرفهاي دلش بي كناره بود
      
      كوچك ترين يتيم خرابه شهيد شد
      اما هنوز حرف دلش نيمه كاره بود
      
      مصطفی متولی
      
      *********************
      

      
      با این نفس زدن بدنم درد می کند
      با هر تپش تمام تنم درد می کند
      
      پروانه ام که بال به زنجیر بسته ام
      تا انتهای سوختنم درد می کند
      
      حالا رسیده ای که مرا با خودت بری ؟
      حالا که پای آمدنم درد می کند
      
      آرام سر گذار به دوشم که شانه ام
      در زیر بار پیرهنم درد می کند
      
      می بوسمت دوباره و زخم گلوی تو
      با بوسه های دل شکنم درد می کند
      
      می بوسمت دوباره و حس می کنی تو هم
      با بوسه ای لب و دهنم درد می کند
      
      تقصیر باد نیست که آشفته زلف توست
      انگشتهای شانه زنم درد می کند
      
      حسن لطفی
      
      *********************
      

      
      بابا نگاه پر شررم درد می کند
      قلب حزین و شعله ورم درد می کند
      
      از بس برای دیدن تو گریه کرده ام
      چشمان خیس و پلک ترم درد می کند
      
      از بعد نیزه رفتن رأس عمو ببین
      سر تا به پای اهل حرم درد می کند
      
      آهسته بوسه گیرم از آن جای خیزران
      دانم لبانت ای پدرم درد می کند
      
      از کوچه های سنگی کوفه زمن مپرس
      آخر هنوز بال و پرم درد میکند
      
      با هر نوازشی که زباد صبا رسد
      این دسته موی مختصرم درد میکند
      
      ناقه بلند بود و نگویم چه شد ولی...
      چون فاطمه پدر، کمرم درد می کند
      
       بابا ببین شبیه زنی سالخورده ام
      دستم، تنم، سرم، جگرم درد می کند
      
       مدیون عمه ام که نفس می کشم هنوز
      جسم کبود همسفرم درد می کند
      
       هر جا که گوشواره ببینم از این به بعد
      زخمی دوباره در نظرم درد می کند
      
      هاشم طوسی
      
      *********************
                                 

      
      بر تو چه رفته که سر و رویت عوض شده
      مویت سپید گشته و مویت عوض شده
      
      انگار خیمه های شما سوخته ،عزیز
      ای یاس من چقدر تو بویت عوض شده
      
      پیداست تشنه بوده ای و گریه کرده ای
      آخر ببین صدای گلویت عوض شده
      
      خواهر نترس تیر سه شعبه نمی زنند
      این روزها مرام عدویت عوض شده
      
      اینقدر هم بهانه ی بابا مگیر ،نه
      امشب چقدر خلق و خویت عوض شده
      
      یک سر برو به علقمه خالی زلطف نیست
      ببین چقدر شکل عمویت عوض شده
      
      سه ساله که خضاب نکرده است تا کنون
      من را ببخش آب وضویت عوض شده
      
      ما در خرابه ایم سری هم به ما بزن
      امشب گدای هر شب کویت عوض شده
      
      نادر حسینی
      
      *******************
      

      
      مرحله
      
      زندگی بی تو در این قافله سخت است پدر
      گذر عمر از این مرحله سخت است پدر
      
      دخترت تشنه اشک است ولی باور کن
      گریه کردن وسط هلهله سخت است پدر
      
      روضه خار مغیلان و کف پای یتیم
      با دل نازک این آبله سخت است پدر
      
      کاش میشد کمی از نیزه بیایی بغلم
      بخدا بوسه از این فاصله سخت است پدر
      
      تا که چشمم به لبت خورد ترک خورد لبم
      با لب پاره برایم گله سخت است پدر
      
      عمه دیگر چه کند من که خودم میدانم
      زندگی با من کم حوصله سخت است پدر
      
      مصطفی متولی
      
      ********************
      

      
      سرت به دامن این شاهزاده افتاده
      به دست طفل خرابات باده افتاده
      
      کنون که نوبت من شد دو دست کوچک من
      کنار رأس تو بی استفاده افتاده
      
      بیا سؤال مکن گوشواره ام چه شده
      خیال کن که شبی بین جاده افتاده
      
      بگو ترک ترک زخم صورتت از چیست؟
      مگو به من که کمی خطّ ساده افتاده
      
      ز چرخ شِکوه کنم چون به ساربان گفتم
      که زیر پای سواره پیاده افتاده
      
      جواب داد که ساکت شو خارجی!به رخم...
      ...ببین که نقش دو دست گشاده افتاده
      
      شبیه مادرت اول شهیده ام بابا
      گمان کنم به دل خانواده افتاده....
      
      رضا رسول زاده
      
      *********************
      

      
      گفتم عمویم هست او اما کتک زد
      هرگاه آمد بر لبم بابا،کتک زد
      
      وقتی که افتادم به روی خار وخاشاک
      آن نیمه شب حتی مرا صحرا کتک زد
      
      مردی رسید و تاکه چشمش برمن افتاد
      من را به قصد کشت در آنجا کتک زد
      
      هر بارکه می خواست او عقده گشاید
      من را کنار نیزه سقا کتک زد
      
      آن مردگفتم یا علی  کفرش در آمد
      من را شبیه حضرت زهرا کتک زد
      
      افتاده بودم بر زمین از ضربه ای سخت
      بی حال بودم من ولی باپا کتک زد
      
      دستان عمه بسته بود و اشک می ریخت
      آن بی حیا هر بار من را تا کتک زد
      
      اینکه تمام پیکرم سرخ است اوبا......
      سیلی،لگد،با کعب نی حتی کتک زذ
      
      از بس که لطمه خورده ام از این و از آن
      احساس کردم که مرا دنیا کتک زد
      
      امروز اگرجانم رسیده برلبانم
      مردی مرا از شام عاشورا کتک زد
      
      مهدی نظری
      
      *********************
      

      
      مثل مهتابم ، و با مهتاب قهرم ای پدر
      تا ابــد با مــاه عالم تاب قــهرم ای پدر
      
      فکر کن از خستگی پلکم به هم پیچیده است
      چند روزی می شود باخواب قهرم ای پدر
      
      شوری اشکـم نمک ریزد به زخــم گونه ام
      خسته ام ، با دیده ی پر آب قهرم ای پدر
      
      دوست مثل گوهر است اما در اینجا کیمیاست
      دُرَّم و با گــوهر نایاب قــهرم ای پدر
      
      بعد از آنــکه دربیــابانِ تحیّر گـــم شدم
      با صدای« دخترک بشتاب» قهرم ای پدر
      
      اکثر اعضام مایل به کبــودی می زنــد
      عکس رنگی ام ولی با قاب قهرم ای پدر
      
      بسکه گوشم درد دارد بعد از آن غارتگری
      تا قیــامت با طلای ناب قهرم ای پدر
      
      از منِ شانه نشین ، دیگر نمی گیری سراغ
      با شما یا حضرت ارباب قهرم ای پدر
      
      یاد دارم با لب خشکیــده می رفتی ســفر
      بعد از آن روزِ شما با آب قهرم ای پدر
      
      از علی اکبر گله مندم ، خداحافظ نگفت
      با عمو ، با تو ، وَ با اصحاب قهرم ای پدر
      
      اصغر بی شیــر را بردی ســفر اما مرا. . .
      بعد از این با اصغر بی تاب قهرم ای پدر
      
      تا سحر پای سرت یک ریز هق هق می کنم
      يا مــرا امشب ببر ، یا از غــمت دق می کنم
      
      سعيد توفيقي

        
        دیشب مدینه بودیم و میگفتی و میخندیدم
      لالائی هات تو گوشمه رو دستت آروم خوابیدم
      بابا نگو خواب میدیدم
      دیشب داداش علیم اومد به روی دستام بوسه زد
      میگفت عزیزم از سفر برات النگو خریدم
      وای بازم خواب میدیدم
      دیشب دیدم که عمه جون با قاسم اومد خونمون
      میگفت برات یه چادر خوشگل گلدار بریدم
      بابا اینم خواب میدیدم
      دیشب میون دفترم برای داداش اصغرم
      عکس عموم رو با علم کنار دریا کشیدم
      نگو بازم خواب میدیدم
      یه شب جا موندم از همه به روی دست فاطمه
      چشام میرفت که خواب بره با سیلی از خواب پریدم
      کاشکی اینم خواب میدیدم
      
      ******************
      
 
      تا آخرین ستاره‌‌ی شب را شمرده است
      او منتظر به کیست که خوابش نبرده است؟
      
      بازم صدای پای کسی می‌رسد به گوش
      با جان و دل به صدا گوش‌ها سپرده است
      
      نه این صدای پای عمو نیست، وایِ من
      باور نمی‌کنم، نه، عمویم نمرده است
      
      با چشم‌های خسته خدا را می‌کند نگاه
      یعنی پدر را به خداوند سپرده است
      
      جا باز کرده حلقه‌ی زنجیرهای درد
      از بس که با دو دست قلبش فشرده است
      
      او و گرسنگی و غم دوری پدر
      تن، تازیانه و زخم‌ها که خورده است
      
      تا آخرین ستاره‌ی شب را شمرد و باز
      حالا سه شب گذشته و چیزی نخورده است
      
      حمیدرضا بشیری
      
      ********************
      
   
      ابروی کبودم چه به ابروی تو رفته
       این موی پر از پنجه به گیسوی تو رفته
      
      این زلف شکن در شکنم شانه نخورده
      این موی پریشان به خم موی تو رفته
      
      هرچند که جای، گوشه ویرانه گرفتم
      عطر نفسم بر لب خوش بوی تو رفته
      
      تنها نشده شکل تو دندان شکسته
       این دنده پهلو به پهلوی تو رفته
      
      با مادر خود فاطمه گفتم شب دیدار
      بازوی ورم کرده به بازوی تو رفته
      
      تا باز کنم پلک تو را باز میفتد
      چشمان تو بر دختر ،کم روی تو رفته
      
      از پای همه قافله خلخال ربودند
      از دست نگفتی که النگوی تو رفته
      
      ********************
      
         
      مي ريخت لاله لاله غم از عرش محملش
      هر دم رسيد تا سر بابا مقابلش
      
      چشمان نيمه جان و غريبش گواه بود
      در آتش فراق پدر سوخت حاصلش
      
      هر لحظه در تلاطم طوفان طعنه ها
      چشمان غرق خون عمو بود ساحلش
      
      چشمش براي ديدن بابا رمق نداشت
      از بس که شد محبت اين قوم شاملش
      
      از لطف دست سنگي يک شهر حرمله
      کم کم شبيه فاطمه مي‌شد شمايلش
      
      روي کبود و موي سپيد ارث مادري است
      وقتي سرشته از غم زهرا شده گلش
      
      جانش رسيد بر لبش از دست خيزران
      آخر چه کرد طعنة آن چوب با دلش
      
      از نحوة شهادت او عمه هم شکست
      تا ديد داغ تشت طلا بوده قاتلش
      
      او هرگز از کبودي بال و پرش نگفت
      غساله گفت يک سر مو از فضائلش
      
      دستان کوچکش که ضريح اجابت است
      دل بسته بر کرامت او چشم سائلش
      
      يوسف رحيمي
      
      ********************
      

      
      بازم بهانه‌ی پدرش را گرفته است
      داغی تمامی جگرش را گرفته است
      
      چشم انتظار دیدن گم‌کرده‌ی خود است
      دیشب ز نیزه‌ها خبرش را گرفته است
      
      از بس ز آسمان بلا سنگ آمده
      باشد که بمیرم، سرش را گرفته است
      
      به حال و روز چشم نحیفش چه آمده؟
      دستی نگاه مختصرش را گرفته است؟
      
      ای وای! برای یک دو قدم می‌کِشد خودش
      عمه بیا کمک! کمرش را گرفته است
      
      حمیدرضا بشیری
      
      ********************
      

      
      به کُنجِ دِیر و خرابه، دلم عزا دارد
      برای درد دل من، خدا شفا دارد
      
      اذیتم کنید تا، شبم سحر گردد
      چرا کنم ناله؟ دلم خدا دارد
      
      خبر رسانده برایم، فرشته‌ای در خواب
      که میهمان امشب، مرا دوا دارد
      
      قسم به لب‌های سیاه و سرخ پدر
      سه ساله می‌دهد احسان، هر آنچه را دارد
      
      به سینی و سر و بوسه، چو شام من آغاز
      شب قشنگ سه ساله کی انتها دارد؟
      
      صدای صوت حزینت به گوش عالم بود
      ز بس که نیزه بخورده، عجب صدا دارد
      
      چه رد محسوسی، رویت به خود دارد
      گمان که زخم بدی هم، سر از قفا دارد
      
      میان کوه لبت جلگه‌ای ز خون دیدم
      به چشمه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ چشمه‌ی خون، روزنه نما دارد
      
      به یاد خانه‌یمان در مدینه، ای بابا
      خواب در آغوشت، بَه، عجب صفا دارد
      
      حمیدرضا بشیری
      
      ********************
      

      
      آیینه‌دار قافله‌ی بی‌قراری‌ام
      آیینه‌ام شکسته و گرد و غباری‌ام
      
      بی‌چاره می‌کنم همه‌ی شهر شام را
      از ناله‌ها و گریه‌ی شب‌زنده‌داری‌ام
      
      حرفی بزن برای دلم، صحبتی بکن
      یک مرهمی گذار بر این زخم کاری‌ام
      
      شأنت به نیزه نیست بیا روی دامنم
      دستم نمی‌کند که در این کار یاری‌ام
      
      بالای نیزه بودی و دیدم به چشم خود
      سنگت زدند تا شکنند استواری‌ام
      
      این نیزه نیست رحل کتاب رقیه است
      جبریل آمده به ملاقات قاری‌ام
      
      کوه وقار بودم و مملو از غرور
      حالا ببین تو وسعت این شرمساری‌ام
      
      امیرحسین محمودپور
      
      ********************
      

      
      دخترت بعد تو پیش چه کسی ناز کند ؟
      او چگونه لب مجروح خودش باز کند؟
      
      سعی  بسیار کند تا سر تو بردارد
       با چه زجری سرت اندر بغل خود آرد
      
      خاک و خون از دهن بسته ی تو باز کند
      زیر لب شکوه  زدست همه آغاز کند
      
      اشکش افتاد به رخ چهره ی زخمیش بسوخت
      دیده ی بسته ی خود بر لب زخمیت بدوخت
      
      راه دیدن چو ندارد لب تو دست کشید
      زخم خود کرده فراموش جراحات تو دید
      
      دید قاری ِ نوکِ نیزه لبش  پاره شده
      جای چوبی به لبش دیده و بیچاره شده
      
        گفت کی بر لب تو چوب فرود آورده ؟
       قد از غم خم من را به سجود آورده؟
      
      تار شد دیده من یا که تو خاکی شده ای
      میهمان کنج تنور حرم کی شده ای ؟
      
      خاک بر چهره ی تو از ره دور آمده ای
      من بمیرم مگر ازکنج تنور آمده ای ؟
      
      رد سنگی که به سر جای شده بوسیدم
      تو مرا بخش اگر آب کمی نوشیدم
      
      فکر کردم که رساندند به لعلت  آبی
      که بدون تو نمودم لب خود  تر گاهی
      
       بعد تو ما هدف سنگ در اینجا شده ایم
      ما که از داغ غم تو همگی تا شده ایم
      
      باب بی سر شده ام  چهره و رویم دیدی؟
      جای آن آتش افتاده به  مویم  دیدی ؟
      
      جای دستی که نشسته به رخم میسوزد
      عمه بر موی سفیدم نگهش میدوزد
      
      بعد تو پاره ی نان پیش من انداخته اند
      کوچه پس کوچه ی  این شهر مرا تاخته اند
      
      فکر پای  ِ پر از آبله  ام را نکنند 
      فکر سنگینی این سلسله ام را نکنند
      
      سنگها بر سر ما از همه سو می آمد
      از همه نغمه ی " عباس عمو ..!" می آمد
      
      بعد تو حرمت اهل حرمت کم شده است
      قامت خواهر غم دیده ی تو خم شده است
      
      ماه ِ بر نیزه به هنگام خسوف آمده ای 
      مثل خورشید که در حال کسوف آمده ی     
      
      در دل طشت طلا پیش زمین گیر رسید 
      یوسف نیزه نشین  از بر ِ تعبیر رسید 
      
       خون لبهای پدر را به لبش پاک نمود
      بوسه بر روی لبان ِ پر ِ از چاک نمود
      
      کم کم افتاد دگر از نفس و چشمش بست
      او به همراه پدر رفت وازآن سلسله رست
      
      عمه را با همه غمهای خودش کرد رها
      همسفر با پدرش رفت دگر پیش خدا
      
      وحید مصلحی
      
      ********************
      
      
      از سفر عاقبت سرت آمد
      نور بر چشم دخترت آمد
      
      شامیان طعنه ام دگر مزنید
      پدرم از مسافرت آمد
      
      عمه جان خیز و خانه جارو کن
      پدر من ، برادرت آمد
      
      زیر باران سنگ سنگدلان
      چه بلائی سر، سرت آمد
      
      لحظه سربریدنت بابا
      با خودم گفتم که آخرت آمد
      
      زیر خنجر به گوش خسته من
      سوز آواز حنجرت آمد
      
      یاد داری ز ناقه افتادم
      خصم پست و ستمگرت آمد
      
      تازیانه به دست با چکمه
      بهر آزار دخترت آمد
      
      کس نداند چها آنشب بر
      یاس پاک و مطهرت آمد
      
      قافله رفته بود و من تنها
      مانده بودم که مادرت آمد
      
      یاد داری شبی میانه راه
      دختر تو برابرت آمد
      
      دست آورد و بر لبت نرسید
      ولی از روی نی سرت آمد
      
      جان من با لبم پدر دیگر
      روی لبهای پرپرت آمد
      
      ********************
      
      مرا که دانه اشک است،دانه لازم نیست
      به ناله انس گرفتم،ترانه لازم نیست
      
      زاشک دیده به خاک خرابه بنوشتم
      به طفل خانه بدوش آشیانه لازم نیست
      
      نشان آبله و سنگ و کعب نی کافیست
      دگر به لاله ی رویم نشانه لازم نیست
      
      به سنگ قبرمن بی گناه بنویسید
      اسیر سلسله را تازیانه لازم نیست
      
      عدو بهانه گرفت و  زدو به او گفتم:
      بزن مرا که یتیمم،بهانه لازم نیست
      
      مرا ز ملک جهان گوشه خرابه بس است
      به بلبلی که اسیر است لانه لازم نیست
      
      محبتت خجلم کرده،عمه دست بردار
      برای زلف به خون شسته ،شانه لازم نیست
      
      به کودکی که چراغ شبش سر پدر است
      دگر چراغ به بزم شبانه لازم نیست
      
      وجود سوزد از این شعله تا ابد((میثم))
      سرودن غم آن نازدانه لازم نیست
      
      حاج غلامرضا سازگار
      
      ********************
      

      
      این صحنه ها را پیش از این یکبار دیدم
      من هر چه می بینم به خواب انگار دیدم
      
      شکر خدا اکنون درون تشت هستی
      بر روی نی بودی تو را هر بار دیدم
      
      بابا خودت گفتی شبیه مادرم باش
      من مثل زهرا مادرت ازار دیدم
      
      یک لحظه یادم رفت اسم من رقیه است
      سیلی که خوردم عمه را هم تار دیدم
      
      احساس کردم صورتم آتش گرفته
      خود را میان یک در و دیوار دیدم
      
      مجموع درد خارها بر من اثر کرد
      من زیر پایم زخم یک مسمار دیدم
      
      (سوغات مکه)توی گوشم بود بردند
      کوفه همان را داخل بازار دیدم!
      
      کاظم بهمنی
 

       
      گرد و خاکی ز دور پیدا بود
      کاروانی ز نور پیدا بود
      
      کعبه هایی روان ز سمت حجاز
      همه ی روشنی دنیا بود
      
      آسمان بر زمین گذر می کرد
      یا که خورشید، روی شن ها بود
       
      زیر پایش به جای خاک کویر
      بال های فرشته ها وا بود
      
      در میان تمام محمل ها
      محملی بی رکاب پیدا بود
      
      گرد گردش عشیرۀ سادات
      دست بر سینه های شیدا بود
      
      محملی روی دوش جبرائیل
      قبله ای که عجیب گیرا بود
      
      در یمین عون و جعفر و صادق
      در یسارش علی لیلا بود
      
      پشت سر شیرهای هاشمی و
      پیش رو هم حسین زهرا بود
      
      لیک تنها کنار پردۀ آن
      جای مردی بلند بالا بود
      
      محمل عمّۀ امام زمان
      که رکابش به نام سقا بود
      
      چون زمان نزول می آمد
      گوییا مرتضی در آن جا بود
      
      چشم نامحرمان در آن اطراف
      کور می شد اگر که بینا بود
      
      زهر چشمش هزار کابوس است
      حرف حرف نزول ناموس است
      
      وقت برپایی حرم شده است
      زانوانی غیور خم شده است
      
      لرزه افتاده بر تمامی دشت
      وقت کوبیدن علم شده است
      
      چشمش از چادری تبرک کرد
      پشت سقا دوباره خم شده است
      
      بر زمین پا نهاد خاتونی
      آسمان خاک این قدم شده است
      
      زیر لب یا مجیب می خواند
      که وجودش پر از علم شده است
      
      غرق دلشوره است و مثل رباب
      چشم هایش مدار غم شده است
      
      لحظه های غروب نزدیک است
      کمی از هُرم روز کم شده است
      
      باز آرام با برادر گفت :
      دل من تنگ مادرم شده است
      
      چیست اینجا که نیمه جانم کرد؟
      از همین ابتدا کمانم کرد؟
      
      وای از این سرزمین بیا برگردیم
      نخل ها را ببین بیا برگردیم
      
      همه جا تیغ و تیر و سر نیزه
      همگی آتشین بیا برگردیم
      
      به علمدار تا نظر نزدند
      جان ام البنین بیا برگردیم
      
      این تو و این کودکان که می لرزند
      این همه لاله چین بیا برگردیم
      
      تا نخندند بر من و اشکم
      در غروب غمین بیا برگردیم
      
      تا نبیند نفس نفس زدنم
      غرق خون جبین بیا برگردیم
      
      تا نیفتی میان آن گودال
      زخمی از پشت زین بیا برگردیم
      
      به گمانم بمیرم از این حال
      حرمله آمده زبانم لال
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      ******************

      کاروان بهشتیان آمد
       کربلا میهمان نوازی کن
      متبّرک شدی به عطر حسین
       برترین خاک؛ سرفرازی کن
      **
      کربلا دجله را خبر کن زود
       قافله با شتاب آمده است
      تکّه ای ابر سایبان بفرست
       شیر خوار رُباب آمده است
      **
      یاد تیغ و تُرنج افتادی
       به تو حق میدهم که حیرانی
      قدو بالای دیدنی دارد
       علی اکبر است می دانی
      **
      بوی شهر مدینه را حس کن
       این دو آئینه ی سخا هستند
      مثل من بُغض کرده ای آری
      یادگاران مجتبی هستند
      **
      مثل پروانه گرد اربابت
       نوجوانان زینب کبری
      بهترین هدیه شد برای حسین
       لب خندان زینب کبری
      **
       ازفرات خودت بگو قدری
      ساقی این خیام عباس است
      آب سرد و خنک به او برسان
       چون به قولی که داده حسّاس است
      **
      کربلا زینب است این بانو
      عزتّش را مگر نمی بینی
      هی نگو دشت از چه میلرزد
      هیبتش را مگر نمی بینی
      **
      داغدار قبیله آمده است
      اشک وخون دارد او به دیده هنوز
      کربلا زود سر به زیر انداز
      سایه اش را کسی ندیده هنوز
      
      **
      وحید قاسمی
      
      ********************
      
      کیست زینب همیشه بی همتا
       نور مستور عالم بالا
      
      کیست زینب نفس نفس حیدر
      کیست زینب تپش تپش زهرا
      
      کیست زینب حسین پرده نشین
      کیست زینب حسن به زیر کسا
      
      کیست زینب کسی چه میداند
      غیر آن پنج آفتاب هدی
      
      کیست زینب تلاطم عباس
      کیست زینب تموّج دریا
      
      ذوالفقار علی میان نیام
       اوج نهج البلاغه ای شیوا
      
      کیست زینب فراتر از مریم
       روشنی بخش هاجر و حوّا
      
      کیست زینب حجاب جلوه غیب
      صبر اعظم ، صلابت عظما
      
      قلمم بشکند چه می گویم
       من و اوصاف زینب کبری ؟
      
      من چه گویم که گفت اربابم
       حضرت عشق ، التماس دعا
      
      السلام ای شکوه نام حسین
      دومین فاطمه ، تمامِ حسین
      
      آسمان هم در انحصارش بود
      کهکشان گوشه ی نقابش بود
      
      آتش؛ آتش گرفته ی نورش
      آب سیراب آبشارش بود
      
      بعد پنجاه و چند سال حسین
      باز هم غرق در بهارش بود
      
      قامتش را ندید حتی ماه
      که علمدار پرده دارش بود
      
      محرم محملش فرشته نبود
      تا علی اکبرش کنارش بود
      
      کاروانِ عشیره ی زهرا
      تحت امرش در اختیارش بود
      
      ناقه اش روی بال جبرائیل
      کز ندیمانِ بی شمارش بود
      
      حج خود با جهاد کامل کرد
      نینوا آخرین دیارش بود
      
      محملش ایستاد و پایین رفت
      لحظه ی سختِ انتظارش بود
      
      شور میزد دلش که می دانست
      قتلگاهی در انتظارش بود
      
      آه گرمی کشید از جگرش
      کربلا را که دید زد به سرش
      
      آه از این خاک و خارها... برگرد
      وای از این شوره زارها ...برگرد
      
      خوب پیداست جای نخلستان
       لشگری در غبارها برگرد
      
      کربلا آمدی و پائیزی...
      ... میشود این غبارها برگرد
      
      کربلا آمدی و خواهم دید
      به تنت یادگارها برگرد
      
      برق نعل است یا که تیغه ی تیغ
      آن طرف آن شرارها برگرد
      
      جان به لب کرده کودکانت را
      خنده ی نیزه دارها برگرد
      
      حرمله آمده ست و بند آمد
       نفس شیرخوارها برگرد
      
      دخترانت چقدر میلزرند
      از حضور سوارها برگرد
      
      خیمه برپا مکن که پر نشود
      گِرد من از مزارها برگرد
      
      ترس دارم که بال و پر بزنند
      به علمدارمان نظر بزنند
      
      تا که از خواهرت جدا نشوی
      تا که صاحب عزای ما نشوی
      
      تا که در خارهای این صحرا
      غرق در زخم ها نشوی
      
      تا که در شیب تند آن گودال
      با لب تیغ آشنا نشوی
      
      تا لباس تو را ز تن نبرند
      تا هم آغوش بوریا نشوی
      
      تا که پیش نگاه کم سویم
      از سر نیزه ها رها نشوی
      
      تا که در عمق چشم دخترکت
      زخمی از چوب بی حیا نشوی
      
      تا که بین حرامیان نروی
      سنگ خورده ترین صدا نشوی
      
      در اِزای دو کیسه ی دینار
      گوشه ی یک تنور جا نشوی
      
      تا که در کوچه زائر طفل...
      ....مانده در زیر دست و پا نشوی
      
      جان مادر بیا بیا برگرد
      آه از این کربلا بیا برگرد
      
      **
      شاعر این شعر را اگر میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      *******************
          
      بوی غم بوی جدایی بوی  هجران  می رسد
      کربلا  آغوش خود واکن که مهمان می رسد
      
      ناقه ام در گل نشسته چاره ای کن یا حسین
      دیر اگر آیی کنارم بر لبم جان می رسد
      
      حاجی زهرا علم کن خیمه هایت در منا
      زین عطش آباد بوی عید قربان می رسد
      
      خاک سرخ این بیابان بوی مادر می دهد
      گوش کن آوای محزون حسین جان می رسد
      
      گو فرات بی مروّت اینقدر هوهو مکن
      کودک ششماهه ای با کام عطشان می رسد
      
      کمتر از ده روز دیگر بی برادر می شوم
      روزگار عشق بازی ها به پایان می رسد
      
      در همان لحظه که ترکیب رخت پاشد زهم
      از حرم زینب به گیسوئی پریشان می رسد
      
      کمتر از ده روز دیگر از فراز نیزه ها
      درچهل منزل به گوشم صوت قرآن میرسد
      
      قافله سالار زینب گو شبی بر ساربان
      وقت خاتم بخشی دست  سلیمان می رسد
      
      وای از هنگامه وصلی  که یک نیزه سوار
      روبرو با خواهری پاره گریبان می رسد
      
      قاسم نعمتی
      
      *******************
           
      در این دیار هوای نفس کشیدن نیست
      برای هیچ پری فرصت پریدن نیست
      
      خدا به داد دل لاله های تو برسد
      به ذهن این همه گل چین به غیر چیدن نیست
      
      هزار سرو روان در پی ات روانه شدند
      بلند قامتشان حیف قد خمیدن نیست!
      
      در این کویر خود ساقی؛آب می گردد
      برای نو گل تو وقت قد کشیدن نیست
      
      لطیف تر ز گل یاس کودکان توأند
      که حقشان به دل خارها دویدن نیست
      
      به التماس بگویم بیا که بر گردیم
      دل لطیف مرا تاب زخم دیدن نیست
      
      محسن عرب خالقی
      
      *********************
      
      وقتی نسیم می وزد، این بوی سیب چیست؟
      این سرزمین تیره و گرم و غریب چیست؟
      
      بی اختیار باز دلم شور می زند
      با من بگو گواه دل بی شکیب چیست؟
      
      شاید رباب بشنود آرام تر بگو
      آن تیرهای چله نشین مهیب چیست؟
      
      حالا که تیغ خنجرشان برق می زند
      فهمیده ام که معنی شیب الخضیب چیست
      
      مادر مرا سپرده به تو جان مادرم
      آوارگی و یا که اسارت نصیب چیست؟
      
      حسن لطفی
   
      
      ****************** 

       
      کاروان سلاله های خدا
      کاروان امام عاشورا
      
      کاروان بهشتیان زمین
      کاروان فرشتگان سما
      
      یکی از نوکرانشان جبراییل
      یکی از چاکرانشان حورا
      
      گوشه ای از صدایشان داوود
      نفسی از دعایشان عیسی
      
      نوجوانانشان چو اسماعیل
      پیرمردانشان خلیل آسا
      
      زایر اشکهایشان باران
      تشنه مشکهایشان دریا
      
      همه آیات سوره ی مریم
      همه چون کاف و ها و یا والی
      
      یوسفان عشیره ی حیدر
      مریمان قبیله ی زهرا
      
      کعبه میبیند و طواف ملک
      چشم تا کار میکند اینجا
      
      کشتگان حوادث امروز
      صاحبان شفاعت فردا
      
      تا به حالا ندیده هیچ کسی
      این همه آفتاب یکجا
      
      هر دلی با دلی گره خورده است
      همه مجنون صفت همه لیلا
      
      دارد این کاروان صحرایی
      دخترانی عفیفه و نو پا
      
      همه با احترام و با عزت
      همه در پرده های حجب و حیا
      
      پرده را از مقابل محمل
      باد حتی نمی برد بالا
      
      دور تا دورشان بنی هاشم
      تحت فرمان حضرت سقا
      
      پای علیا مخدره زینب
      روی زانوی اکبر لیلا
      
      از غروب مدینه می آیند
      در زمینی به نام کرب وبلا
      
      میرسیدند و یاد می کردند
      از سر و طشت و حضرت یحیی
      
      حق نگهدار این همه مجنون
      حق نگهدار این همه لیلا
      
      علی اکبر لطیفیان

      اینان که حرف بیعت با یار میزنند
      آخر میان کوچه مرا دار میزنند
      
      اینجا میا که مردم مهمان نوازشان
      طفل تو را به لحظه دیدار میزنند
      
      این کوفه مردمش ز مدینه شقی ترست
      یعنی کسی که باشد عزادار میزنند
      
      دیدم برای آمدنت روی اُشتران
      چندین هزار نیزه فقط بار میزنند
      
      اینجا برای کشتن طفل سه ساله ات
      هر لحظه حرف سیلی و مسمار میزنند
      
      فتوای: خون نسل علی شد حلال را
      هر شب به روی مأذنه ها جار میزنند
      
      آقا نیا که آخرش این شور چشم ها
      تیری به صحن چشم علمدار میزنند
      
      سر بسته گویمت که پریشان زینبم
      حرف از اسیر کوچه و بازار میزنند
      
      می ترسم از دمی که یتیمان تو حسین
      پائین پای نیزه ی تو زار میزنند
      
      این کوفه آخرش به تو نیرنگ میزند
      حتی به رأس اصغر تو سنگ میزنند
      
      مهدی نظری
      
      ********************
                
      دل این شهر برای نفسم تنگ شده
      جان من کوفه میا کوفه دلش سنگ شده
      
      خوب گشتم همه جا را خبری نیست میا
      همه شادند دوباره خبر جنگ شده
      
      آب و جارو شده این شهر برای سر تو
      کوچه هاشان همه پاکیزه و کم سنگ شده
      
      همه جا صحبت از غارت اموال شماست
      به خدا بیعتشان حقه و نیرنگ شده
      
      به گمانم که نمی بینمت و می میرم
      اشک من با شرر خنده هماهنگ شده
      
      دو سه شب پیش به دروازه دو قلاب زدند
      که نگاهش به تماشای شما تنگ شده
      
      دم مغرب همه رفتند و مرا دور زدند
      حرمت نائب بی یار تو کمرنگ شده
      
      محمد سهرابی
      
      ********************
 
      به تنم عطر غریبانه ی سیب است هنوز
      دل من منتظر روی حبیب است هنوز
      
      ولی ای کاش نیایی که دلم میگیرد
      قول مردانه ی این خطه عجیب است هنوز
      
      کوفه هر گوشه ی خود رنگ خوارج دارد
      خاک این شهر پراز مکر و فریب است هنوز
      
      ناله ای گنگ میان دل نخلستان است
      وعلی در همه ی شهر غریب است هنوز
      
      از همان کودکیم نذر شما بودم من
      قاصدک مثل فدیم است نجیب است هنوز
      
      تا دم رفتنم از عشق نمی پرهیزم
      به تنم عطر غریبانه ی سیب است هنوز...
      
      محسن کاویانی
      
      ********************
      
      
      كوفه بهر قتل من اصرار دارد يا حسين
      كوفه بر بغض علي اقرار دارد يا حسين
      
      كوچه هاي كوفه همرنگ مدينه گشته اند
      دربهاي بسته چون ديوار دارد يا حسين
      
      موقع افطار هم كوفه به من  آبي نداد
      سفره اي خشكيده در افطار دارد يا حسين
      
      كاش من مهمان يك قوم مسيحي مي شدم
      كوفه رسمي بدتر از كفار دارد يا حسين
      
      در ميان كوچه مي گردم دعايت مي كنم
      مسلم تو ديده اي خونبار دارد يا حسين
      
      تا كه حج تو شكست از من لب و دندان شكست
      كوچه گرد كوفه حالي زار دارد ياحسين
      
      دست كوفه از علي كوتاه مانده حاليا
      با علي اكبر تو كار دارد يا حسين
      
      کاش با ام البنین می ماند در خانه رباب
      شهر کوفه حرمله بسیار دارد یا حسین
      
      او فقط تیر سه پردر ذبح صیدش می زند‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍
      در شکارش شیوه ای قهار دارد یا حسین
      
      نیزه های حمل سر را هم سفارش داده اند
      راس پاکت قصه ای دشوار دارد یا حسین
      
      کوفه آغاز مصیبتهای زینب می شود
      گریه ها در کوچه و بازار دارد یا حسین
      
      جواد حیدری
      
      ********************
      
    
      شبگرد كوفه
      
      آن روز كوفه حال و هوايي غريب داشت
      وقتي نگاه ها همه بوي فريب داشت
      
      تنها ترين مسافر شبگرد كوفه بود
      آن زائري که همره خود عطر سيب داشت
      
      وقت عبور از صف آهنگران شهر
      بر روي لب ترنم أمن يجيب داشت
      
      با ديدن سه شعبه و سر نيزه هايشان
      ديگر خبر ز روضه‌ی شيب الخضيب داشت
      
      مجنون و سر سپرده‌ی مولاي خويش بود
      يعني تنش براي جراحت شكيب داشت
      
      دارالإماره تشنه‌ی خون شهيد بود
      آن روز كوفه حال و هوايي غريب داشت
      
      پيوست عاقبت سر او با سر امام
      در كاروان كرب و بلا هم نصيب داشت
      
      یوسف رحیمی
      
      ********************
      
   
      چه کنم؟  نامه نوشتم که بیایی کوفه
      کاش برگردی ازاین راه ونیایی کوفه
      
      درشب عیدخضابی بکنم مستحب است
      بسته بر صورت من به چه حنایی کوفه
      
      بین یک کوچه  باریک  گرفتار  شدم
      کرده برپا چو مدینه چه عزایی کوفه
      
      وای  اگر  آیه   قرآن  وسط  راه  افتد
      وای آن هم وسط  راه چه جایی کوفه
      
      نگذارم  که  شود  حج  تو  بی  قربانی
      بین  بازار  به  پا  کرده  منایی  کوفه
      
      گر به  جسم  پدر  تو  نرسیده  دستش
      می کند با تن من عقده  گشایی  کوفه
      
      موی  آشفته   من  تحفه  بازار  شده
      زده بر موی سرم دست گدایی کوفه
      
      فکر زینب کن و تادیر نگشته برگرد
      آسمانش  بدهد بوی جدایی کوفه
      
      صف کشیدند همه تیر سه شعبه بخرند
      بر کماندار دهد قدر و بهایی کوفه
      
      هرکه قب قب بزندجایزه اش بیشتراست
      حرمله کرده به پا زمزمه هایی کوفه
      
      شرط بستند سر چشم  علمدار  حرم
      صحبت ضرب عموداست به جایی کوفه
      
      زیر  چادر گره  مقنعه  را محکم  کن
      که  ندارد به خدا شرم و حیایی  کوفه
      
      قاسم نعمتی
      
      *******************
      
      
      اين خلق نابكار به ما پشت پا زدند
      در ابتداي راه، حقيرانه جا زدند
      
      ما را به چند كيسه ي درهم فروختند
      مولا ميا به كوفه،كه قيد تو را زدند
      
      از پشت بام بر سر اين پيك نامه بر
      با خنده سنگ هاي زمخت جفا زدند
      
      هرسنگشان دقيق به لب مي خورد حسين
      از آن هزار سنگ،يكي را خطا زدند
      
      آن هم كه خورد گوشه ي پيشانيم،ولي
      با قصد امتحان به جبين شما زدند
      
      افتادم از بلندي و غضروف هاي من
      با لحن جانگداز، شما را صدا زدند
      
      اما سه هفته بعد شنيدم ز روي دار
      طبل شروع غائله ي كربلا زدند
      
      وحید قاسمی
      
      ********************
      
      
      کوفه کوفه دلواپسی
      
      شانه هاي زخمي اش را هيچ كس باور نداشت
      بار غربت را كسي از روي دوشش بر نداشت
      
      در نگاهش كوفه كوفه غربت و دلواپسي
      عابر دلخسته جز تنهائيش ياور نداشت
      
      بامهاي خانه هاي مردم بيعت فروش
      وقت استقبال از او جز سنگ و خاكستر نداشت
      
      مي چكيد از مشك هاشان جرعه جرعه تشنگي
      نخل هاشان ميوه اي جز نيزه و خنجر نداشت
      
      سنگها كمتر به پيشاني او پا مي زدند
      نسبتي نزديك اگر با حضرت حيدر نداشت
      
      روي گلگون و لبي پر خون و چشماني كبود
      سرنوشتي بين نامردان از اين بهتر نداشت
      
      سر سپردن در مسير سربلندي سيره اش
      جز شهادت آرزوي ديگري در سر نداشت
      
      دخترش با ديدن بازارهاي كوفه گفت
      خوب شد باباي من در دست انگشتر نداشت
      
      یوسف رحیمی

    
رو نزن ؛گوششان کَر است امشب
با غم بی کسی مداراکن
همه دارند میروند آقا
بیصدا گریه کن تماشا کن

      **
ای ولی فقیه دلخسته       
ای ابر مرد قهرمان چه خبر؟ 
....نامه دادی حسین برگردد؟      
از امام زمانمان چه خبر؟

      **     
باز هم بی بصیرتی کردند      
جهلشان کار دستشان داده     
لقمه های حرام را خوردند      
دل بریدند از شما ساده

      **     
چاله کَندَند بر سر راهت      
تا که گودال را مَحَک بزنند     
ریسمان جهالت آوردند      
تا که به زخم دلت نمک بزنند

      **     
کوفه بال وپر شما را بست      
کُنج دیوارِ خسته افتادی     
تنگی کوچه هاش باعث شد      
یاد پهلو شکسته افتادی

      **     
ضربه هاشان به پهلویت میخورد      
درد هایت یکی دوتا که نبود     
چه قدر زود دوره ات کردند      
کوفه گودال کربلا که نبود

      **     
آب در حسرت لبانت سوخت      
لب پاره مُعَذَّبی آقا     
گریه هایت به کوفیان فهماند      
فکر فردای زینبی آقا

      **     
تهمت خوردن شراب زدند      
به شما مرد حق پرست آقا     
تازه با اینکه خیزران نزدند      
دو سه دندانتان شکست آقـا

      **     
خیزران گفتم و دلم خون شد      
دهنم تیر میکشد چه کنم     
روضه ات را به سمت بَزم شراب      
دست تقدیر میکشد چه کنم

      **
...بی ادب تا که چوب را برداشت      
قلم آشفته شد مُرّکب ریخت     
بی ادب چوب را که بالا برد      
غم عالم به جان زینب ریخت
       
      وحید قاسمی
       
      ******************

       
      مسلم اسیر زلف کمند شما بوَد
      در بند کوفه نه ! که به بند شما بوَد
      
      این خسته جان بی رمق کوچه گرد شهر
      دلخوش به یک بگو و بخند شما بوَد
      
      دارم امیـــد کز افــق کوفــه مغربم
      در ســایه سار قــد بلنــد شمــا بوَد
      
      گفتم بیا بیا ، عجلــه کن به آمــدن
      دل شوره ام ز شور روند شما بوَد
      
      اصلاً بیا ، نیا نه به وسع دهان ماست
      ما تابعیم هرچه پسند شما بوَد
      
      اما ، اگر ، اگرچه مرا ذکر هر شب است
      جای حسین ذکر لبم ، شور زینب است
      
      گرچه تنم اسیر هزاران جراحت است
      درد دل شکسته ی من بی نهایت است
      
      هرچند سنگ کینه سرم را شکسته است
      ممنونم از خدا سر ساقی سلامت است
      
      گفتــم به باد تا که به زلفت خبر دهــد
      این شهر بی ستاره نه جای اقامت است
      
      هر دست و پنجه ای که گلوی مرا فشرد
      خط بدون فاصله ی دست بیعت است
      
      تغییر کوفه امر محــالی است ای عــزیز
      کوفی هنوز هم به خدا بی مروت است
      
      گرمی دست بیعتشان زود سرد شد
      یعنی پسر عموی شما کوچه گرد شد
      
      گر پا نهی به مرکز حیله چه می شود
      تکلیف بانوان جلیله چه می شود ؟
      
      نیت شدم که حرکت پروانه اي کنم
      اما چگونه اینهمه پیله چه می شود ؟
      
      بادی نمی وزد که خبردارتان کنــم
      ای رب چاره ساز وسیله چه می شود ؟
      
      آه از جگر کشیدم و گفتم به ناله وای
      ای مسلم عقیل ، عقیله چه می شود ؟
      
      دردی شبیه مصرع بعدی کشنده نیست
      ششماهه ی عروس قبیله چه می شود ؟
      
      آقا ببخش هر غزلم صد قصیده داشت
      یادم نبود قافله ات نو رسیده داشت !
       
      سعيد توفيقي
       
        ******************
       
       
      پیک مجروح تو شرمنده ات آقا شده است
      یار آواره ات ای یار چه تنها شده است
      
      عرق شرم من و اشک دو چشمان من است
      اگر این شهر شبیه شب دریا شده است
       
      خبرت آمده و دست به کارند همه
      شهر آذین شده بازار چه غوغا شده است
      
      سنگ ها دست به دست از همه جا جمع شده
      پای خاکستر و آتش همه جا وا شده است
      
      کوچه هایش چقدر مثل مدینه تنگ است
      وای هر کوچه پر از روضه زهرا شده است
      
      شیرخواران پس از این خواب ندارند که با
      تیر چون نیزه ی خود حرمله پیدا شده است
      
      از همان روز که دیدند چه دارد با خود
      حرف شش ماهه زدن بر نوک نی ها شده است
      
      من از آن کعب نی و هلهله ها فهمیدم
      که از امروز سر طفل تو دعوا شده است
      
      گوشواره، گل سر، چارقد و گهواره
      رسم سوغاتی نا مردم اینجا شده است
      
      گرمی مجلس نامحرم بی پروایش
      خنده بر بی کسی دختر نوپا شده است
      
      هیزم آورده بریزد به تنورش خولی
      در تنوری که به امید تو بر پا شده است
      
      آه برگرد که در بین حرامی هایش
      سند سوختن دخترت امضا شده است
      **
      شاعر این شعر را اگر میشناسید لطفاً اطلاع دهید
       
      ******************
       
      
       
      شبی که دیده خود پر ستاره می کردم
      برای غربت دل فکر چاره می کردم
      
      به دانه های چو تسبیح اشک در دستم
      برای آمدنت استخاره می کردم
      
      نماز عاشقی من شکسته شد اما
      سلام بر تو ز دارالعماره می کردم
      
      من از محلۀ آهنگران بی احساس
      گذر نمودم و دل پر شراره می کردم
      
      یکی سفارش تیر سه شعبه ای می داد
      دعا برای سر شیر خواره می کردم
      
      غریب تر ز دلم روزگار چون می خواست
      به کودکان غریبم اشاره می کردم
       
      علی ناظمی
     
       
      *********************

       
      کوچه گردِ غریب میداند
      بی کسی در غروب یعنی چه
      عابرِ شهرِ کوفه می فهمد
      بارشِ سنگ و چوب یعنی چه
      **
      صف به صف نیتِ جماعت را
      بر نمازِ  امام می بستند
      همه رفتند و بعد از آن هم
      در به رویش تمام می بستند
      **
      در حکومت نظامیِ کوفه
      غیرِ  طوعه کسی پناهش نیست
      همه در را به روی او بستند
      راستی او مگر گناهش چیست
      **
      ساعتی بعد مردمِ  کوفه
      روی دارالعماره اش دیدند
      همه معنای بی کسی را از
      لب و ابرویِ  پاره فهمیدند
      **
      داد میزد: حسین آقا جان
      راهِ خود کج نما کنون برگرد
      تا نبیند به کربلا زینب
      پیکرت رابه خاک وخون برگرد
      **
      دست من بشکند ولی دستت
      بهرِ  انگشتری بریده مباد
      سرِ من از قفا جدا بشود
      حنجرت از قفا دریده مباد
      **
      کاش میشد به جای طفلانت
      کودکانم بریده سر گردند
      جان زهرا میاور آنها را
      دختران را بگو که بر گردند
      **
      یاس های قشنگِ  باغت را
      رنگِ  پاییز می کنند اینجا
      نعل نو میزنند بر اسبان
      تیغِ  خود تیز می کنند اینجا
      **
      نیزه ها را بلند تر زده اند
      مردمانی پلید و بی احساس
      حک شده زیر نیزه ها :  اینهاست...
      ...از برای نبردِ با عباس
      **
      پیر زن ها برای کودک ها
      قصه ی سنگ و چوب میگویند
      " روی نیزه اگر که سر دیدی
      سنگ بر او بکوب " میگویند
      **
      می دهد یاد بر کمانداران
      حرمله فن تیر اندازی
      فکر پنهان نمودن و چاره
      بر سفیدی آن گلو سازی ؟
      **
      کوفه مشغول اسلحه سازی ست
      فکر مردم تمامشان جنگ است
      از سر دار کوفه می بینم
      بر سر بام خانه ها سنگ است
      **
      تشنه ات میکشند بر لب  آب
      گو به سقا که مشک بر دارد
      طفلکی پا برهنه مگذاری
      خار  صحرایشان خطر دارد
      **
      پیکرش روی خاک و طفلانش
      کوچه کوچه پی اش دوان بودند
      از گزند نگاه حارث هم
      تا پدر بود در امان بودند
      **
      مثل مولا سه روز مانده به خاک
      پیکر بی سرش نشد عریان
      مثل مولا که پیکرش اما
      نشده پایمال  از اسبان
      **
      رسم دلدادگی به معشوق است
      عاشقان رنگ یار میگیرند
      در همان لحظه های آخر هم
      نام او روی دار میگیرند
       
      وحید مصلحی
       
      *******************
       
    
       
      كوچه كوچه مي روم  شايد كسي پيدا كنم
      اي دريغ از خانه اي تا لحظه اي مأوا كنم
      
      كوچه گردي من از شهر مدينه باب شد
      دست بسته اقتدا بر حضرت مولا كنم
      
      گوئيا يك مرد از نامه نويسان نيست نيست
      با كه يا رب  شكوه از اين بي وفايي ها كنم
      
      ميزنم بر قلب لشكر از يسار و از يمين
      يا علي مي گويم وبا رزم خود غوغا كنم
      
      قطع سازم ريشه ي هرچه علي نشناس را
      من حسيني مذهبم از خصم كي  پروا كنم
      
      سنگها مهمان شناس و دسته ني ها شعله ور
      در هجوم زخم ها ياد گل زهرا كنم
      
      باغها را هر چه گشتم تير بود و نيزه بود
      آب هم در كار نيست افطار خود را وا كنم
      
      بر لب و دندان شكستن نيز راضي نيستند
      ياد اطفال عزيزت صبح و شام آوا كنم
      
      از همان جايي كه هستي جان زينب بازگرد
      دلبرا رويي ندارم تا كه سر بالا كنم
      
      رحم كن بر دختر شيرين زبانت يا حسين
      عقده ها دارد دلم بايد تو را افشا كنم
      
      كاش بودم شام و كوفه تا كه هنگام ورود
      جسم خود را فرش راه زينب كبری كنم
      
      تير كوفي چشم سقا را نشانه رفته است
      خون بگريم خويش را همرنگ با سقا كنم 
       
      احسان محسني فر
       
      *********************
       

       
       جرم عشق
      
       دیوار غصه بر سرم  آوار شد حسین
       تاریخ رنج فاطمه  تکرار شد حسین
      
       آییـنه ي صــداقت قلب تمام  شهر
       مجروح تازیانه ي زنــگار شد حسین
      
       دیدم که دست بیعتشان بین آستین
       باسِحرسکه های طلا مارشد حسین
      
       اینجا برای کشتن تان نقشه می کشند
       زیرگـلوت ،مرکز پرگار شد حسین
      
       مسلم نخورد لقمه ای از سفره ي کسی
       اما به کلّ کوفه بدهکارشد حسین
      
       حتی به جسم بی سرمن سنگ می زنند
       مسلم به جرم عشق تو بردار شدحسین
      
       رأس بریده ام سر یک میخ آهنین
       سرگرمی جماعت بازار شد حسین
      
       دیدم بر اشــتران سپاه حرامیان
       چندین هزار نیزه فقط بارشد حسین
      
       سنگ و کلوخ برهمه ي پشت بام ها
       قدر ســپاه ابرهه انبــار شد حسین
      
       آب از سرمن و تو و اکبر گذشته است
       زینب به بند غصه گرفتار شد حسین
      
       راه اسیرکردن اهـل و عیال تان
       با خنده های حرمله هموارشد حسین
       
      وحید قاسمی
       
      *********************
       
  
       
       سنگواره
      
       سردار سر شکسته ي  دار العماره ام
       آیـــد اذان مغرب غم از مناره ام
      
       با دستهای بسته مگرمی شود چه کرد؟
       شوریده وار منتظر راه چـاره ام
      
       شاید نسیم ؛حرف دلم را به او رساند
       شاید تمام شد هدف نیمه کاره ام
      
       شد دانه های اشکِ غرورِ جریحه دار
       تسبیح یکــصد و دهمین استخــاره ام
      
       تاریخ مصرفم، دو سه روزی گذشته است
       در موزه نـــگاه همه سنگواره ام
      
       وقت حسین گفتن من کوفیان چرا....
       ....با مشت می زنید به لبهای  پاره ام
      
       عاشق ترین سفیرم و در حیرتم چرا
       در آسمان شهر شما بی ستاره ام
      
       کوری چشم تان سر دروازه، روی  دار
       زخمی ترین بدون سر خوش قواره ام
      
       حرف صریح من به دلی  کارگر نشد
       دنبـال یـک ربــاعی  پر استعاره ام
       
      وحید قاسمی
       
       ******************

       
      صبح شد یک طرف سرم افتاد
      یک طرف نیز پیکرم افتاد
      
      از روی پشت بام افتادم
      با علیک السلام افتادم
      
      بدن من شکست خوشحالم
      سر راهت نشست خوشحالم
      
      بی سبب نیست اینکه خوشحالم
      زن و بچه نبود دنبالم
      
      آی مردم سپاه بی نفرم
      صبح خالی نبود دورو برم
      
      حرفی از زخم با پرم مزنید
      این همه سنگ بر سرم مزنید
      
      آی مردم گناه من عشق است
      بهترین اشتباه من عشق است
      
      آی مردم کمی حیا بد نیست
      بی وفاها کمی وفا بد نیست
      
      سنگ خوردم شکست گونه ی من
      غصه خوردم شکست روزه ی من
      
      نفسم را اسیر کردم و بعد
      وسط کوچه گیر کردم و بعد .....
      
      کوچه هایی که تنگ و باریک اند
      روز هم چون شبند تاریک اند
      
      بدی کوچه های تنگ این است
      می شود هر طرف رهت را بست
      
      مثلا کوچه ای که زهرا رفت
      از تنش تازیانه بالا رفت
      
      مثل این مردمی که بی عارند
      مثل اینها مدینه بسیارند
      
      مثل اینها مدینه هم بودند
      دور بیت الحزینه هم بودند
      
      تو نبودی مدینه را گفتی ؟
      قصه ی داغ سینه را گفتی ؟
      
      تو نگفتی خوشیم مادر بود
      مادرم دختر پیمبر بود ؟
      
      تو نگفتی صداش میلرزید
      پدرم تا که کوچه را میدید ؟
      
      تو نگفتی هنوز غمگینی
      فکر پرتاب دست سنگینی ؟
      
      تو نگفتی نگات پژمرده
      مادرت بارها زمین خورده؟
      
      من که کوچه نشین شدم مردم
      یا که نقش زمین شدم مردم
      
      کوچه بود و زمان چیدن بود
      به خداوند فاطمه  زن بود
      
      جان به راه حسین میبازم
      تا کند مادر حسن نازم 
       
      علی اکبر لطیفیان
       
      ******************
          
       
      اینجا رسیده ام که مرا مبتلا کنی
      بر حال و روز پیک خودت چشم وا کنی
      
      ای دلبر غریب مبادا که لحظه ای
      بر وعده های کوفی شان اعتنا کنی
      
      این کوچه گردی عاقبتش درد سیلی است
      باید به رنج فاطمه ام آشنا کنی
      
      سنگم اگر زنند دل از تو نمی کَنم
      تا که ز لطف گوشه چشمی به ما کنی
      
      برگرد جان خواهرت آقا که دیر نیست
      با خنده های حرمله و شمر تا کنی
      
      اینجا که بار مرکبشان تیر و خنجر است
      بهتر که فکر حَنجر مه پاره ها کنی
      **
      برگرفته از وبلاگ دوستداران حاج منصور

به هوش باش که امروز روز تِذکار است
به نفع خویش بگیرد هر آنکه هُشیار است

چنین مجالسی ای دوست جای بیداری است
خوش آنکه جالس این مجلس است وبیدار است

کنار گوش من وتو نواخت زنگ خطر
کسی که قابض جانها به امردادار است

ندیده ایم مگررفتن عزیزان را
خدا گواست تغافل بسی زیانبار است

برای هیچ کسی فرصتی  معیّن نیست
همین دمی که در آنیم فرصت کار است

سند نداده ، نگفتند طول عمر تورا
برای ما همه این مرگ وموت اخطار است

خیال کن که چنین مجلسی برای تو هست
براین قضیّه مگر جای شکّ و انکار است

هزار پیر که فرتوت گشته مرگ می طلبد
ولی جوانِ هم آغوش مرگ  بسیار است

بزرگ وکوچک ما آگهیم ومیدانیم
همین حضور نشانی زعلم واقرار است

چه می شود که علیرغم علم ودانستن
خیال مردن ورفتن هماره، فرّار است

برای برزخ ومحشر چه کرده ایم بگو
مبادآنکه بگوئیم وقت بسیار است

که ناگهان اجل آید ره فراری نیست
دو روز بیش وکمش اهل تو عزادار است